Platformgames en adventures: de scheidingslijn tussen beide wordt steeds vager. Maakt niet uit, want de games blijven mijn favoriete genre en ik had dan ook goede hoop voor Avatar: De Legende van Aang: De Vuurmeester. In deze review kijken we of de verwachtingen zijn ingelost.
In een video-interview welke Gamed eerder al hield met de producers van Avatar werd ons verteld dat de eerdere games in de Avatar serie niet zo goed waren, maar dat men met het derde deel dit helemaal goed ging maken. Helaas, een mooi streven, maar daarin is men niet geslaagd. Het begint al met het verhaal in de game, welke niet te volgen is als je de serie niet kent. Avatar: De Legende van Aang: De Vuurmeester begint namelijk halverwege de serie en hierdoor spreken de karakters niet bepaald aan als je het verhaal al niet kende. Iets wat we vaak in games gebaseerd op films en tv-series zien welke een later stadium van de serie onder de loep nemen.
Avatar vertelt ons over Aang, een jongen die (volgens de handleiding) moet optreden als redder van de wereld. Hij neemt het, samen met enkele vrienden, op tegen de kwade vuurnatie. De game start terwijl je op een schip zit. Rust krijg je niet, aangezien de soldaten van de vuurnatie je aanvallen. Via dit introductielevel leer je hoe de besturing in elkaar steekt. Zo heb je een aanvalsknop en kun je springen, terwijl je met de motion-besturing speciale magische krachten kunt gebruiken. Tijdens het spelen heb je constant twee karakters uit de serie bij je waartussen je kunt wisselen. Deze karakters hebben verschillende eigenschappen die gebruikt moeten worden om puzzels op te lossen. Het leuke is dat een tweede speler op elk moment in de game kan instappen om controle te nemen over het andere karakter.
Het probleem met Avatar ligt niet bij de besturing, deze werkt best goed. De motion-besturing voegt absoluut iets toe ten opzichte van het simpel op een knop drukken, helemaal als het om magie gaat. Helaas wil het nog wel een gebeuren dat een beweging niet geregistreerd wordt, maar erg vervelend wordt dit nooit. Het probleem is dat de game voor iemand die al iets langer dan zo’n 6 maanden games speelt gewoon veel te weinig uitdaging biedt. De vijanden kunnen met simpel knoppenrammen worden verslagen en de game legt de oplossing voor een puzzel dusdanig duidelijk in beeld dat je wel visueel gehandicapt moet zijn wil je het niet zien.
Grafisch zal het ook geen potten breken. We zien niets wat niet al op de GameCube had gekund en het geheel had beter afgerond moeten worden. Regelmatig glijd jij of je vijand van een randje af, terwijl je er nog helemaal niet zo dicht op stond of lukt een sprong om dezelfde reden net niet. De framerate is stabiel en de animaties zijn best aardig, maar als we over drie jaar terug kijken op de grafisch toppers op de Wii in het jaar 2008, dan zal Avatar daar absoluut niet bijzitten. Ook het geluid past wat dat betreft precies bij de game: middelmatigheid ten top. Het is niet slecht en de stemmen zijn best goed, maar zinnen worden tijdens de game hopeloos vaak herhaald, waardoor het geheel weer naar een niet memorabel niveau daalt.
Fans van adventure of platform titels kunnen op de Nintendo Wii betere games krijgen, voor hen is Avatar niet bedoeld. Het is wel bedoeld voor kinderen van 6 tot 11 jaar, welke groot fan zijn van de TV-serie en graag met hun helden een makkelijk avontuur doorlopen waarin tegenstand ver te zoeken is. (Red.- Saillant detail is dan wel weer dat de game voor 12 jaar en ouder is…) Aan alle ouders dus: valt uw kind in deze categorie, dan is Avatar best een leuke titel. Voor alle trouwe Gamed-lezers die zelf graag gamen: de producers zaten er naast, Avatar is helemaal niet stukken beter dan de vorige delen.
|
60
