Het succes van Vampire Survivors zorgde ervoor dat veel ontwikkelaars eveneens een survivor-like gingen ontwikkelen. De ene met een net andere invalshoek om het interessant te houden, de ander een schaamteloze kopie om mee te liften op het succes. Jotunnslayer: Hordes of Hel valt een beetje tussen deze twee in.
Ook in deze game kies je een personage, zal het beeld langzaamaan worden gevuld met vijanden en worden je aanvallen automatisch uitgevoerd, of je kiest ervoor om dit op Slim of Manual te zetten. In het eerste geval zal er alleen worden aangevallen als er vijanden verschijnen, in het tweede geval bepaal je dit zelf en krijg je al snel last van je vinger. Door vijanden uit te schakelen verkrijg je XP en bij ieder level dat je stijgt kun je een bepaalde upgrade kiezen. Tot nu toe redelijk bekende kost. Gelukkig heeft ontwikkelaar Games Farm een leuke insteek bedacht door er de Noorse mythologie in te verweven. En dus reis je naar werelden als Nilfheim, Jotunheim en Helheim, terwijl Goden als Thor, Odin of Brokk en Sindri je helpen met hun krachten.
De opzet is dat je twintig minuten in een map weet te overleven, waarna je de eindbaas op kunt roepen en moet verslaan. Gedurende deze tijd ben je niet alleen vijanden aan het afmaken, je krijgt ook optionele opdrachten waarvan je zelf de moeilijkheidsgraad kunt bepalen. Hoe lastiger de opdracht, hoe groter de beloning. Het is een leuke manier om je tijdens een run iets meer gericht bezig te laten zijn, ware het niet dat er weinig sprake is van originaliteit. Paddenstoelen op de map verzamelen of in een kring blijven staan terwijl je vijanden verslaat zijn niet bepaald spannend te noemen.
Als je uit één van de spelwerelden kiest selecteer je eveneens een moeilijkheidsgraad, of je gaat voor de Endless Mode. Ieder van de maps heeft zijn unieke kenmerken, zo hebben de mijnen van Svartalfheim mechanische vallen en is Helheim opgezet als een kerker waardoor je minder bewegingsvrijheid hebt. Ondanks referenties naar de negen werelden binnen de Noorse mythologie zijn ze niet allemaal aanwezig, mogelijk zal dit worden opgevangen met toekomstige updates.
Ondanks de setting en de bijhorende Goden is er van een echt verhaal geen sprake. Tijdens het spelen krijg je XP die je gedurende een run in kunt zetten om de krachten van het gekozen personage te versterken, of juist voor het inzetten van de passieve mogelijkheden van de Goden. Deze vechten niet mee aan je zijde, in plaats daarvan maak je gebruik van de op elektriciteit gebaseerde krachten van Thor, de misleiding van Loki of het ijs van Skadi. Ook vergaar je goud, wat weer omgezet zal worden in skill points voor blijvende upgrades, waaronder ook nieuwe personages. Toch niet tevreden met je ingezette skill points? Dan kun je deze kosteloos opnieuw indelen. Het is een goede manier om je makkelijker te laten wisselen tussen de zes personages, zonder het idee te hebben dat je weer van voren af aan begint.
Hoewel ik misschien wel tientallen uren in Vampire Survivors heb gestoken sloeg de verveling in Jotunnslayer: Hordes of Hel sneller toe. De meer realistische stijl sprak me weliswaar aan, het probleem zat meer in andere gemaakte keuzes. De minder interessante upgrades die ook niet altijd even duidelijk zijn omschreven, de weinig gevarieerde muziek en matige geluidseffecten en niet altijd even interessante gimmicks bij de spelwerelden waren hier voorbeelden van. Het grootste probleem lag hem echter op ander vlak. In de door mij gespeelde versie op de Xbox Series X nam de framerate regelmatig een duik als het wat drukker werd en was het zelfs onmogelijk om twee matches achter elkaar te spelen binnen een zelfde sessie. Steeds wanneer ik dit probeerde liep het scherm vast en moest ik de game opnieuw opstarten. Toen uiteindelijk een savegame werd verwijderd en ik enkele uren werd teruggeworpen heb ik het voor gezien gehouden. Met de nodige patches zie ik Jotunnslayer: Hordes of Hel nog wel uitgroeien tot een leuke game, voor nu is het lastig om de game aan te bevelen.
Beoordeling
60
De Noorse mythologie als insteek voor een game die goed te vergelijken is met Vampire Survivors klinkt op papier erg goed. Een tot op bepaalde hoogte is dit ook zo. Gebruikmakend van de krachten die de Goden je aanreiken binnen de werelden die je kent uit de mythologie voelt de gameplay fris aan. Het is alleen jammer dat een goed gevoel van progressie boeken ontbreekt en er op technisch vlak nog veel plooien moeten worden gladgestreken.
