Uitgerangeerde platformheld Sonic probeert al jaren zijn brood te verdienen met allerlei schnabbels die niks te maken hebben met zijn platformavonturen. Niks mis mee natuurlijk, Mario heeft er ook al decennia succes mee, maar de spellen moeten natuurlijk wel van redelijke kwaliteit zijn. Sonic Riders: Zero Gravity heeft gelukkig weldegelijk kwaliteit, maar slaat op een belangrijk front de plank echter volledig mis.

Sonic Riders was een racegame met Sonic en zijn vrienden en verscheen zo’n twee jaar geleden op de PS2, Xbox en Cube, dat er werd gewerkt aan een vervolg op deze game voor de Wii en PS2 was me compleet ontgaan. Opeens lag daar echter de Wii versie van dit vervolg, Sonic Riders: Zero Gravity genaamd, op mijn deurmat. Nieuwsgierig startte ik de game op, werkte een paar tutorial leveltjes door en begon aan de story mode.

Het verhaal van SR: ZG draait om speciale voorwerpen die je in staat stellen de zwaartekracht te beheersen, een kracht die een link heeft met de oude Babyloniërs. Sonic krijgt toevallig zo’n voorwerp in handen en komt er al snel achter dat er mensen zijn die hem dat voorwerp graag afhandig maken. Het verhaal wordt verteld doormiddel van mooie filmpjes tussen de races door. Helaas is het verhaal meer saai dan boeiend, je zit vooral te kijken naar slap gelul in de ruimte over dingen die je niet interesseren. Maar goed, een racegame draait dan ook niet om het verhaal en alle belangrijke Sonic personages zullen in ieder geval hun opwachting maken, wat leuk is voor de fans.



Al deze personages racen op een soort skateboard over zeer gevarieerde circuits. Zo heb je een regenwoud, een druk stadje vol met bussen en treinen, een F-Zero achtige ruimtebaan en een ijslevel. Deze circuits zijn allemaal origineel vormgegeven, vol bochten, loopings en andere verrassende wendingen. Daarnaast kennen ze vaak meerdere zijpaden en zijn er de nodige haarspeldbochten aanwezig. Kortom, het is soms best een chaotische race, maar in zo’n mate dat het leuk blijft. Grafisch ziet alles er ook goed uit, in ieder geval goed genoeg voor een Wii game.

Helaas zul je tijdens je eerste races in Sonic Riders: Zero Gravity maar weinig genieten van dit mooie leveldesign. Je zult je namelijk vooral bezig houden met irriteren. Irriteren aan de besturing, want mán die is slecht. Net als bij Excite Truck houdt je de WiiMote op z’n zij en kantel je het ding naar links of rechts om Sonic te sturen. Bij het maken van bochten moet je de WiiMote echter zo’n eind kantelen dat je soms te ver doorkantelt, waardoor de beweging verkeerd wordt geregistreerd of je ineens remt. Daarbij is het effect ook nog minimaal, scherpe bochten kun je niet maken. Gelukkig is er ook een mogelijkheid een GameCube controller aan te sluiten. Het is een hele verbetering, maar soepel gaat het ook dan nog allerminst. Pas na een uur of vier was ik zelf eindelijk aan de besturing met de GameCube controller gewend. Er is overigens ook nog een derde besturingsvorm waarbij je de WiiMote rechtstreeks naar het beeld richt, maar deze is zó slecht dat ik het er niet eens over ga hebben. Met deze moeilijk besturing komt tegelijk een tweede nadeel mee: multiplayerpotjes worden een stuk minder leuk als je tegen iemand speelt die de besturing niet is gewend.

In Sonic Riders: Zero Gravity zit het woord Gravity, wat zwaartekracht betekent. Of eigenlijk zonder zwaartekracht, want er staat Zero voor. Zoals ik eerder vertelde stelt het voorwerp wat Sonic vindt je in staat de zwaartekracht te beheersen. Praktisch gezien merk je dit bij het nemen van scherpe bochten, waar je door in de lucht even stil te staan het beeld gemakkelijk kan draaien in de goede richting, om vervolgens met een snelheidsstoot weer in het spel te vliegen. Ook kun je stukken door de lucht vliegen, wat je extra snelheidswinst oplevert. Leuk is dat je bij het spelen met de zwaartekracht ook allerhande voorwerpen de lucht in slingert, van rotsen tot bussen. Behalve dat het leuk is om te doen, ziet het er ook mooi uit.



Naast de zwaartekracht beheersen doe je nog een paar andere dingen onder het racen. Zo kun je sparen voor verschillende power-ups, als een snelheidsuitbreiding, door ringen te verzamelen. Deze power-ups zijn per personage en per board verschillend. Onderweg kun je ook nog power-ups pakken die gewoon op de weg liggen verstopt in een soort doos, zoals je kent uit Mario kart. Hier zitten o.a. bommen, een soort bokshandschoenen en speedboosts bij.

Sonic Riders: Zero Gravity is een goed afgewerkt spel. De vrolijke en gevarieerde muziek, de hoeveelheid personages, verschillende gamemodes en bewegende menu’s zijn daar allemaal tekenen van. Helaas zijn er ook een paar dingen die het spelplezier naar beneden halen. Het racen gaat minder hard dan ik zou willen, de prijs van de game is aan de hoge kant en het verhaal is vrij saai en op een vreemde manier in twee delen geknipt. Vooral de besturing zorgt er echter voor dat deze game, die anders een ruime acht had gekregen, het moet doen met een cijfer dat er niet echt uitspringt. Een miskoop zul je niet doen met deze game, maar je moet ook geen Mario Kart-achtige verwachtingen hebben.