Eind 2010 lanceerde THQ een game die avonden met vrienden extra leuk moest maken. Met Truth or Lies voor de Wii, de PS3 en de Xbox 360 krijgen we namelijk een ‘leugendetector’ in handen zodat we onze vrienden eens deftig kunnen ondervragen.

Het is een prachtig uitgangspunt en kon het party-spel ‘Truth or Dare’ wel eens extra spannend maken. Met zo’n leugendetector zouden we direct weten wie liegt, en eigenlijk moeten we al zelf geen vragen meer verzinnen. Spijtig genoeg faalt Truth or Lies compleet in de uitwerking, en dan vooral op zijn meest cruciale punt: de detectie van leugens werkt voor geen meter. Om een leugen te detecteren moet je voldoende lang in de microfoon praten – praktisch elke beschikbare microfoon voor Wii, PS3 en Xbox 360 werkt, zelfs de PlayStation Eye – en dan wordt je stem geanalyseerd. Een eerste probleem hier is dat je maar tien seconden mag praten en dat de game bijlange niet alles registreert. Binnen deze tien seconden moet je voldoende lang praten zodat de game een balkje kan vullen, dit balkje toont hoeveel je al geantwoord hebt en of het geregistreerd wordt.


Je zal echter vaak geen voldoende lang antwoord kunnen geven door de ‘doofheid’ van het spel. Je krijgt gelukkig telkens drie pogingen, maar het is vervelend dat je jezelf telkens moet herhalen. Het grootste probleem van de game ligt echter niet in dit herhalen, maar het feit dat de game je antwoorden niet eens correct kan analyseren. Vaak zal de leugen als waarheid worden geregistreerd, of minder frequent de waarheid als leugen. Zelfs het calibreren van de stem, wat bedoeld is om dit te vermijden, brengt hier geen soelaas in. En laat ons eerlijk zijn, in een game die puur draait rond het ontdekken van leugens, is dit de doodsteek. Waarom zou je iets spelen dat je een leugenaar laat lijken omdat het zelf niet goed werkt? Nu ja, er zijn ook mensen die een echte leugendetector betrouwbaar vinden, dus er is ongetwijfeld een publiek voor deze game.

Qua opzet had de game nochtans wel een topper kunnen zijn; als de software had gewerkt; met zijn Standard Game en Hot Seat. Bij een Standard Game kies je een categorie – Familie, Kinderen, Koppels, ... – waarna de game zelf willekeurig vragen opgeeft. Per spel kun je maximaal drie vragen overslaan dus je moet de meest genante vragen die het spel kan bedenken, niet beantwoorden, maar je kan het maximaal driemaal doen. De vragen die het spel bedenkt, zijn redelijk interessant en zijn ideaal voor mensen die geen vragen willen bedenken. Wil je dat wel doen, dan is er de Hot Seat voor je waarin eerst ieman een vraag stelt waarna iemand anders deze moet beantwoorden. De vraag wordt niet geregistreerd door de game, dus je kunt echt alles vragen wat je wil en de persoon moet antwoorden. Vragen overslaan is niet mogelijk, alleen liegen of de waarheid vertellen. Die Hot Seat had dan ook ideaal geweest voor feestjes als de achterliggende software goed had gewerkt.


Door het opzet van de game moet je ook grafisch niet veel verwachten, we hebben allerlei statische menuschermen en daarmee is het gedaan. Qua audio gaat het iets beter, je hebt een stem die alles aan elkaar praat, ongelofelijk vervelend is met flauwe one-liners en continu in herhaling valt. Toch mogen we het beter noemen dan de graphics. Gelukkig is er nog één ultiem redmiddel voor de game: de Achievements. Je krijgt duizend punten voor een ongelofelijk gemakkelijke ‘game’ en dat is meteen de grootste reden om deze game ergens voor €5 te kopen. PS3 fans die nu snel een Platinum Trophy willen gaan halen, zijn eraan voor de moeite. Sony was slim genoeg om te beseffen dat deze game maar het niveau van PSN titel heeft qua inhoud. De Trophies zijn hier dan ook op afgestemd. Een simpele conclusie dus: alleen voor echte Achievement-jagers die zo’n game nodig hebben omdat ze alle andere bestaande Achievements al gehaald hebben. Een andere reden om de game te kopen bestaat niet.