Review: Gods Eater Burst
Door Joni Philips op 24-03-2011 om 09:04
|
Bron: Gamed
|
Met Gods Eater Burst probeert Namco Bandai het succes van Monster Hunter Freedom te evenaren, maar is deze PlayStation Portable game even goed als zijn grote voorbeeld? Je leest het in onze review.
Natuurlijk weet Namco Bandai beter dan simpelweg een Monster Hunter Freedom kloon te ontwikkelen, dus hebben ze gedacht aan de nodige vernieuwing door de game een beter omhulsel te geven met het verhaal. Onze preview vertelt meer over het verhaal van Gods Eater Burst, maar in principe is het zeer simpel: de wereld wordt aangevallen door Aragami, zeer krachtige monsters die de mensheid volledig trachten uit te roeien. Enkel de God Eaters staan tussen de Aragami en het einde van de mensheid. Tijdens het trage begin van de game lijkt dit verhaal weinig diepgang te kennen en te steunen op cliché-personages, maar later blijkt de waarheid niet zo zwart-wit als in het begin en verandert het cliché-verhaal naar een meeslepend avontuur dat je zo snel mogelijk wil uitspelen. Enkele verrassende plotwendingen brengen de game de nodige zwier om ervoor te gaan. Men ondersteunt het verhaal ook op succesvolle wijze met een degelijke voice-acting – waarbij continu sprake is van God Eater in plaats van Gods Eater – en enkele prachtige anime-filmpjes. Zeker het openingsfilmpje brengt je onmiddellijk in de juiste sfeer om enkele monsters af te gaan slachten. Tijdens de gameplay zelf wordt gekozen voor een meer realistische stijl à la Monster Hunter, waarbij het fantasie-aspect van deze nieuwe wereld niet verloren gaat. Deze omgevingen steken redelijk eenvoudig in elkaar - waardoor de laadtijden wel beperkt blijven - en hadden meer detail kunnen gebruiken; maar ze zetten een prachtig, desolate wereld neer en bieden voldoende variatie zodat je na vele uren spelen nog altijd nieuwe omgevingen kunt ontdekken.
Bij de muziek is van dat laatste alvast geen sprake, de game heeft een te beperkte soundtrack die in het begin mooi klinkt, maar vervelend wordt omdat je hem zo vaak hoort. Het ontwerp van de Aragami en het verhaal laten je dat minpunt echter vlot negeren, maar het probleem van de muziek is ook zichtbaar in de gameplay en dat is toch iets ernstiger. De eerste uren is alles nieuw en spannend, en op deze momenten lijkt Gods Eater Burst zijn illustere voorbeeld gewoon te gaan overtreffen. Waar Monster Hunter echter spannender wordt naarmate de uren vorderen, maakt Gods Eater Burst de omgekeerde beweging. In het begin zal je nog onder de indruk zijn van de vele nieuwe Aragami, maar naarmate de game vordert kom je steeds meer dezelfde Aragami tegen met minder originele creaturen. De bestaande Aragami zullen wel nieuwe aanvallen leren, maar je strategie om hen te verslaan blijft gedurende de hele game hetzelfde. Ook Namco Bandai leek dat te beseffen en naar het einde van de game toe worden de vijanden gewoon in grotere aantallen op je afgeworpen, wat bijna een zekere dood oplevert. Je bent namelijk niet krachtig genoeg om meerdere Aragami tegelijk te bestrijden – zelfs één Aragami kan met één aanval zware schade aanrichten – en ze opsplitsen werkt amper. Hierdoor zul je vaak naar hen toe lopen, aanvallen en weglopen. Door de camera, die regelmatig tegenwerkt, is dit soms moeilijker dan verhoopt en kom je in de problemen. Herhaal dit proces van lopen en aanvallen enkele minuten lang en je hebt een gevecht in Gods Eater Burst.
Dit repetitieve wordt eveneens benadrukt in de missies die bijna continu dezelfde opgave hebben. Hier had Namco Bandai zeker meer aandacht aan mogen besteden want het vechtsysteem zelf steekt wel goed in elkaar, zowel in singleplayer als in coöp - waarbij je AI kompanen worden vervangen door je vrienden - schittert het spel op dat vlak. De game draait nu eenmaal puur rond het afmaken van die Aragami en Namco Bandai heeft er dan ook veel aandacht aanbesteed zodat je een krachtig arsenaal hebt. Zo neem je in elk gevecht een melee-wapen, een geweer en een schild mee, waartussen je zoveel kunt wisselen als je wil en op elk moment. Het ene moment ben je dus met een zwaard rake klappen aan het uitdelen, maar vijf seconden later ben je al bezig kogels af te vuren. Door de mogelijkheid om je eigen kogels te maken - waarover later meer - worden deze kogels zo sterk als je wil, maar je kunt ze niet blijven misbruiken. Je moet namelijk een metertje opladen en dat doe je door melee-aanvallen uit te voeren. Gods Eater Burst geeft je ook de mogelijkheid vallen in te zetten en gezondheidsitems te gebruiken, twee zaken die je vaak kunt uitvoeren en die voor meer opwinding zorgen. De laatste belangrijke feature is het 'opeten' van de vijand met de speciale mode van je wapen. Als ze dood zijn, verdien je nieuwe items, maar als ze nog leven activeer je zo je Burst mode die features als een dubbele sprong geven. Er zijn dus genoeg mogelijkheden bij dit vechten.
De vele mogelijkheden dwingen je af te wisselen en had de gevechten zeker ongelofelijk interessant gemaakt, had de game geen probleem gehad met de camera en het herhalende karakter. Zo zul je weinig zin hebben om af te wisselen als er maar één strategie echt goed werkt. Ook buiten de gevechten valt de game snel in herhaling: er zijn enkele cosmetische features als het veranderen van je kledij, maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld Monster Hunter Freedom is er maar één interessante nevenactiviteit. De meeste tijd zal je spenderen aan het creëren van nieuwe kogels uit de grondstoffen die je verzamelt in de gevechten. Praktisch alles is mogelijk met een kogel middels je de nodige grondstoffen hebt en het geeft ongelofelijke voldoening om een nieuw type kogel te ontwikkelen en deze te gebruiken in gevechten. Het is zonder twijfel één van de beste ideeën die Namco Bandai de afgelopen jaren had. Je hebt echter te weinig diepgaande manieren om je tijd te verdrijven en dat zorgt dat de game uiteindelijk snel gaat vervelen. Dat de gameplay naar het einde toe gaat vervelen, is zeer spijtig want Gods Eater Burst is een game die je met gemak dertig-veertig uur gameplay biedt alvorens de game uitgespeeld is. Door het repetitieve karakter is de kans echter klein dat veel mensen dit gaan halen. De game leert je nergens nieuwe strategieën aan of maakt het niet leuker om verder te spelen, en daardoor gaat de game al vroeger de kast in.
Eigenlijk is het compleet oneerlijk om Gods Eater Burst te vergelijken met de langlopende Monster Hunter serie, maar beide PlayStation Portable games vallen nu eenmaal in hetzelfde genre. Gods Eater Burst heeft goede ideeën, maar zij worden geplaatst in een game die te weinig mee brengt. De game schittert namelijk vooral in herhaling: herhaling van vijanden, herhaling van missies, herhaling van muziek en herhaling van strategieën omdat er vaak maar één werkt. Het zijn problemen die na een uur of tien de kop opsteken en de kwaliteit van de game neerhalen, waardoor Gods Eater Burst van een topper in een snel te vergeten game verandert.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 70 |
| Sound |
70 |
| Graphics |
80 |
| Replay |
75 |
Gods Eater Burst start sterk en zakt snel in elkaar.
|
70 |
|
|
|
|
 09:05 Top Spin 4
 09:02 Back to the Future gaat achter de schermen
|
| Reacties (3) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (77.164.239.xxx)
op 24-03-2011 om 12:33
|
|
Deel 2 komt er al aan, dus deel 1 kopen is sowieso niet slim. Phantasy Star blijft de king.
|
|
Boogieboyz
op 24-03-2011 om 22:15
[Niv: 303 / Exp: 15154]
|
Deel 1 kopen is zeker slim, want hij's niet duur en deel 2 is nog niet eens aangekondigd. Als je van Monster Hunter of rpg's in het algemeen houd dan is dit zeker intressant. Je moet het niet gaan vergelijken, ookal is MH dan mss beter maar die heb je ook een keer uitgespeeld. En dan is het tijd voor God Eater 
Gewijzigd door Boogieboyz op 24-03-2011 om 22:24
|
|
Lennie1973
op 25-03-2011 om 00:15
[Niv: 31 / Exp: 1566]
|
Ik vind deze game heerlijk spelen. En die monsters zijn zo sterk dat het net eindbazen zijn maar het wordt op een gegeven moment wel eentonig. De muziek vind ik wel mooi. Een beetje symphonische-rock-achtig
Gewijzigd door Lennie1973 op 26-03-2011 om 00:34
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
