Je zou Field Commander zomaar kunnen verwarren met Advance Wars, de erg populaire strategische GBA game. Beide spellen zijn gebaseerd op het Turn Based principe, waarbij je om de beurt handelingen mag verrichten. Als je Advance Wars wel eens gespeeld hebt, zul je veel herkennen in deze review.

Zoals gezegd is de vergelijking met Advance Wars snel getrokken en dat zal in deze review dan ook meerdere malen gebeuren. Toch moet gezegd zijn dat Field Commander een heel eigen gezicht heeft. Field Commander combineert een meer volwassen uiterlijk met de eigenschappen van het Turn Based Strategy genre. Los van het uiterlijk komt het eigen karakter van Field Commander af en toe wat minder naar voren.

Om te beginnen is de besturing nagenoeg gelijk aan die van Advance Wars. Als je een unit selecteert, kun je het een afstand laten overbruggen (het veld is verdeelt in onzichtbare vlakken) en vanaf die positie kun je kiezen uit opties als "Wait" en "Fire" Er zijn verschillende soorten terrein met verschillen tactische mogelijkheden, zoals een bos om je in te verstoppen (als de Fog of War aan staat) of een berg waar vanaf jij je beter kunt verdedigen.



In Field Commander heb je de leiding over een divisie van een leger dat de strijd aan gaat met een criminele organisatie die over de gehele wereld terreur zaait. De dertien in een dozijn Command & Conquer-achtige vormgeving is een beetje inspiratieloos te noemen. Aan de vormgeving van de units is met weinig fantasie gewerkt, maar toch zijn ze allemaal leuk en verschillend. Een verkenningsvoertuigje is snel en kan ver voor zich uitkijken, maar is kwetsbaar en wordt gemakkelijk vernietigd door een vijandige unit. Een onderzeeër gebruikt veel energie, maar kan zich daardoor wel onzichtbaar op de wateren begeven. Een Grunt (infanterie) is traag en heeft weinig vuurkracht, maar kan wel fabrieken en steden veroveren. Deze steden leveren elke beurt een fiks bedrag op waarmee je nieuwe units kunt kopen. Ook hier dus niets nieuws onder de zon. De 'Control Rooms' zorgen voor extra strategische mogelijkheden. Verover zo'n gebouw en je kunt bijvoorbeeld een luchtaanval op je tegenstander afvuren of een dosis napalm over zijn troepen droppen.

ATLAS, de militaire organisatie waar je voor werkt, bestaat uit verschillende divisies met elk hun plus- en minpunten. Zo is er bijvoorbeeld een divisie die erg sterk is tijdens luchtgevechten, maar zwakke units op de grond heeft. Elke divisie heeft ook een speciale power zoals het kunnen "repareren" van je units of het geven van extra vuurkracht aan je units. Deze kracht kun je gebruiken als er een balkje naar verloop van tijd is volgelopen. Natuurlijk lijkt dit allemaal erg op de CO Powers van Advance Wars, maar wel is alles weer netjes uitgewerkt.

Er is een tutorial aanwezig waarin je kennis maakt met de besturing. Het is allemaal vrij eenvoudig en mensen die nog nooit een Turn Based Stategy game hebben gespeeld kunnen zonder problemen beginnen. Uiteraard ontbreekt ook een campaign niet. Integendeel, de campaign van Field Commander is behoorlijk lang en vermakelijk. Het bestaat uit een reeks gevechten en telkens als je zo'n gevecht wint speel je extra's zoals nieuwe maps om op te vechten, vrij. Je kunt ook gewoon een gevecht starten met de optie Quick Battle.



Waar in Advance Wars de gevechten in een apart filmpje afspelen, gebeurt dat in Field Commander op het speelveld zelf. Als je kiest om een unit aan te vallen, zoomt de camera in op de twee vechtende units die dan om de beurt elkaar één keer beschieten waarbij je de toegebrachte schadepunten te zien krijgt. Duidelijk, simpel en leuk.