De meeste games spelen zich af in fantasie universums, waarbij weinig tot niets met onze realiteit overeenkomt. Games waarin we ons even in een andere wereld kunnen begeven. Eens in de zoveel tijd komen er weleens games uit die zich in onze realiteit afspelen, en dan vooral in het verleden. Denk aan FPS games die zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog, RTS games omtrent de Middeleeuwen of bijvoorbeeld games die zich afspelen in het Romeinse Rijk. Great Empires: Rome is één van deze laatste.

Wanneer we praten over games omtrent het Romeinse Rijk, zal bij velen waarschijnlijk Rome: Total War gelijk te binnen schieten. Of wellicht één van de vele city building simulators rond dit thema, zoals de Caesar serie. Great Empires: Rome is duidelijk geïnspireerd door deze games, maar ook door de Civilization reeks. De focus van de game ligt dan ook vooral op strategie en simulatie.

Het gehele concept van de game is op zich interessant. Je kiest één van de zes scenario’s van de game, waarbij je in een bepaald territorium zoals bijvoorbeeld Engeland geplaatst wordt, wat historisch accuraat begint. Je krijgt vervolgens verschillende doelen om te voltooien, bijvoorbeeld om bepaalde gebieden te veroveren. Je begint met één of meerdere nederzettingen en een klein legertje. In deze nederzettingen kun je gebouwen bouwen voor meer materialen zoals voedsel, steen en hout en je kunt hier soldaten trainen. Vervolgens stuur je je legers erop uit om de vijand een kopje kleiner te maken en steden te veroveren. Klinkt simpel toch? Dat is het helaas niet.


De game is vrij complex en heeft voor de gemiddelde gamer een aardig hoge leercurve. Ook al zit er een tutorial in de game, dan nog heeft deze weinig nut aangezien er doodleuk naar de handleiding verwezen wordt voor verdere informatie. De game wordt ook zonder reden erg complex gemaakt. Je hoeft in feite maar drie materialen op peil te houden. Maar wanneer je één van je steden bekijkt om daar te bouwen, is het even zoeken voordat je gevonden hebt waar je alle verschillende schermen kunt vinden. De interface is niet erg duidelijk, waardoor de verschillende micromanagement opties onnodig complex worden. De echte strateeg zal hier wel doorheen kunnen bijten, maar voor de meeste gamers is dit een erg bittere pil.

Het concept waarmee gevechten uitgewerkt zijn klinkt interessant op papier. Wanneer je er achter komt dat gevechten automatisch uitgevochten worden, waarbij je via het onderste scherm het gevecht kunt volgen en een mini-map op je bovenste scherm hebt, klinkt dit misschien als iets unieks. Verschillende troepen hebben namelijk verschillende voordelen. Troepen te paard zijn snel en erg goed op vlak terrein. Gewone infanterie is effectief in bossen en ander moeilijk begaanbaar terrein, speerdragers zijn goed tegen troepen te paard, etc. Zo zijn er veel meer mogelijkheden. Dit maakt het opstellen van een leger erg belangrijk en strategisch. Althans, dat zou het moeten zijn. Totdat je merkt dat er een volledige willekeur in de gevecht simulator zit, waarbij alle strategische elementen in één keer overbodig worden.


Grafisch is de game ook niet om van te smullen. Je zou denken dat er veel meer uit de DS gehaald kan worden. Op verschillende momenten zit je dan ook te kijken wat een bepaald object nu ook voor moet stellen. Ook in gevechten heerst er hierdoor chaos. Cavalerie en infanterie is nog van elkaar te scheiden maar zodra jouw troepen met de vijand aan het hakken gaan, is er moeilijk onderscheid te maken. Om die reden is het aan de ene kant maar goed dat gevechten automatisch gesimuleerd worden. Qua geluid denk je af en toe ook waar het vandaan komt. Het lijken af en toe wel MIDI geluidjes en als je aan het begin van een gevecht ineens vreemde geluiden hoort die erop duiden dat er een massale veldslag aan de gang is, terwijl de vijand meters ver te vinden is, kun je er vraagtekens bij zetten.

Uiteindelijk is het concept van de game interessant en leuk, maar het spel lijdt gewoon aan slecht gamedesign. De onnodige complexiteit zorgt er waarschijnlijk voor dat 90% van de gamers de game al snel aan de kant schuiven, om maar niet te beginnen over de graphics. Waarschijnlijk hebben de meeste mensen veel meer plezier aan de minigames die er bij geleverd worden, zoals bijvoorbeeld Sudoku, dan aan de normale game. Erg jammer want er waren veel mogelijkheden om van dit spel een leuke game te maken.