Er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan. Voor Halo geldt dat ontwikkelaar Bungie haar (voorlopige) vaarwel tegen de serie heeft gezegd. Het einde van de serie zal het niet betekenen, maar wel het einde van een speciaal verband. Een Halo zonder Bungie zal nooit hetzelfde zijn. Bungie besloot met Reach een waardig afscheid aan de serie te willen geven. Of dit gelukt is, lees je verder in de review.

Deze generatie hebben we inmiddels vier Halo games: 3, Wars, ODST en nu dus Reach. Bungie heeft het er druk mee want drie van de vier games komen van de beroemde studio. Het derde deel in de Halo serie wordt (voorlopig) gezien als afsluiter, dus om ons nog even goed bezig te houden met Halo besloten Bungie en Microsoft tot het ontwikkelen van een prequel. Halo: Reach speelt zich direct af voor de gebeurtenissen in Halo: Combat Evolved en draait om de planeet Reach. In het boek The Fall of Reach wordt uit de doeken gedaan wat ertoe leidt dat de Pillar of Autumn (het grote vliegschip dat zijn weg naar de eerste Halo ring maakt) een uitvlucht moet maken in de onbekende gebieden van de ruimte. De planeet Reach wordt, na een hevige strijd met de Covenant, vernietigd. Bij deze vernietiging heeft het menselijk ras een enorme klap opgelopen en men moet een manier te zien om verder te komen.


Wat er vervolgens gebeurt is in de verschillende Halo games wel verteld. De gebeurtenissen in Reach vinden plaats tijdens de gevechten rondom Reach en het vernietigen van de planeet. Als speler ben je onderdeel van het Noble team en vervang je de gestorven Spartan Noble 6. Jij zult dus als zesde teamlid van het team je werk doen in de strijd tegen de Covenant. Tijdens het spelen van de game leer je de verschillende personages beter kennen, maar de game bevat te weinig persoonlijk verhaal om de personages echt karakter mee te geven. Uiteindelijk draait het er vooral om dat er een grote groep mensen alles op alles zetten om de Covenant te verslaan en daarmee de planeet te redden. Noble 6 is hier een groot onderdeel van, maar de game presenteert het niet echt zo. De focus ligt vooral op de schaal van het gevecht en de uiteindelijke, algemene, gevolgen daarvan. Een diep persoonlijk verhaal is dit dus niet. Het verhaal centreren rondom een team geeft wel goed het gevoel weer dat er meer dan één soldaat nodig is om een oorlog te winnen. Bungie zette dit in ODST al goed neer en ook in Reach is dit geslaagd.

Gevolgen voor de gameplay heeft het niet echt. Behalve dat je het grootste deel van de tijd wat AI medespelers hebt heeft het geen grote veranderingen in de Halo formule teweeg gebracht. De campaign van Reach is wat dat betreft typisch Halo. Verwachtte je iets compleet nieuws, of een frisse kijk op de serie, dan kom je bedrogen uit. Wil dit zeggen dat Reach totaal geen verbeteringen bevat ten opzichte van de eerdere Halo games? Natuurlijk niet. De verbeteringen zijn subtiel, maar erg belangrijk. Persoonlijk het belangrijkst vind ik de nadruk op de meer open gameplay. Reach bevat meer open gebieden dan welke Halo game dan ook. Daarnaast zijn de open gebieden gemiddeld groter dan in de eerdere Halo games. Dit heeft als gevolg dat de gameplay een meer open aanpak krijgt, waardoor de typische Halo-sandbox gameplay fantastisch tot zijn recht komt. Om deze kwaliteiten verder te vergroten heeft Bungie de Armor-abilities toegevoegd. Deze geven je de mogelijkheid om tijdelijk onsterfelijk te zijn, te sprinten, een bubble-shield neer te leggen, een hologram voor jezelf te maken, of gebruik te maken van een jetpack. Laat de jetpack nu net het leukst zijn.


De gameplay van Halo wordt vaak geroemd om zijn open (sandbox) karakter. Elk gevecht gebeurt elke keer anders omdat de omgevingen open zijn, de AI erg sterk is, en de game je veel verschillende mogelijkheden biedt om een gevecht tot een einde te brengen. De Armor-abilities vergroten dit karakter en met name de Jetpack doet dit erg sterk. Door naast de eerder genoemde kwaliteiten ook nog hoogte aan de gevechten toe te voegen ontstaan talloze nieuwe mogelijkheden voor aanval en verdediging. In de campaign merk je al dat deze Amor-abilities echt iets toevoegen, maar in Firefight en multiplayer blijkt dit pas echt. Zoveel strategieën zijn mogelijk per map en elke strategie heeft wel zijn voors en tegens. Het leuke aan de game is dan ook je eigen draai te vinden en de nieuwe mogelijkheden zo goed mogelijk te gebruiken. De altijd sterke Halo gameplayformule is op deze manier tot zijn absolute hoogtepunt gekomen. Geen Halo game speelt beter dan Reach.