Ontwikkelstudio Lillback Powerco Oy lanceerde hun debuutgame Trulon initieel voor iOS, maar het werkt sindsdien in samenwerking met Kyy Games aan verschillende overzettingen. Trulon: The Shadow Engine verscheen nu na PC en Xbox One eveneens voor PlayStation 4. Kyy Games verknalde hun initiële ports, zodat het extra tijd nam om de PlayStation 4 variant onmiddellijk zonder bugs op de markt te brengen. Het feit dat Trulon: The Shadow Engine gewoon een slechte game betreft, het meest opvallende nadeel, werd echter niet aangepakt.

Trulon: The Shadow Engine is dan ook geen game die je meteen moet aanschaffen. Deze Role Playing Game hoopt ons te doen terugdenken aan de glorieperiode van de traditionele Japanse Role Playing Games maar het faalt op de punten die deze games groot maakten. Het is bijvoorbeeld vitaal dat men een interessant verhaal naar voren brengt. Dit is een element dat al meteen misloopt in Trulon. Niet alleen heeft men een verhaal opgezet dat zowat alle clichés dekt die je verwacht, maar men heeft het gevuld met karakters waarmee je nog geen vijf minuten zou willen doorbrengen in een café omdat ze de diepgang van een plas water hebben. Je zult dan ook geen gedenkwaardige personages tegenkomen, zelfs tijdens het spelen vergat ik al vaak wie welke rol had omdat de personages geen 'karakter' hebben. Het inspireert alvast niet om de bijbehorende boeken van Johan Lillbacka en Jak Koke te lezen als deze van hetzelfde niveau zijn.


Het bedenkelijke niveau van Trulon: The Shadow Engine kan echter niet alleen opgedragen worden aan het verhalende aspect. Het grafische element is ook een probleem. Alles ziet er wel kleurrijk en vrolijk uit met een eigen uniek stijltje, maar het is duidelijk dat de game gestart is op de smartphones. Alles steekt zeer eenvoudig in elkaar en de animaties worden continu hergebruikt, zodat je nooit onder de indruk raakt. Dat de game gestart is als mobiele game, is zelfs zichtbaar in de tutorials. Deze spreken bijvoorbeeld over het 'slepen' van kaarten, iets wat je niet echt zult kunnen met een controller. Hadden de karakters een uniek uiterlijk gehad, dan had dit nog goed genoeg geweest, maar alles ziet er nogal gewoontjes uit. Zo zal je nooit verbaasd zijn door de vijanden die op je pad komen. Reken hier nog wat technische probleempjes bij, zoals overscan op bepaalde televisiesets en vervelende laadtijden, en je begrijpt dat de game op grafisch gebied geen topprestatie levert.

Enkel het gevechtssysteem dat werkt middels kaarten, is een pluspunt. Tijdens gevechten heb je toegang tot een deck van kaarten, waarbij je elke beurt de nodige kaarten trekt. Tot welke acties en vaardigheden je toegang hebt, hangt dan ook af van de kaarten die je trekt. Moet je heel dringend jezelf genezen, maar je hebt de juiste kaart niet? Pech. Het is dan ook belangrijk om tactisch te werk te gaan, en te weten in welke situatie je best welke kaart gebruikt. Het systeem zit gelukkig niet te moeilijk in elkaar, zodat je je kunt focussen op de effecten van de kaarten. En af en toe heb je natuurlijk wat geluk nodig met de kaarten die je trekt. Om ervoor te zorgen dat je optimaal aan het gevecht begint, kun je sowieso best maar een goed deck samenstellen. Je start met een kleine set kaarten, maar naarmate de game vordert kun je er nieuwe verdienen. Dit doe je onder andere door gevechten te winnen, levels te stijgen of ze simpelweg in schatkisten te vinden. Voor de rest is het dan simpelweg een combinatie te maken van de vaardigheden die je wil gebruiken.


Ook dit element bereikt echter geen perfectie, er zijn hier verschillende kleinere problemen die de kwaliteit onderuit halen. Er is bijvoorbeeld niet gekeken naar de balans, na de eerste uren van het spel gaat de moeilijkheidsgraad serieus omhoog waarbij je te veel op geluk dient te rekenen om verder te komen. Zelfs wat meer trainen is niet echt mogelijk want de random encounters zitten op hetzelfde niveau als de vijanden die je niet aankunt. Dit veroorzaakt dan ook de nodige frustratie. Ook de kaarten die je later in de game vrij speelt zorgen voor frustratie, deze werken namelijk vooral vertragend om het spel langer te doen aanvoelen. In plaats van rechtstreeks schade uit te delen bevriezen ze eerder vijanden, waardoor je zeer traag schade uitdeelt. Het maakt elk gevecht net iets langer, zonder dat je hier iets extra qua plezier krijgt. En moest je toch voldoende plezier beleven, dan kun je best hopen dat je alle sidequests hebt gespeeld voor je naar de eindbaas gaat. Eens dit punt gepasseerd, kun je namelijk niets meer doen dan compleet opnieuw beginnen vanaf nul.