Phantasy Star is een RPG serie van Sega die in 1987 voor het eerst op de Master System werd gepubliceerd. Met dit gegeven kan je al snel de conclusie trekken dat de serie ouder is dan veel gamers. De Phantasy Star serie is de meest bekende en geroemde RPG reeks van Sega en door de jaren heen zijn er diverse versies verschenen, waaronder één van de eerste online RPG’s, op een console. Inmiddels leven we in het jaar van de Heer 2006 en is het tijd om Phantasy Star uit te proberen op de Xbox 360.

De speler heeft tijdens het vechten in PSU ook enige nadelen te verwerken, want er zijn geen mogelijkheden om af te weren. Veel oefening zorgt er echter voor dat je na enkele uren van oefening bijna niet meer geraakt wordt door al die verschrikkelijke monsters. Het nadeel van dit systeem komt bij bazen daarentegen duidelijk naar voren. Deze vijanden zijn logischerwijs stukken sterker dan de normale monsters en het is voor deze levende verschrikkingen een kleine moeite om de speler, in één stoot of slag, flink wat schade toe te brengen. Voor het overgrote deel van de tijd zal een beoefende speler geen moeite hebben om de meeste aanvallen te ontwijken, maar er zijn echter situaties waarin je op een mysterieuze wijze toch door je tegenstander wordt geraakt. Dit kan op zijn minst nogal wat frustraties met zich meebrengen. De enige verklaring die ik hiervoor heb zijn de immens grote hitboxes die de personages wel en de vijanden schijnbaar niet hebben.


Grafisch gezien stelt het spel waarschijnlijk veel mensen teleur, want de titel is ten opzichte van Phantasy Star Online op de Dreamcast niet veel vooruitgegaan. Eigenlijk zit het enige verschil in de super scherpe textures die de Xbox 360 tevoorschijn tovert. Hier komt nog eens bij dat de framerate van het spel het nog wel eens af laat weten als het enigszins druk wordt op het scherm. Bij veel RPG’s zijn vooral de geavanceerde magische spreuken een lust voor het oog maar bij PSU zijn de meeste magische spreuken niet mooier dan de sterretjes die je broertje afsteekt op oud en nieuw. Het geluid en muziek in het spel zijn de ene keer prachtig en de andere keer weer verschrikkelijk eentonig. Vooral de keuze van de muziek is op enkele momenten op zijn minst merkwaardig te noemen. Een deephouse nummer in het bos en een Chinese panfluit in een futuristische basis geven de speler een raar gevoel. Vele spelers zullen hoogstwaarschijnlijk al snel overgaan op hun eigen muziek keuze.

Na veel zuchten en steunen zijn we eindelijk aangekomen bij het belangrijkste en meest interessante deel van PSU, de multiplayer ervaring. Alle mogelijkheden, opties en aanpassingen die PSU te bieden heeft, ademen online multiplayer. Het zal dan ook niemand verbazen dat PSU een MMORPG is en dat het op die manier, zonder twijfel, het best tot zijn recht komt. Zodra je op Xbox Live komt krijg je een zee van mogelijkheden over je heen, maar je begint gelukkig met het maken van je eigen personages. Je kunt kiezen tussen vier verschillende rassen. De aanpassingen die je aan de personages kan toewijzen zijn ontzettend uitgebreid en na een half uur van creatief knutselen had ik eindelijk mijn ultieme personage als resultaat. Je zult merken dat veel mensen minder serieus (maar wel creatief) omspringen met het maken van personages. Je loopt regelmatig pimpelpaarse kleine dikke dwergen tegen het lijf die blijven aandringen op nogal vreemde lichamelijke gunsten. Het is mogelijk de kleding, huidskleur, lichaamshaar, stem, gewicht, lengte, ogen, ect. aan te passen aan je eigen wensen. Een vrijheid waar elke man zich minstens één keer mee moet misdragen. Bovendien is het goed te weten dat de aanpassingen van je personage niet definitief zijn. Het spel biedt de mogelijkheid (tegen een zeer hoge financiële prijs) alles aan je personage te veranderen.

Zoals in de meeste MMORGP’s is het in eerste instantie verstandig met een team van maximaal zes personen de wijde wereld van PSU in te trekken om op deze manier sterker te worden. Je kunt een team bij elkaar zoeken door heel hard door je microfoon te schreeuwen of naar een kamer te gaan waar je automatisch wordt ingedeeld bij vijf willekeurige medespelers. Zorg echter zo snel mogelijk dat je betrouwbaar team bij elkaar zoekt. Medespelers die bereid zijn anderen op vele manieren te blijven aanvullen zijn een must (en een zege) als je snel in level wilt stijgen. Tijdens het spelen kan je naar hartelust met elkaar praten over zaken die voor het overgrote deel helemaal niets met het spel te maken hebben. Dit maakt het desalniettemin leuker om uren achter elkaar te blijven spelen. PSU heeft een verschrikkelijk uitgebreid assortiment aan wapens en items waardoor je vooral in het begin hoogstwaarschijnlijk verkeerde beslissingen gaat nemen. Je zult items verkopen die meer waard zijn dan je ooit hebt kunnen dromen en peperdure wapens aangeschaffen die je vervolgens niet kunt gebruiken. Freaks zullen het waarderen dat je een eigen winkel kunt beginnen en dat er een mogelijkheid is je eigen kamer te pimpen. Wapens en items zijn bij deze medespelers voor het overgrote deel stukken goedkoper dan in de winkels.


Andere specialiteiten waar sommige spelers zich nooit aan zullen wagen zijn de zogenaamde Mags en het syntheseren van items. Voor fans van de serie zijn Mags een bekende en vooral belangrijke factor tijdens de vergevorderde gameplay. Mags zijn kleine robots die je als speler in het begin van het avontuur krijgt toegewezen. De grote diversiteit in beschikbare items resulteerd al snel in het feit dat bepaalde items geen enkele waarde hebben in de verkoop. Het is verstandig dit soort items vervolgens aan je Mag te voeren waardoor deze van uiterlijk en eigenschappen kan veranderen. Mags zullen vanaf een bepaald level met je meevliegen en je assisteren tijdens het vechten. Het syntheseren van items is het samenbrengen van meerdere items wat meestal resulteert in een beter en zeldzaam item. Dit is een truckje wat we natuurlijk ook kennen uit andere RPG’s, waaronder het recente Dragon Quest VIII.

De singleplayer ervaring van PSU is een zwak excuus voor een RPG. De enige reden om de 'storymode' te spelen is om het spel onder de knie te krijgen en de duizend achievements points uit het spel te slepen. Dit alles bewijst dat Sega het spel voornamelijk voor de multiplayer ervaring heeft ontwikkeld, maar ook hiervoor zijn betere alternatieven op de markt te vinden. PSU is naar mijn mening alleen geschikt voor spelers die bekend zijn met en genoten hebben van de eerdere Phantasy Star delen. Het spel is vaak onoverzichtelijk en het hinkt als een geblesseerd renpaard achter de feiten en concurrentie aan. Het spel heeft met zijn hoge instapdrempel en tekortkomingen geen recht een maandelijkse bijdrage van €9,50 aan de consument te vragen. Al deze nadelen zorgen ervoor dat Sega, in schril contrast met het verleden, alweer teleurstelt.

Joni: Terwijl mijn collega aan de slag mocht met de Xbox 360 versie, kreeg ik de game te spelen op de PlayStation 2. Net zoals Timo kreeg ik de indruk dat het verhaal in de singleplayer nogal overbodig is, wat vooral geïllustreerd wordt door het openingsfilmpje waar je amper vijf zinnen uitleg krijgt. Het tweede belangrijke punt van een RPG zijn natuurlijk de gevechten, en deze vond ik veel te eenvoudig, behalve dan de baasgevechten. De keuze van de knoppen valt hierbij ook tegen, in gevechten wordt het kruisje gebruikt voor het oprapen van items en de cirkelknop voor het veranderen van wapen. Als je dan weer je secundaire wapen wilt gebruiken, heb je de schouderknop nodig. Deze besturing had duidelijk compleet omgegooid mogen worden. De online mode is op de PlayStation 2 ook wat minder, in tegenstelling tot de Xbox 360 versie is er geen voice chat wat teamwerk moeilijk maakt. Qua graphics zit het gelukkig beter op de PlayStation 2, de game valt in de goede middelmaat qua graphics, maar de slowdown verhindert daarbij een goed cijfer. Daarnaast zorgen de frequente laadtijden ervoor dat Phantasy Star Universe het niet goed doet ten opzichte van spellen als Kingdom Hearts II en Star Ocean 3.