Eind juni kondigde Arc System Works de Nintendo Switch 2 exclusive Dear Me, I Was… aan. De game viel op door diens mooie beelden, alleen wist ik niet wat ik er verder van kon verwachten. Inmiddels kun je het voor een bescheiden bedrag in de Nintendo eShop vinden en mag je een bijzondere ervaring verwachten.

Laat ik deze review beginnen met een waarschuwing. Dear Me, I Was… is niet voor iedereen. Het omschrijven als een game is het zelfs teveel eer geven. In plaats daarvan moet het gezien worden als een interactieve ervaring. Je maakt het verhaal mee van een jonge vrouw tot haar bejaarde leeftijd en de verschillende aspecten van het leven die hiermee samengaan. In korte hoofdstukken krijg je te maken met emoties als liefde en verlies, hoop en wanhoop.


De verhaalvertelling maakt geen gebruik van woorden en toch worden emoties goed overgebracht. De ontwikkelaar doet dit middels een animatietechniek die rotoscoping heet. Ze gebruiken live-actionbeelden, waarna deze frame voor frame worden overgetrokken en omgezet in animaties. Beelden voelen hierdoor levensecht aan en ieder frame is neergezet als een waterverftekening. Om emoties nog meer te laten spreken bestaan de beelden voornamelijk uit grijstinten in de moeilijke periodes van de vrouw, terwijl het kleurgebruik toeneemt als ze gelukkiger in het leven staat. Voor deze artistieke richting was Taisuke Kanasaki verantwoordelijk, de man die ook al indruk maakte met games als Hotel Dusk: Room 215 voor de Nintendo DS en Another Code: Recollection voor de Nintendo Switch.

Dear Me, I Was… is dan ook meer een visual novel dan een game en dit merken we ook in de gameplay. Of beter gezegd: het gebrek aan gameplay. De verhaalvertelling duurt ongeveer drie kwartier en gedurende deze tijd doe je niet veel meer dan dan het ontbijt tot je te nemen door te bepalen in welke volgorde je het eten en drinken nuttigt, tot het vegen over het scherm om een tekening zichtbaar te maken. Het verhaal kent geen keuzes en is een rechtlijnige ervaring die voor iedere speler hetzelfde zal zijn.


Deze minimale insteek merk je ook terug in het geluid. Er is geen voice-acting en de rustige pianomuziek, op sommige momenten aangevuld met andere instrumenten, zorgt voor een sterkere focus op het levensverhaal van de vrouw. Wel had ik het idee dat het tempo net wat meer balans had kunnen gebruiken. Soms ligt het erg hoog, terwijl je op andere momenten het idee hebt dat er een betere opbouw mogelijk was geweest. Eenmaal de game uitgespeeld is er nog een verrassende epiloog en kun je enkele schetsen bekijken in de galerij. Voor een bedrag van €7,99 krijg je een korte, maar niet minder indrukwekkende ervaring.