Met Shellshock: Nam '67 en Killzone kende Guerrilla Games een flauw debuut, maar met Killzone Liberation en Killzone 2 kon de Nederlandse studio de harten van vele gamers veroveren. Kan Guerrilla die gamers met Killzone 3 opnieuw gelukkig maken?

Ondanks de positieve ontvangst van Killzone 2 kende het spel toch ook verschillende minpunten en daarbij was het verhaal misschien wel het grootste. De game kende een knallende start met de speech van Visari, maar daarna besloot Guerrilla Games meer te focussen op de onderlinge relaties tussen de personages en men verloor het algemene plot uit het oog. Het was een kritiekpunt dat goed is aangekomen bij de developer en in Killzone 3 hebben ze de impact van het verhaal vergroot door meer aandacht te besteden aan de interne politiek van de Helghast. Aan het einde van Killzone 2 nam ISA soldaat Rico Velasquez een ondoordachte beslissing, na een lange strijd tussen de Helghast en de ISA vermoordde hij de Helghast keizer Visari in plaats van hem gevangen te nemen. Zelf ziet hij geen probleem in zijn acties, maar elke ISA collega – waaronder hoofdpersonage Sev – bekritiseert deze actie. Al snel blijkt hun gelijk, de actie van Rico zorgt voor een grote ramp. De Helghast, op zich al geen aardig volkje, willen de ISA en de mensheid nu eens en voor altijd uitroeien. Al snel knallen de Helgast troepen de resterende ISA ruimteschepen uit de lucht waardoor de ISA troepen vastzitten op Helghan en kan de jacht beginnen.

Op zich is dat een redelijk cliché-plot, maar in Killzone 3 krijgt het een originele tint door uitgebreide aandacht te schenken aan de interne strijd van de Helghast. Dankzij de dood van Visari krijgen we een goede blik op de Helghast en hun politiek. Er barst namelijk een interne strijd los tussen de militaire leider Admiraal Orlock, de gedoodverfde opvolger voor Visari en het evenbeeld van Stalin; en de industrialist Stahl, de rechterhand van Visari die sterke gelijkenissen vertoont met Joseph Goebbels, de eigenaar van de grootste wapenfabrieken en baas van een gigantisch privéleger. De Admiraal is het toonbeeld van de oude garde op Helghan, terwijl Stahl een daadkrachtig leider is die zelfs de meest intelligente mensen weet te bespelen om zijn doel te bereiken. Beide personages mogen rekenen op sterke acteurs, Orlock's stem wordt ingesproken door Ray Winstone terwijl Malcolm McDowell de stem van Stahl verzorgt. Zeker die laatste maakt een ijzersterke indruk, andere castleden als James Remar en Brian Cox zetten goede prestaties neer, maar vervallen in het niets naast de prestatie van McDowell, en dankzij deze acteurs krijgt het verhaal ook meer draagkracht. Ze brengen de dialogen ook op een hoger niveau, waardoor deze nu eindelijk op hetzelfde niveau als de muziek en de geluidseffecten staan.


In het vorige deel probeerde Guerrilla Games een serieuze game neer te zetten die draaide rond Sev en zijn teamgenoten, maar hierdoor ging het totaalbeeld van de oorlog wat verloren. Met Killzone 3 heeft men dat goed rechtgezet. Men maakt ook snel duidelijk dat je een deel bent van een groter geheel, Sev en Rico zijn geen supersoldaten die doen wat ze willen en de hele oorlog in hun eentje kunnen winnen. Zo moet je bevelen opvolgen van je superieuren, zelfs als Rico en Sev denken dat ze idioot zijn. Er werd ook veel tijd besteed aan de symboliek, die een mix vormt tussen Nazi en communistische symboliek waardoor het meteen duidelijk is wie de slechterik is. Het geheel wordt ook sterk in beeld gebracht, de game heeft zowel prachtige graphics als goede muziek waarbij er dit keer wat meer variatie is in de omgevingen dan in het vorige deel. In Killzone 2 had je maar één type setting, maar nu zien we grote delen van Helghan. Zo beginnen we opnieuw in een Helghan stad, maar zien we ditmaal bijvoorbeeld ook sneeuwvlaktes. Men is er gelukkig in geslaagd om de soepele framerate uit het vorige deel te behouden, wat ditmaal extra belangrijk is door de aanwezigheid van een 3D modus.

Die 3D modus is niet het enige nieuwe PlayStation 3 speeltje dat aangewend wordt, ook de PlayStation Move wordt ondersteund. Het spelen met de Move controller vereist enige oefening omdat je de motion-controller stabiel genoeg moet houden om niet heen en weer te schokken en is nog niet precies genoeg in vergelijking met de normale controllers, maar het is een aangename ervaring. Online zul je met deze besturing niet ver komen, maar het is voldoende om de singleplayer door te spelen. De traditionele besturing onderging ook enkele aanpassingen, de game bestuurt nog grotendeels als zijn voorganger, maar voelt nu lichter aan. In de vorige game had je ietwat moeite met bewegen, met zware wapens draai je nu eenmaal niet snel, wat van Killzone 2 een unieke ervaring maakte. Het kreeg echter veel kritiek en werd aangepast, maar dat lijkt geen goede beslissing. Het laat je toe wilder te spelen, terwijl het je in de vorige game tot meer voorzichtigheid dwong. Gelukkig blijft de hoge nadruk op cover en voorzichtig bewaard. Ongetwijfeld gebeurden de aanpassingen ook met de nieuwe features in het achterhoofd zoals de mecha en de jetpacks. De besturing werkt bij die laatste opmerkelijk vlot en je gaat het uiteindelijk spijtig vinden dat deze stukken zo kort zijn.

Hier en daar werden ook kleine features toegevoegd zoals een extra wapenslot zodat je nu een revolver, een automatisch geweer en een zwaar wapen mee kan dragen. Je moet dan ook niet meer kiezen tussen een geweer met veel kogels en een bazooka voor extra vuurkracht, nu kunnen ze beide mee. Een andere kleine nieuwigheid is de mogelijk voor Rico om je opnieuw tot leven te wekken. Jij kon hem al redden, maar nu kan hij het dus omgekeerd. Dit moet natuurlijk wel voldoende snel gebeuren zodat je hier niet te veel op moet rekenen. De rest van de game speelt eigenlijk grotendeels als Killzone 2. Zo lijkt er bijvoorbeeld weinig veranderd aan de AI. Killzone 3's Helghast gaan even er hard tegenaan als de Killzone 2 Helghast en jouw medestanders zullen er af en toe toch eentje neerschieten. Je hebt plekken waar een groot deel van je medestanders 'dom' moet zijn voor het verloop van de game, maar indien je hen daar redt kunnen ze redelijk lang meegaan en kunnen ze je echt helpen in de strijd. In principe zijn ze niet nodig om verder te raken, maar ze vormen een goede steun en benadrukken het gevoel van oorlog. Je bent niet de enige die schiet.


De ervaring is echter te snel voorbij, de singleplayer is een hapklare brok die in een halve dag uitgespeeld kan worden waarmee de game nog korter is dan zijn voorganger. Het mag dan ook duidelijk zijn dat het de multiplayer is die je moet bezighouden. De multiplayer valt op te delen in Warzone en Operations, waarbij Warzone alle traditionele multiplayer-modes als 'Search and Destroy' en 'Capture and Hold' bevat. Deze worden echter elke ronde willekeurig afgewisseld zodat je nooit weet je wat krijgt als je start. Enkel de oer-mode 'Deathmatch' kun je zelfstandig selecteren. Het dwingt je alle multiplayer-modes te leren kennen, maar zal natuurlijk minder leuk zijn voor mensen die zich graag specialiseren. Dan heb je nog Operations dat de hele ISA-Helghast oorlog in multiplayerversie moet weergeven. Elke ronde krijgen de ISA en Helghast teams een opdracht die gehaald moet worden en via een cinematic zie je wat er gebeurt eens één van beide kanten de ronde wint. Het enige probleem in deze mode is het feit dat de match stopt indien de Helghast één ronde winnen terwijl de ISA elke ronde moet winnen. Het is zeer frustrerend want je kunt de hele match verliezen als ISA door alleen de laatste ronde te verliezen.

De sleutel voor een zege binnen de multiplayer ligt ditmaal sterk op samenwerking, door enkele veranderingen aan het klasse/badge-systeem van Killzone 2. Elke klasse heeft natuurlijk voor- en nadelen, maar ze hebben ook een zeer belangrijke eigen vaardigheid. Zo kan een Infiltrator zich vermommen. Door goed te presteren verdien je punten waarmee je de vaardigheden van een klasse kunt verbeteren en nieuwe wapens kunt krijgen. Deze verdien je gelukkig snel zodat je de verschillende klassen snel kunt upgraden en altijd de juiste klasse kunt kiezen tijdens een match. Je zal sterk moet kijken naar de klassen van je teamgenoten om optimaal te presteren en dwingt tot samenwerking. Het maakt de multiplayer ook leuk en zorgt ervoor dat de game niet snel in de kast belandt. Geen miskoop dus. Na Killzone 2 levert Guerrilla Games opnieuw een game af die meer opvalt in afwerking dan in originaliteit. Qua features brengt Killzone 3 amper iets nieuw naar de tafel, maar het doet dat in een afgewerkt geheel met een schitterend verhaal en superbe voice-acting. Net zoals zijn voorganger kan ook deze niet ontbreken in een PlayStation 3 collectie.