Het donker wordt vaak gezien als iets dreigends, iets onheilspellends wat je beter kunt mijden. In Majin and the Forsaken Kingdom is het niet anders, ook hier staat het voor gevaar en uiteraard dient dit gevaar een halt toegeroepen te worden.

Het gevaar is hierbij niet aanwezig in een gedaante, maar eerder in een substantie. Het betreft ‘The Darkness’, een zwarte substantie die mensen overneemt en ze als zombies achterlaat. Een legende vertelt echter het verhaal van de Majin, een wezen die in het echt Teotl heet en in staat is om het gevaar een halt toe te roepen. Er is echter één probleem: Teotl is zo’n honderd jaar geleden voor het laatst gezien en sindsdien is er niets meer van vernomen. Een dief wiens naam we niet leren kennen besluit echter dat The Darkness een halt toegeroepen moet worden en tracht de Majin hiervoor te vinden. Het zal jullie niet verbazen dat dit ook lukt en hiermee is een bijzondere vriendschap geboren.


De Majin is namelijk niet zomaar een wezen, het is een wezen dat vele malen groter is dan zijn bevrijder. Als kleine man stuur je hierbij het grote gevaarte aan, waarbij deze soms net een kind is. Hij struikelt veelvuldig en heeft dan ook echt je hulp nodig om letterlijk en figuurlijk overeind te blijven. Het zorgt voor een unieke combinatie waarbij beide weliswaar kunnen aanvallen, maar brute kracht het nog altijd wint van de kleine staf die de dief voor handen krijgt. Toch wil dit zeker niet zeggen dat er een verstoorde relatie tussen de twee aanwezig is, zo kun je aanvallen ook combineren en is er een licht RPG-sausje omdat je beide karakters sterker kunt maken. Het is een aangename toevoeging omdat het aanvallen op zichzelf wat simplistisch is. Tevens werkt het RPG-element door in de speciale krachten die de Majin gaandeweg de game vordert, verkrijgt.

Een tweede element in de gameplay vinden we in het oplossen van puzzels. Op het eerste gezicht lijken sommigen hiervan lastig, echter kom je door logisch denkwerk altijd tot een oplossing. Door de toevoeging van de eerder genoemde krachten voelen puzzels altijd gevarieerd en goed doordacht aan. Zelfs de eindbazen, welke in veel andere games onderdeel vormen van het vechtsysteem, worden in deze titel een onderdeel van de puzzels.


Majin and the Forsaken Kingdom kent een simpel doch effectief systeem waardoor we door bleven spelen: het gebruik van niet al te grote ruimtes die je moet doorlopen om zo weer een volgende ruimte op te lossen. Deze ruimtes zitten vol wisselende vijanden en op te lossen puzzels om zo fruit (als de krachten van de Majin mee uit te breiden) of kristallen (voor het hoofdpersonage) mee te vergaren. Naarmate je verder speelt loont het ook om oude gebieden nog eens te bezoeken, met je nieuwe verworven mogelijkheden kun je namelijk op plaatsen komen die voorheen nog ontoegankelijk waren. Enerzijds is de game hiermee weliswaar herhalend, de structuur blijft immers hetzelfde, anderzijds blijf je door spelen om toch nog even wat vijanden te verslaan of een puzzel op te lossen en zo je prijs in ontvangst te nemen. Helaas slaat de game soms echter wel wat door in het backtracken, gelukkig kunnen we na ongeveer één derde van de game tussen gebieden transporteren, hoewel we dit systeem liever meteen vanaf het begin tot onze beschikking hadden.

Wat zeker mee helpt aan de belevenis in de game zijn de herinneringen die in de game verspreid liggen. Net als alle andere geheimen is keurig aangegeven hoeveel er nog in een gebied liggen en door deze te verzamelen leren we stukje bij beetje meer over het verleden van de Majin en zijn plotselinge verdwijnen, honderd jaar eerder. Deze filmpjes zijn schitterend vormgegeven, maar helaas sluit het geluid hier niet bij aan. Op enkele passende muziekjes na zijn de voice-acting en ondersteunende in-game geluiden van een matig niveau. Het is jammer dat de goed vormgegeven wereld hierdoor deels teniet wordt gedaan.


Het is goed te begrijpen dat Majin and the Forsaken Kingdom voor veel gamers te weinig te bieden heeft. Ben je een liefhebber van veel variatie in gameplay en heb je een hekel aan backtracking, dan kun je deze titel gerust links laten liggen. Behoor je daarentegen tot een groep die ook weleens iets nieuws wil proberen en niet vies is van een verhaal dat zich niet in één zin uit laat leggen, dan is de titel zeker iets voor jou. De samenwerking tussen Teotl en Tepeu (zoals Majin de dief noemt) is een bijzondere omdat je als hoofdspeler niet één, maar indirect twee karakters onder de knoppen hebt. Gelukkig zorgt dit vrijwel nergens voor problemen en onderstrepen de graphics dit geheel. Het is alleen jammer dat deze lijn niet doorgetrokken is binnen het geluid, waardoor de game enkele punten misloopt.