Houd je van realistische spellen waar men probeert de wereld zo perfect mogelijk in beeld te brengen, met de kleinste details en krijg je al jeuk als er iets gebeurt dat in het echt nooit zou kunnen? Dan raad ik je aan een andere review te gaan lezen, want Katamari Damacy is echt alle contact met deze wereld verloren.

Replay
Hoewel je zou zeggen dat je na een uur of 10 rollen (zolang doe je er ongeveer over om het spel uit te spelen) wel genoeg gerold hebt, is dit absoluut niet waar. Van al je sterren die je gemaakt hebt worden de diameters en de snelheden opgeslagen, zodat je deze records kunt verbreken. Verder zitten er in de meeste levels ook nog cadeautjes verstopt, welke je echt niet tijdens de eerste keer spelen allemaal zult vinden. Voorbeelden van deze cadeautjes zijn bijvoorbeeld een kroon en een gitaar voor je figuurtje (de prins van het heelal). Deze cadeautjes voegen helemaal niks toe aan het spelen van het spel, maar zijn toch dermate grappig dat je zeker zult proberen ze allemaal te pakken te krijgen.
Hoewel nog een keer doorspelen dus niet echt veel meerwaarde geeft, blijft het objecten oprollen toch dusdanig leuk, dat je zeker nog regelmatig terug zult grijpen naar dit spel, om toch nog een uurtje te gaan rollen met je Katamari.



Minpunten
Ik heb het nu eigenlijk alleen nog maar gehad over hoe goed alles aan Katamari Damacy is, maar er zijn natuurlijk nog wel een paar (kleine) minpunten. Deze minpunten zal ik hieronder even uit de doeken doen.

Ten eerste komt het regelmatig voor dat de King of all Cosmos, ofwel de koning van het heelal, een boodschap voor je heeft. Deze zouden ze makkelijk onder in beeld kunnen doen verschijnen, maar om de een of andere manier leek het de mensen bij Namco praktischer om deze precies in het midden van je veld neer te zetten. Zou niet zo erg zijn, ware het niet dat je het niet snel weg kunt klikken en dat het toch wel bijna de helft van je beeld beslaat. Het komt niet heel erg vaak voor, maar als je net ergens doorheen aan het manoeuvreren bent, is dit weldegelijk lastig.

Ten tweede is de besturing toch af en toe vrij vervelend. Als je bijvoorbeeld een 90 graden bocht naar rechts of links wilt maken, komt het vaak voor dat je met je handen heel de controller aan het ronddraaien bent, omdat het gewoon niet logisch en natuurlijk aanvoelt om de ene analoge stick naar voren en de andere naar achteren te duwen. Dit is niet heel het spel door vervelend, want op een gegeven moment heb je het door, maar vooral in het begin zul je jezelf hier vaak aan ergeren.



Conclusie
Katamari is een frisse wind door het spelaanbod van de PlayStation 2 heen. Het spel ziet er uit alsof het uit de Nintendo studios zou komen en ook de kwaliteit doet je dit vermoeden. Naast een helemaal eigen stijl, bulkt het spel van de gameplay. Houd je van vreemde en vernieuwende spellen, slappe humor en weinig realisme, dan is dit spel absoluut het kopen waard. Heb je een hekel aan de Japanse pop-cultuur, heb je geen gevoel voor humor en zit je niet op vernieuwende gameplay te wachten, dan raad ik je aan dit spel te mijden als de pest. Dat zal overigens voorlopig niet zo moeilijk zijn, aangezien dit spel alleen te koop is in Japan en de VS. Dit spel is echter echt het importeren waard.