Soms wordt het geduld van gamers danig op de proef gesteld. Daar waar we ieder jaar een Call of Duty titel of FIFA game gepresenteerd krijgen moesten we meer dan acht jaar wachten voordat het verhaal van Max Payne vervolgd werd. Heeft het lange wachten het gewenste resultaat of had het boek na twee delen gesloten mogen worden?

Terwijl Max Payne ontwikkelaar Remedy zich de laatste jaren op Alan Wake stortte, presenteerde Rockstar Studios drie jaar geleden de eerste beelden van Max Payne 3. Het leverde de nodige kritieken op, maar nu het eindresultaat inmiddels verkrijgbaar is op de PlayStation 3 en Xbox 360 (PC versie volgt op 1 juni) kunnen we de ontwikkelaar deze valse start vergeven. Hiervoor moeten de fans echter wel het verleden deels laten rusten. Hoewel de game een voortzetting is van het verhaal is de setting namelijk aangepast, het koude en met sneeuw overgoten New York is namelijk ingeruild voor het zonnige São Paolo. Het lijkt een steek in het hart van de oude fans, maar al snel blijkt dat verandering van spijs doet eten.


Max Payne is nog altijd de man met een zwart verleden, gevormd door het moment dat hij bij thuiskomst zijn vrouw en kind vermoord ziet. Hij heeft zich vastgebeten in de zoektocht naar de daders, zichzelf op de been houdend met alcohol. Door bepaalde gebeurtenissen (nee, we willen niet teveel uit de doeken doen) krijgt hij echter een baan als beveiliger in de grootste stad van Brazilië. Het lijkt een ideaal baantje: een steenrijke familie beschermen waarbij hij op hun kosten zijn alcoholverslaving tussentijds op peil kan houden. Het gaat echter fout wanneer het toch komt tot een ontvoering, waarmee Max Payne wederom in een nieuw avontuur belandt waarbij een vrouw een groot deel van de hoofdrol opeist.

Nieuwkomers voor wie Max Payne 3 het eerste deel is hoeven overigens niet te wanhopen, hoewel het geen straf is om het verhaal tot dit moment te beleven. Middels flashback missies leren we hoe Max Payne tot zijn keuze kwam om naar Brazilië af te reizen, waarbij er een geheel eigen stijl is om de scènes met elkaar te verweven. Conversaties zijn door de kwalitatieve stemacteurs overtuigend, waarbij diverse citaten nog eens benadrukt worden door ze visueel in beeld uit te laten springen. Hoewel de ontwikkelaar dit soms wat overdrijft is het een manier om, naast het speels gebruik van de camera, gamers te betrekken in de emoties die het verhaal met zich mee brengt.


De beleving van dit verhaal wordt echter niet alleen gedaan door ons in filmpjes mee te nemen, minstens even belangrijk is de gameplay. Rockstar gebruikt hiervoor wederom de Euphoria engine, bekend van eerdere titels als Red Dead Redemption en Grand Theft Auto IV, en het brengt het realisme naar een nog hoger niveau. We merken dit overigens op divers vlak, of het nu iemand is die van een trap valt, omstanders die je passeert of objecten die kapot gaan, nergens heb je het idee dat grenzen tussen game en realisme zo erg vervaagd zijn dan in deze game.

Het harde geweld is hier tevens een onderdeel van en vormt uiteraard de boventoon in deze shooter. Ieder geweer, en het zijn er vele, voelt realistisch aan, hetgeen tot in de puntjes geperfectioneerd is. Of het nu de harde inslag van een shotgun of de kogelregen uit een uzi is, de inslag op een vijand is hard en kan met een druk op de knop nog eens vertraagd worden. Het gaat zelfs nog een stap verder, in deze slow-motion stand kun je door blijven schieten om de kogel op realistische wijze in hoofd, keel of ieder ander deel van het lichaam doorboord te zien worden. Het is hard, echter leerden we al eerder dat Rockstar dit niet schuwt.


Uiteraard is de kenmerkende bullet-time van de franchise niet afwezig, een manier om de tijd te vertragen. De Euphoria engine benadrukt ook hier het realisme, zo beïnvloedt de ondergrond je landing, denk aan het verschil tussen een duik van een trap of juist bovenop een object. Het is vaak een laatste redmiddel, net als de pijnstillers dit zijn voor je gezondheid. Word je echter toch kritiek geraakt dan is er, mits je nog een pijnstiller op zak hebt, een laatste moment van wraak door de tegenstander die je de fatale kogel toediende alsnog neer te leggen. Tel hier een killcam bij op die de laatste vijand van een groep in vertraging zijn lot tegemoet ziet treden en je begrijpt dat de actie zowel hard als stijlvol is.

De singleplayer zal je in totaal zo’n twaalf uur bezig houden, waarbij de omgevingen divers zijn. Van de sloppenwijken tot luxe kantoorgebouwen, van achtervolgingen op water tot shootouts in een discotheek, alle facetten uit het leven, zowel vrolijk als bedroevend, komen tot uiting in deze locaties. Het is als een achtbaanrit zonder rechte stukken, vol hoogtepunten waarbij ieder level er meerdere kent. Er zijn dan ook weinig momenten van rust, echter kun je tussendoor toch op jacht naar collectibles. Naast een knipoog naar L.A. Noire met het zoeken naar bewijsstukken (overigens zonder meerwaarde in het begrijpen van het verhaal) betreft het wapens die in drie gouden onderdelen opgedeeld zijn en verspreid liggen over de levels. Alsof dit alles nog niet genoeg is kun je een Arcade mode vrijspelen waarbij je het verhaal zo snel mogelijk door moet lopen, rekening houdend met stijl en tijd. Niet iedereen zal hier enthousiast van raken omdat het veel trial-and-error betreft, maar het is een leuke manier om nog meer uit de game te halen.


Hierover gesproken; Max Payne 3 kent een heuse multiplayer. De drietal modi werden al eerder in onze preview beschreven, en ze werken ieder prima. Het bullet-time principe is keurig overgezet door twee spelers die tegenover elkaar staan hier het effect van te laten ondervinden en passanten hier tevens in te betrekken, zonder dat het spelers opvalt die hier op dat moment los van staan. Tegelijkertijd is de multiplayer niet de reden waarom je Max Payne 3 wilt kopen, daarvoor doet het te weinig nieuws. De belofte dat de singleplayer en de multiplayer met elkaar verweven zijn valt ook plat op het gezicht, de connectie ontbreekt simpelweg. Toch is de multiplayer wel degelijk vermakelijk.

Verhalend, realistisch, indrukwekkend. Het zijn slechts een drietal woorden die de essentie van Max Payne 3 benadrukken. Als gamer voelen we zijn pijn, hetgeen toe te schrijven is aan een combinatie van factoren. De sterke voice-acting, de indrukwekkende muziek, de verschillende gezichten van São Paolo, de vertelling van het verhaal, de overtuigende gameplay; stuk voor stuk elementen die Max Payne 3 tot één geheel maken. Natuurlijk zullen de critici zeggen dat je niets anders aan het doen bent dan vijanden omleggen, maar is dat nu niet net waar een shooter om draait? Max Payne 3 is dan ook als een goede fles alcohol: rustig tot je nemen en langzaam van genieten. Keer op keer.