Assassin’s Creed was een game die in 2007 veel media aandacht trok en er veelbelovend uitzag, waardoor er veel mensen naar uitkeken. Maar uiteindelijk bleek het maar een redelijk goede game, wat mooi verbloemt werd door de hype. En dan nu deel twee, welke eigenlijk in hetzelfde schuitje zit. Heeft Ubisoft van haar fouten geleerd?

Assassin’s Creed II is een direct vervolg op het eerste deel. Ook hier heb je weer te maken met Desmond en is het de bedoeling dat je door middel van de Animus, een machine waarmee Desmond de herinneringen van zijn voorvaderen kan beleven, teruggaat naar het tijdperk van de Renaissance. Hier wordt Desmond een Italiaan genaamd Ezio Auditore de Firenze, één van zijn voorouders. In de huid van Ezio speel je het spel door en beleef je hoe het is om een Assassin te zijn, een lid van een eeuwenoude groepering die al eeuwen in strijd is met een groepering genaamd de Templars. De Templars willen uiteindelijk de wereld domineren via verschillende middelen.

Ook Desmond zelf komt af en toe aan bod. Zo begin je het spel in zijn rol. Je begint in Abstergo, een soort onderzoeksfaciliteit (bekend uit het eerste deel) van de moderne Templars. Hieruit ontsnapt Desmond samen met Lucy, een undercover agent van de hedendaagse Assassins. Dit moment laat meteen één van de slechtste beslissingen in deze game zien. Het had beter bij een cinematic kunnen blijven. Niet alleen ziet deze omgeving er matig uit maar na een beetje rondrennen kom je op een gegeven moment samen met Lucy tegenover circa acht tempeliers te staan. Even voor het perspectief, Desmond is een kneus die nog geen stoot uit zou kunnen delen terwijl Lucy duidelijk haar mannetje staat. En vervolgens moet het realistisch lijken dat Desmond even een paar ervaren tempeliers in elkaar mept. Een slechte en onrealistische start, om het maar zacht te zeggen.



Uiteindelijk kom je terecht bij de basis van de Assassins, waar zij hun eigen Animus gebouwd hebben. Daar begint het echte spel. Na een uitleg over de huidige situatie, ervaar je eindelijk Ezio’s leven. En daar ga je van een saaie moderne wereld, waar duidelijk weinig aandacht aan geschonken is, naar een verbluffend Florence uit de Renaissance. Hier komt gelijk naar voren dat er erg veel moeite gestopt is in de nabootsing van de Italiaanse steden en sfeer van deze periode. Het plaatje klopt precies.

Eén van de grotere verbeteringen is toch wel de tutorial. De tutorial lessen zijn niet meer in een soort proloog gestopt, welke langzaam op gang komt. Deze zijn naadloos in het verhaal verwerkt en je hebt vrijwel nooit het gevoel dat je geremd wordt door de tutorial. Sterker nog, de manier en het tempo waarop je geïntroduceerd wordt met de verschillende facetten van het spel zijn perfect gebalanceerd. Daarnaast is er ook veel meer aandacht aan het verhaal besteed. Een minpunt van het eerste deel was namelijk dat de verhaallijn veel te mager was. Uiteindelijk kwam het vaak neer op simpelweg doelwitten vermoorden. Ditmaal is er een goed verhaal omheen gebouwd, welke het tempo er goed in houdt. Ezio draagt hier wel een grote steen aan bij want in tegenstelling tot Altaïr uit deel één, komt Ezio zeer realistisch over als personage wat automatisch voor meer diepgang zorgt. Uiteraard draait het nog steeds om het vermoorden van mensen, maar dit is onvermijdelijk wanneer je kijkt naar de groepering die centraal staat.



De doelstellingen die je moet halen worden vaak door het verhaal bepaald. Waar het in het eerste deel vooral draaide om het opsporen en vermoorden van je doelwitten, is er hier meer variatie. Zelfs tijdens de verhaallijn kom je soms missies tegen die erg uniek en goed bedacht zijn. Zo moet je een enkele keer twee vrienden beschermen die met een gondola door Venetië varen, door vijandelijke soldaten op de daken en wal tegen te houden. Of je moet meedoen aan activiteiten van een gemaskerd festival, om zo toegang tot je doelwit te krijgen. Dit zorgt voor variatie en voorkomt dat het een sleur wordt. Een grote verbetering tegenover het origineel.

Als dat nog niet voldoende is, kun je tussen de verhaallijn allerlei andere activiteiten uitoefenen. Zo zijn er meerdere side quests, zoals races, moord missies en bezorgmissies en, net als in het origineel, zijn er heel veel optionele objecten te verzamelen. Denk hierbij aan veren, glyphs (waarmee je uiteindelijk een complot kunt ontrafelen) en schatkaarten waarmee je geldkisten kunt opsporen. Bovendien kun je de toegang verdienen tot zes speciale gebouwen. In deze gebouwen kun je elk een object vinden welke je nodig hebt om een speciale beloning vrij te spelen. Om deze objecten te bemachtigen sta je vooral voor een aantal platform puzzels. Een leuke extra maar helaas is dit niet zo uitdagend zoals in echte platforming games. Dit komt vooral door de manier waarop het spel enigsins bepaalt hoe je springt en terecht komt. Erg jammer, aangezien het level design van deze dungeons erg goed is.