Review: Mario Tennis: Ultra Smash
Door Rene Groen op 23-11-2015 om 07:41
|
Bron: Gamed
|
Je kunt het uitmelken noemen, toch haal ik altijd weer veel plezier uit de sporttitels waarin Mario karakters de hoofdrol opeisen. Tegelijkertijd is Mario Tennis: Ultra Smash alweer het zevende deel uit de serie en dus schept dit wel de nodige verwachtingen.
Om alvast op de zaken vooruit te lopen; deze verwachtingen worden niet ingelost. Dit is echter niet toe te schrijven aan de gameplay, die simplistisch is maar tegelijkertijd de nodige diepgang heeft. Daar waar Nintendo zich bij Mario Power Tennis richtte op motion controls hebben ze dat hier volledig losgelaten. Je gebruikt simpelweg de GamePad, dan wel de Remote in een zijwaartse positie. Het lopen met een karakter doe je met de stick en verder dienen de twee knoppen om de bal terug te slaan, al dan niet gecombineerd om er het nodige effect aan te geven. Een kind kan de was doen, waardoor ook de jongere spelers direct begrijpen wat er van ze verwacht wordt.
De naam Ultra Smash uit de titel verwijst naar de enige power-up die het spel rijk is, namelijk de Mega Mushroom. Op momenten gooien Toads vanaf de zijlijn een paddenstoel op het spelveld die de karakters in grootte toe doen nemen. De voordelen laten zich raden, niet alleen worden je slagen een stuk krachtiger, maar tevens ben je binnen enkele stappen aan de andere kant van het veld om ballen te pareren. Het past binnen de sfeer die de Mario Tennis titels al jarenlang neerzet, maar zorgt tegelijkertijd voor een oneerlijke balans die eerder aankomt op geluk dan kunde. Ook de keuze om iedere transformatie gepaard te laten gaan met een animatie van enkele seconden, hetgeen ervoor zorgt dat je het overzicht op momenten verliest, voelde irriterend aan.
Van een andere orde zijn wat dat betreft de Chance Shots die we reeds kennen uit de eerdere Mario Tennis titels. Op willekeurige momenten verschijnt er een cirkel op het spelveld, waarna het je doel is om je speler hierin te plaatsen en de juiste knoppen in te drukken. Wanneer je dit lukt speel je een krachtige bal terug, al dan niet met het nodige effect. Omdat de tegenstander eveneens ziet wanneer er cirkels verschijnen kan hij hier tijdig op anticiperen, waardoor het nooit oneerlijk aanvoelt. Sterker nog, het is zelfs mogelijk om de speler die een chance shot plaatst met één welgemikte slag direct een punt te ontnemen.
De problemen van het spel liggen dan ook niet in de gameplay, maar des te meer in de content. Mega Tennis draait bijvoorbeeld enkel om de Mega Mushrooms, terwijl Exhibition een oefenmodus is waarin je zelf de nodige instellingen kunt veranderen, denk aan het aantal te spelen sets en of je alleen of als duo wilt spelen. In Mega Ball Rally is het juist de bedoeling een zo lang mogelijke rally te bewerkstelligen. Het belang van samenwerking tussen twee spelers laat zich raden, maar je computergestuurde metgezel lijkt eerder zijn best te doen om de bal in onmogelijke hoeken te plaatsen. Leuker is het dan ook om een zo hoog mogelijke score met een andere speler te behalen, al was het maar omdat je enkel op deze manier één van de vier vrij te spelen karakters kunt ontgrendelen.
Al het bovenstaande voelt meer aan als losse, individuele oefenpartijtjes en het is de Challenge Mode die dit moet doorbreken. Bedoeling is om, middels een Tie Break, steeds moeilijker wordende tegenstanders te pareren. Het is weinig origineel en ontbreekt aan de nodige diepgang, een kritiek die ook op te tekenen is voor de online mode. Het werkt goed, met vrijwel geen lag, maar waarom is er geen optie om het tegen vrienden op te nemen? In plaats daarvan zul je enkel tegenover willekeurige tegenstanders worden geplaatst, waarbij weliswaar de regels van de match, maar niet de tegenstanders zelf zijn uit te kiezen. Een onbegrijpelijke keuze.
Het is dan ook de grootste kritiek die aan te tekenen is voor deze game. Het is kwalitatief in orde, maar kwantitatief zeer ondermaats, zeker in vergelijking met eerdere delen, die stuk voor stuk meer content hadden. Ook de integratie van slechts één stadion, waarin enkel de ondergronden en daarmee het effect op de bal veranderen, voelt gemakzuchtig aan. Dat er een mogelijkheid is om Amiibo's te scannen en te laten trainen, vergelijkbaar met Super Smash Bros., is niet de feature waar het spel zich mee weet te redden. Mario Tennis: Ultra Smash voelt dan ook vooral aan als een half afgewerkt product dat enkel is uitgebracht om een gat in het najaar mee op te vullen. Dit neemt niet weg dat je er plezier mee kunt hebben als er vrienden op bezoek komen, maar hierna zal het snel weer in de kast verdwijnen.
|
|
|
Beoordeling
55
Mario Tennis: Ultra Smash valt vooral op door een gebrek aan content. Er zijn geen mini-games, je kunt slechts in één stadion een balletje slaan met maar één te gebruiken power-up, het is niet mogelijk om online direct tegen een vriend aan te treden en het aantal overige modi is schaars. Het zegt niets over de gameplay, die wel degelijk sterk is, maar des te meer over de gemakzucht waarmee deze game op de markt is gebracht. Ultra Smash voelt als een uitgeklede versie van vorige uitgaven.
|
|
|
|
 16:34 Take-Two: 'BioShock is permanente serie'
 07:15 Gameplayvideo Monster Hunter X
|
| Reacties (4) |
|
|
Pagina:
1
|
|
laraishond
op 23-11-2015 om 11:44
[Niv: 154 / Exp: 7700]
|
|
Ongelooflijk dat ze hier 40+ euro voor durven te vragen. Puur en alleen ontwikkeld omdat ze per sé enkele titels moeten hebben voor de feestdagen. Ik speel liever Wii sports tennis op de wii u met motionplus.
|
|
|
Gast (77.250.167.xxx)
op 23-11-2015 om 12:37
|
|
Mario sport games zijn leuk met namen de tennis en golf serie. Erg jammer had een leuke titel kunnen zijn als ze wat meer moeite hebben gedaan.
|
|
|
Gast (212.61.153.xxx)
op 23-11-2015 om 12:43
|
|
Waarom geen Mario soccer da vond ik nu wel leuk.
Dit is meer hetzelfde als Mario tennis 3ds.
|
|
|
Gast (188.207.114.xxx)
op 23-11-2015 om 12:47
|
|
Mis de rpg systemen uit de GBA versies van golf en tennis
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
