Het superhelden genre op consoles kent een gigantische lijst aan prutsgames. Games die nog niet eens als onderzetter gebruikt zouden mogen worden. En dan is zonde, want vaak bieden de comics meer dan genoeg mogelijkheden om een fantastisch spel te creëren. Met Batman: Arkham Asylum beloofde Rocksteady dat The Dark Knight eindelijk weer eens een game zou krijgen waar de fans trots op zouden kunnen zijn. Hebben ze woord gehouden?

Van alle superhelden is Batman eigenlijk één van de meeste ‘normale’. Natuurlijk, rondrennen verkleed als een vleermuismens is niet iets wat je dagelijks doet (hoewel we hebben horen vertellen dat enkele Gamed redacteurs er ook vreemde gewoontes op na houden), maar de beste man kent geen echte superkrachten, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Spider-man en de X-men. Nee, een gezonde dosis verstand, jaren aan training in de nodige vechtsporten en een natuurlijke aanleg tot het betere speurwerk maken van Bruce Wayne een held, maar wel eentje die juist daardoor kwetsbaar is. De comics waarin Batman ontstond zijn van nature dan ook meer volwassen en grimmiger dan de meeste mensen zullen verwachten.

Het verhaal in Batman: Arkham Asylum sluit hier uitstekend op aan en weet je als speler met de game te binden. Mede geschreven door Paul Dini, bekend van onder andere eerdere Batman verhalen en de hit-serie Lost, blijft het verhaal geloofwaardig, grimmig en lijkt het alles uit het Batman universum te halen wat er inzit, zonder te verdrinken in een overdosis vijanden, informatie of plotwendingen. Het begint allemaal wanneer Joker en zijn handlangers worden opgepakt na een gijzelneming van de burgemeester van Gotham City. Een kort introfilmpje toont Batman, welke Joker in zijn Batmobile meeneemt naar het bekende gesticht; Arkham Asylum. Terwijl jij als speler zelf de psychotische clown steeds dieper het gesticht in begeleid, bekruipt je het gevoel dat er iets niet klopt. Het gaat te makkelijk. Het duurt dan ook niet lang of Joker weet te ontkomen met behulp van Harley Quinn, zijn handlangster.


De introductie in de game zet meteen de prachtige sfeer neer die het gehele avontuur, zonder een enkele keer te verslappen, wordt vastgehouden. Bewakers praten tegen je, Joker is onophoudelijk sadistische onzin aan het uitkramen en uit de schaduwen van de gotisch ogende gangen hoor je de gekken fluisteren. Een mooi voorbeeld is wanneer de game je even tegenhoud, zo in de eerste 10 minuten, en je toekijkt hoe Killer Croc (een gigantisch gemuteerd monster) langs wordt gevoerd door de bewakers. Terwijl Joker, vastgeketend aan zijn stoel, je sarcastische opmerkingen toebijt loopt de gigant, geketend met stroomgordels, voorbij. Rukkend aan zijn kettingen blijft hij plotseling staan, kijkt je rechtaan en meldt je dat jij de volgende bent die hij te pakken gaat nemen. De bewakers dienen een schok toe en langzaam sjokt het monster verder, maar de sfeer is gezet en de spanning om te snijden.

De omgevingen in Batman: Arkham Asylum zijn wel wat te vergelijken met die in Bioshock. Het kleurgebruik, de vochtige wanden, lijken verspreid door de gangen en overal destructie. Via luidsprekers wordt je constant begeleid door het commentaar van Joker en handlangers in de gangen spreken met elkaar over de situatie. Deze mono- en dialogen zijn van hoge kwaliteit en houden je constant op het puntje van je stoel. Verspreid door het gesticht zul je ook de nodige geluidsbanden vinden welke je meer informatie geven over de patiënten die er gehuisd worden; de veelal moordlustige aard van de bewoners wordt hier nog eens extra benadrukt, wat de sfeer alleen maar verhoogd. De geweldige voice-acting draagt hier ook aan bij, met een uitstekende Mark Hammil en Kevin Conroy als Joker en Batman.

Terwijl je de duistere gangen doorkruist hoor je reclames uit de luidsprekers komen, radio’s die live-verslag uitzenden en slachtoffers welke schreeuwen om hulp. Het verveelt nooit en is van gelijk niveau als bijvoorbeeld het eerder genoemde Bioshock, wat geroemd is om deze methode. Naast de stemmen is ook de muziek een genot voor het gehoor. De epische klanken, die vaak doen denken aan de soundtrack van The Dark Knight, dreunen op de juist momenten op en als kers op deze toch al overheerlijke taart is er ook helemaal niets mis met de overige geluidseffecten. Sterker nog, het uitdelen van een flinke vuistslag heeft nog nooit zo lekker geklonken en het kraken van de botten doet je de rillingen over de rug lopen. Een dik pluspunt voor diegenen die verantwoordelijk zijn geweest voor de audio en de prachtig geschreven teksten; het brengt deze game naar nog grotere hoogten!


Ook op grafisch gebied mogen we niet klagen. De game draait op de Unreal 3 engine en hoewel deze hier en daar wel wat ouderdomskwaaltjes begint te vertonen, lijkt men daar bij Rocksteady lak aan te hebben gehad. Niet alleen zien de omgevingen er gewoon goed uit, vooral de karakters zijn van hoog niveau, met als hoogtepunt Joker en Batman natuurlijk. Ook de lichteffecten in de game mogen er wezen en alles loopt op een hele strakke framerate. De complimenten gaan echter naar de prachtige ontwerpen, want je game kan technisch nog zo goed in elkaar steken, als het ontwerp niet werkt, dan let niemand op je grafische kunstjes. Van gotische beelden, duistere gangen, zwart-witte tegels en smerige operatiekamers naar botanische tuinen, onderaardse grotten en gigantische cellencomplexen. Deze vrij afwisselende omgevingen zijn stuk voor stuk adembenemend, zonder een gevoel van eenheid te verliezen; ze verschillen, maar het is duidelijk dat het ontwerp gelijk blijft. Enige minpunt is dat de lipsync niet altijd gelijk loopt, maar door de geweldige gezichtanimaties op zich is dat een smetje waar niemand zich aan zal ergeren.

De gameplay in Arkham Asylum is op te delen in grofweg drie stukken, hoewel het avontuur één groot doorlopend verhaal is in één grote omgeving, a la Metroid. Het eerst gedeelte bestaat uit de nodige knokpartijen. Rocksteady heeft hierbij een vechtsysteem ontworpen wat wel iets wegheeft van een kruising tussen Prince of Persia: Warrior Within en Assassins Creed. Je hebt slechts één aanvalsknop en door in de richting van een willekeurige tegenstander te wijzen valt Batman diegene aan. Druk op het juiste moment op de counterknop en je zult een stijlvolle tegenaanval inzetten. Dit klinkt allemaal vrij simpel, maar het is belangrijk om een zekere ‘flow’ in het gevecht te houden, om zodoende je combometer te laten oplopen, waarna je een bruut ogende finisher kunt maken. Het vechten werkt uitstekend en button bashers zullen merken dat ze verder in de game toch echt problemen krijgen, terwijl ze op de hoogste moeilijkheidsgraad bij voorbaat al kansloos zijn. Gaandeweg het avontuur bieden de vijanden meer tegenstand en zullen ze vaker verschillende handwapens met zich meedragen, wat weer een andere tactiek vereist. Rocksteady geeft je met het vechsysteem echt het gevoel Batman te zijn, iets wat nog geen enkele ontwikkelaar eerder is gelukt. Dit komt ook doordat het allemaal schitterend oogt en Batman veel verschillende aanvallen kan maken, zonder dat je het gevoel krijgt de controle kwijt te zijn. Via slowmotion effecten wordt de stijl nog even aangedikt, waardoor elk gevecht weer een uitdaging, een opleving en een lust voor het oog is.