Phantasy Star is een RPG serie van Sega die in 1987 voor het eerst op de Master System werd gepubliceerd. Met dit gegeven kan je al snel de conclusie trekken dat de serie ouder is dan veel gamers. De Phantasy Star serie is de meest bekende en geroemde RPG reeks van Sega en door de jaren heen zijn er diverse versies verschenen, waaronder één van de eerste online RPG’s, op een console. Inmiddels leven we in het jaar van de Heer 2006 en is het tijd om Phantasy Star uit te proberen op de Xbox 360.

De eerste Phantasy Star werd al in 1987 uitgebracht en het was bovendien één van de eerste spellen die spelers de mogelijkheid bood hun spelvoortgang op te slaan. Een unieke en vooral nodige feature waar het spel ontzettend veel lof voor heeft ontvangen. Tevens was het één van de eerste spellen die door middel van het first person perspectief de speler door lange en uitgebreide driedimensionale kerkers bracht. Phantasy Star heeft samen met Final Fantasy en Dragon Quest de standaard gezet voor het RPG genre zoals wij het tot op de dag van vandaag kennen. Elk deel uit de serie speelt zich, in tegenstelling tot veel andere bekende RPG's, af in hetzelfde universum waardoor de grote lijnen in het verhaal altijd hetzelfde zijn gebleven. Er is een grote groep mensen (vooral in Japan) die de serie al decennia lang volgt en hierdoor is er een vaste fan basis ontstaat die garant staat voor een redelijke verkoop van de titels. De online spellen vallen in de verhaallijn echter onder een subserie waarin alleen bepaalde onderdelen uit het originele verhaal zijn terug te vinden.


Phantasy Star Universe is uitgebracht voor de PlayStation2, PC en Xbox 360. In deze review zullen we het spel voor het laatstgenoemde platform bespreken. Phantasy Star Universe (PSU) is een hack and slash RPG in dezelfde stijl als het eerder verschenen Phantasy Star Online maar het speelt zich af in een ander deel van het grote universum van Phantasy Star. Het spel is zowel in singleplayer als in multiplayer te spelen, maar naar mijn mening wordt het spel pas echt interessant als je de speler zich verdiept in de online mogelijkheden. PSU herbergt namelijk, zoals de meeste online RPG’s, een ontzettend grote community waarin menig speler al snel zijn dagelijkse leven compleet kan vergeten. Het spel is ondanks zijn vele gebreken ontzettend verslavend en het biedt de speler honderden uren plezier en wellicht ook enkele uren frustratie, hierover later meer.

Verder in de review meer over het online gedeelte, want logischerwijs staan jullie te popelen om alles te weten over de singleplayer ervaring, de zogenaamde story mode van PSU. Helaas is deze mode meteen de grootste teleurstelling van het spel en het is in geen enkel opzicht een Final Fantasy of Dragon Quest killer. In het tijdsbestek van een kleine 20 uur kan de meest onervaren RPG speler het spel uitspelen en dit vind ik nogal aan de korte kant. Zeker met het feit dat je in totaal drie complete planeten moet veroveren. Tijdens het spelen van de storymode vraag je jezelf als snel af of deze planeten überhaupt door een flinke strijdkracht bezet zijn geweest? Als speler heb je de controle over Ethan Waber, een nieuweling die zich bij een organisatie heeft aangesloten die het universum wil verschonen van monster in alle soorten en maten. Ethan is gezegend met een standaard Japanse anime look want zijn ogen zijn te groot voor zijn hoofd en de beste man gaat regelmatig naar de kinky kapper. Zijn haar is netjes in lagen geknipt en het zit, op een hippe manier, puntig in de war. Zijn avontuur begint echter pas als hij wordt aangevallen door een buitenaards ras genaamd de SEED. Het spel bestaat uit 12 hoofdstukken waar je Ethan persoonlijk door heen moet loodsen en eigenlijk komt het verhaal alleen aan het eind van een hoofdstuk enigszins aan bod. Een groot minpunt van het verhaal is de minimale informatie die je als speler krijgt aangeleverd, want het spel komt pas echt op gang bij het allerlaatste hoofdstuk. Dit is voor een “story mode” veel te laat, omdat je als speler geen persoonlijke band heb opgebouwd met Ethan en de rest van de personages. De overige personages uit de “story mode” zijn ongeïnspireerd en hebben mij op geen enkele manier dieper in het verhaal kunnen trekken. Bovendien voldoet de voiceacting van de meeste personages niet aan de standaard die al enkele jaren geleden is gezet.


Hier komt nog eens bij dat het overgrote deel van de levels exacte kopieën zijn uit het multiplayer gedeelte. Het enige wat het overgrote deel van de levels uit PSU interessant houdt is de samenwerking met de overige personages. In het multiplayer gedeelte kan je te allen tijde met andere spelers communiceren en deze zijn voor 80% van de tijd minstens even intelligent. In de singleplayer zijn het echter domme kalven die het woord strategie hoogstwaarschijnlijk niet kunnen spellen. Ondanks het feit dat PSU een PlayStation 2 port is, verwacht ik zeker meer van een Xbox 360 titel. Het mag duidelijk zijn dat Sega’s Sonic Team met de singleplayer ervaring de plank volledig misgeslagen heeft want nabij het eind zul je merken dat het je niet interesseert of Ethan de wereld, nou wel of niet, redt. Tijdens de gehele singleplayer ervaring kreeg ik het gevoel dat ik een ellenlange tutorial (voor de multiplayer) aan het spelen was.

Iedereen die bekend is met serie zal geen enkele moeite ondervinden om het vechten weer snel onder de knie te krijgen. Beginners zullen er echter wat langer over doen want het spel kent een interface die, ook in het verleden, in simpliciteit vaak onderschat is. Het vechten tegen alle verschrikkelijke monsters is gebaseerd op het hack and slash principe met de mogelijkheid om realtime van wapens te wisselen. Phantasy Star staat bekend om het feit dat het de speler tijdens het spelen de mogelijkheid biedt om verschillende wapens met elkaar te combineren. Hierdoor ontstaan er verschillende combinaties van wapens die letterlijk iedere voorkeur van de speler mogelijk maakt. Het combineren van wapens betekend echter wel dat ieder wapen, in combinatie met een ander wapen, iets van zijn kracht moet inleveren. Op deze manier dwingt het spel de speler goed na te denken over het aanschaffen van wapens en upgrades.