Met Alien Breed: Impact lanceerde Team17 een Alien Breed reboot waarin Theodore J. Conrad een flinke schop op de kont van de buitenaardse wezens geeft die hij tegenkomt. In Alien Breed 2: Assault mag hij meer van hetzelfde gaan doen.

Alien Breed 2: Assault begint waar Alien Breed: Impact eindigt, en begint daarom logischerwijs met een korte, maar duidelijke flashback naar Impact. Belangrijk is de flashback niet want Alien Breed draait simpelweg rond het aan gort schieten van de buitenaardse wezens. De Story mode wordt via stijlvolle tussenfilmpjes verteld zoals in het vorige deel, maar aan het einde van de game ben je al lang vergeten wat er aan het begin gebeurde. De dialoog helpt daarbij niet echt, de dialoog is meestal zeer oppervlakkig en soms irrelevant voor de gebeurtenissen. In het origineel werd hier nog redelijk aandacht aan besteed, maar in deze sequel laat Team17 duidelijk blijken dat het alleen de gameplay is die telt. Men heeft de graphics en het geluid echter zeker niet genegeerd om te concentreren op die gameplay. Het spel loopt nog steeds op de Unreal Engine 3 die scherpe texturen op het scherm tovert.



De omgevingen zelf geven perfect een desolate sfeer neer, wat perfect is gezien de setting. Soms zou je wat meer licht wensen, maar in een vernietigd ruimteschip zou dat onnatuurlijk zijn. Het dwingt je ook sterk te focussen op je radar en de geluidseffecten, de beste manieren om te weten komen of er vijanden in je buurt zijn. Je houdt dan ook continu een half oog op de radar en zit intensief te luisteren, maar tegelijk zul je nog altijd verschieten wanneer de aliens - die geen grafische make-over kregen na het vorige deel - toch plots verschijnen. Enkel de laadtijden lijden ditmaal onder dit grafische hoogstandje. In Alien Breed: Impact vielen ze niet op, maar in Assault duiken ze frequenter op. Gelukkig is het alleen een probleem wanneer je een save laadt, de rest van de tijd kun je meestal gewoon verder gamen.

Dat gamen komt nog steeds neer op topdown in alle richtingen knallen. Net zoals in het vorige deel wordt dat afgewisseld met 'diepgaande' opdrachten als 'wandel richting de machine en haal de schakelaar om' zodat je naar de volgende gang kunt waar monsters verschijnen en je weer een nieuwe schakelaar moet omhalen. Dit is een topdown shooter, puzzels en variatie moet je daarin niet verwachten. Zelfs in de coöp-mode - online en offline speelbaar, onafhankelijk van het hoofdverhaal - is dat het enige wat je doet. Het schieten staat gelukkig zo stevig als een huis. Die vijanden schakel je uit door met de rechter stick te richten en dan te vuren met de schouderknop. De opzet van de besturing laat je toe tegelijk rond te lopen en te schieten, waarbij je snel kan wisselen van richting. Dat is handig want de vijanden komen meestal langs meerdere kanten en worden pas zichtbaar wanneer ze zeer dichtbij zijn.



Onderweg kan je van wapens wisselen, items zoeken en lege kamers verkennen voor nieuwe power-ups om Conrad echt tot een moordmachine te veranderen. De hoeveelheid lege kamers is het grootste punt van spanning. In sommige games heb je bijna continu vijanden, maar Alien Breed 2: Assault is niet bang om je meerdere lege kamers na elkaar te geven wat het verschijnen van vijanden weer spannend maakt. Ten opzichte van Alien Breed: Impact is er dus zeer weinig veranderd, maar door de lagere prijs en de sterke gameplay blijft het de moeite om Alien Breed 2: Assault te kopen. Het is pure retro-fun voor minder dan €10, en voor dat geld krijg je een singleplayer die een vijftal uur duurt, een coöp-mode die online te spelen is en een set Trophies - inclusief Platinum - die je niet in één playthrough haalt. Aan het einde zal je minder dan een euro per uur besteed hebben en dat is een mooie prijs-replaywaarde-verhouding.