In het nieuwe spel met Kirby in de hoofdrol is Dreamland veranderd in een schilderij. Hoofdverdachte van deze misdaad is de heks Drawcia, en Kirby gaat achter haar aan om de wereld weer terug te veranderen naar de normale vorm. (Kirby blijkt wat zijn eigen woonomgeving aangaat een conservatief wezentje te zijn.)

Speelduur
Om de speelduur van het spel te verlengen (hoofdspel is ongeveer goed voor 7 uur) is de Rainbow Run toegevoegd. Daarin moet je Kirby door een deel van een level heen loodsen in een zo snel mogelijke tijd, of door zo min mogelijk lijntjes te trekken. Je kunt ook in het hele spel medailles verzamelen en die inwisselen voor prijzen. Tenslotte zijn er nog 4 minigames. De eerste is wel grappig, je moet daarin Kirby snelheid geven en dan over een zelf te tekenen schansje laten vliegen. Op deze manier moet je proberen Kirby een zo groot mogelijke afstand af te laten leggen. De andere minigames zijn eigenlijk gewoon de drie eindbaasgevechten uit het hoofdspel. Die speel je deze keer dan voor een zo hoog mogelijke score. Maar ik had weinig interesse om de eindbaasgevechten, die je in het hoofdspel ook al 3 moest winnen om ze als minigame vrij te spelen, tot in den treure door te ploeteren voor een eerloze "highscore".

Graphics en Sound: Kubisme en "ploepjes"
Zoals gezegd is Dreamland veranderd in een schilderij, en zoals gezegd is dit het thema waar het spel om draait. Dit gegeven komt natuurlijk terug in de graphics: de beelden in het spel zijn dan ook kunstzinnig te noemen. De achtergronden variëren van landschapsschilderingetjes en prentenboekachtige tekeningetjes tot abstract-expressionistische composities en kubistische gestileerde universa. De invloeden uit de kunstwereld zijn in Kirby: Canvas Curse merkbaar. Bepaalde achtergrond zijn geïnspireerd op de stijlen die Lucebert, Mondriaan en Picasso en dergelijke representeren. Ik ben erg te speken over deze geslaagde stijl die de ordinaire pixels van het spel bijna tot kunst verheft.

De gezellige en vrolijke muziek van het spel draagt goed bij aan de sfeer van het spel. De muziek is echter niet pakkend, je zult de riedeltjes wel herkennen, maar niet na kunnen zingen. De geluidseffecten zijn heerlijk en ik kan genieten van de subtiele "ploep" als Kirby een onderdeel van een buizenstelsel verlaat. Het zijn de kleine dingen...



Een waar Kunstwerkje
Al met al is Kirby: Canvas Curse een ongelofelijk vermakelijk spel, dat je bijna niet meer neer kunt leggen. Steeds komt weer die drang boven borrelen om Kirby door het schilderij te loodsen. De grootste pluim verdient het spel door de prachtige kunstzinnige tekenstijl, een schitterende afwisseling na al die polygonen.

Of dit spel jou aanstaat is natuurlijk persoonsgebonden. Tot de doelgroep van dit spel behoren kunstenaars en creatievelingen, die misschien inspiratie kunnen vinden in Dreamland, en ook galeriehouders, die alternatieve kunstvormen zouden kunnen waarderen. Positivo's zullen de vrolijke personages, muziek, kleuren en vele glimlachen die het spel rijk is kunnen waarderen. Kinderen kunnen het spel spelen en de volgende ochtend proberen te imiteren op het schoolplein. Kinderen doen na wat ze zien, en dan is het toch beter om Kirby na te doen dan Manhunt. Ook volwassen gamers kunnen tijdens het spelen van Kirby bijkomen van alle ellende in hun leven. Het spel zal spelers aanspreken van Yoshi: Touch & Go, die genoeg hebben van het eeuwig verbeteren van highscores.

Ik raad negatievelingen en pessimisten het spel af, laat hen liever duistere spellen, met als centrale thema's rotting, dood en verderf bijvoorbeeld, spelen. Ik raad het ook af aan kleurenblinden, laat hen spellen spelen met veel camouflage, zoals Medal of Honor. Kunstanalfabeten en kunsthaters zullen zich ook niet kunnen vinden in dit spel, dat draait om schilderijen en schilderen.

Wellicht is Kirby: Canvas Curse deel van een beweging binnen de spelvormgeving, die kunstzinnigheid een grotere rol geeft. Ik neem deze ook trend waar in de spellen Okami en Shadow of the Colossus (PS2),Viewtiful Joe (PS2/GC) en Killer 7 (GameCube en PS2).