Als ontwikkelaar is het tegenwoordig lastig om op te vallen in een genre dat overvol is. Om een game toch te onderscheiden wordt hierdoor vaak besloten om een vernieuwend spelelement te introduceren, voor NeverDead is dit niet anders.

Laten we echter bij de basis beginnen, en dat is natuurlijk het verhaal. NeverDead heeft een voorgeschiedenis, eentje die vijfhonderd jaar geleden is ingezet. Bryce Boltzmann is een demonenjager en komt samen met zijn vrouw tegenover de grootste uitdaging te staan; het verslaan van een demonenkoning om het overheersende demonenkwaad af te wenden. Het plan mislukt echter wanneer niet alleen je vrouw vermoord wordt, maar Bryce tevens een vloek over zich krijgt uitgesproken waardoor hij niet kan sterven. Na een sprong in de tijd blijken de demonen wederom de aarde te bedreigen en dus is de hulp van Bryce opnieuw nodig, waarbij hij hulp krijgt van de vrouwelijke agente Arcadia.


Qua verhaal weet ontwikkelaar Rebellion geen potten te breken, ze steunen dan ook zwaar op het element dat het hoofdpersonage niet dood kan gaan. Wat is namelijk het geval: Bryce kan zijn lichaam als een Ikea bouwpakket uit elkaar halen en wederom tot één geheel maken. De reden hiervoor is tweezijdig, ten eerste is het een manier om een third-person shooter meer diepgang te geven om extra aanvallen te introduceren, anderzijds is het om een puzzelelement toe te voegen.

Om bij het eerste te beginnen, NeverDead geeft een combinatie van een third-person shooter met melee elementen. Met dual wielding kunnen we vijanden op afstand uitschakelen en een zwaard zorgt ervoor dat we ook van dichtbij een gevaar vormen. Helaas werkt de camera echter niet mee door onoverzichtelijke standpunten in te nemen, hiernaast zijn de controls eveneens niet optimaal. Hoewel het schieten nog wel aardig werkt voelt het zwaard te traag om goed te kunnen gebruiken. Eveneens als wapen dienen je ledematen, zo kun je een arm los trekken en als bom in een groep vijanden gooien, maar je hebt dit niet altijd zelf in de hand. Vijanden kunnen je eveneens van je ledematen ontdoen, hetgeen je meer zal overkomen dan je lief is. Om dit spelelement te onderstrepen ben je veel van je tijd kwijt om je ledematen terug te vinden, hetgeen door de camera vaak een lastige en tijdrovende opgave is.


Het ontdoen van ledematen vormt tevens het uitgangspunt voor puzzels die helaas maar weinig creatief zijn. Het is niet veel meer dan het betreden van een kleine ruimte dat voor je gehele lichaam onmogelijk is, maar waarbij enkel je hoofd uitgang biedt. Ook dit is wederom een stukje gameplay dat opgedragen is aan het spelelement waar de game om draait, maar ook hier is de uitwerking zeer minimaal. Om toch iets meer diepgang aan te bieden kun je ervaringspunten verdienen en besteden aan diverse factoren, helaas moet je dit halen uit herhalende vijanden die behoorlijk inspiratieloos zijn ontworpen.

Ondanks dat deze titel NeverDead heet kun je wel degelijk falen. Ten eerste zijn er vijanden die je ledematen najagen en wanneer je als speler het hoofd definitief verliest zul je vanaf een vorig checkpoint verder moeten. Hiernaast dien je Arcadia te beschermen, wanneer dit mislukt is het eveneens Game Over. Zoals al eerder benoemt werkt de camera echter niet goed genoeg om je te ondersteunen, wanneer je snel terug moet naar je hoofd zorgen onduidelijke standpunten er ook hier voor dat je tegengewerkt zult worden.


Naast het singleplayer avontuur, waar je ongeveer acht tot tien uur mee bezig zult zijn, is er tevens gedacht aan een multiplayer component. Het betreft verschillende soorten uitdagingen, verdeeld over een viertal modi, te weten Onslaught, Search and Rescue, Egg Hunt en Fragile Allience. De eerste twee betreffen coöperatieve modi waarbij samenspel voorop staat, denk aan het verslaan van groepen vijanden of in veiligheid brengen van burgers. De laatste twee benadrukken juist een competitief element, waarbij je eieren dient in te zamelen of zo snel mogelijk langs checkpoints moet racen. De modi zijn niet zozeer vernieuwend, echter vormen ze wel een leuke aanvulling op de singleplayer.

Helaas zijn we als totaalpakket echter minder onder de indruk van NeverDead. We waarderen het dat de ontwikkelaar in een genre dat uit zijn voegen barst iets nieuws probeert. Het ontdoen van je ledematen klinkt grappig, echter is de uitwerking hiervan matig tot slecht. Als wapens weet het effect na enkele keren al niet meer te verrassen en als puzzel is dit niet anders. Eén van de redenen hiervoor is de camera die je meer dan eens verwart en desoriënteert. Hoewel de graphics, het geluid en de multiplayer meer lof verdienen is de gameplay echter het zwakste, doch belangrijkste element.