Na spellen als Bravely Default en Octopath Traveler waagde producer Tomoya Asano zich samen met ontwikkelstudio Artdink aan de Tactical Role Playing Game ‘Triangle Strategy’ voor de Nintendo Switch. Een Windows-conversie volgde datzelfde jaar, waarna Asano terugkeerde naar Octopath Traveler en Artdink startte voor de Dragon Quest remakes. Triangle Strategy leek ondanks mooie verkoopcijfers naar de achtergrond verdwenen, tot Square-Enix op Gamescom plots een PlayStation 5 en Xbox Series versie aankondigde, om die meteen daarna te lanceren.

De Role-Playing Games van Square-Enix spelen zich meestal af in fantasierijke werelden, waarin kristallen en goden een significante rol spelen. Het avontuur van Triangle Strategy laat zich eerder inspireren door middeleeuwse politieke verhalen. Op het continent Norzelia heerst een onstabiele vrede. De landen Glenbrook, Aesfrost en Hyzante voerden dertig jaar geleden een zware oorlog, maar proberen nu samen te werken. Een moordaanslag op een lid van de koninklijke familie van Aesfrost doet de hele situatie ontploffen, waarna Aesfrost de oorlog verklaart aan Glenbrook. Protagonist Serenoa Wolffort van huis Wolffort in Glenbrook begint samen met zijn verloofde Frederica Aesfrost en zijn jeugdvriend Roland, prins van Glenbrook, aan een missie om de vrede te herstellen. Die vrede bereiken wordt echter geen gemakkelijke optie, want er zijn veel mogelijke wendingen waarbij je als speler zelf keuzes maakt hoe de situatie aan te pakken.

Op het eerste oog lijkt dat verhaal wat doorsnee, maar wat het uniek maakt zijn de vele keuzemomenten, met zeer diepgaande impact. Regelmatig ga je conversaties aan met andere karakters, waarbij je een keuze voorgeschoteld krijgt. Elke keuze is toegekend aan een specifiek item, zoals Moraliteit. Maak je een keuze van een bepaalde categorie, dan groeien Serenoa en zijn kompanen toe naar die categorie. In het directe gesprek heeft dat niet noodzakelijk impact, maar op lange termijn is het wel belangrijk, want het heeft impact op de gebeurtenissen, welke karakters je team vervoegen en zelfs welk van de vier eindes je voorgeschoteld krijgt. Op bepaalde momenten krijg je zelfs grotere keuzes waar je eerst je teamgenoten van je gelijk moet overtuigen, waarna zij stemmen. Deze keuzemomenten zijn dan ook een hoogtepunt, want het is heel spannend om te zien of je je gewenste resultaat behaalt.


Aan het verhaal wordt dan ook veel aandacht besteed, waarbij je moet beseffen dat Triangle Strategy vooral een verhalende game is. Hoewel het speelt als een Tactical Role Playing Game, zit er vaak veel tijd tussen de gevechten. Deze zijn eerder het eindpunt van een half uurtje aan conversaties. Dit is dan ook geen spel met de focus op gameplay, waarmee je wel rekening dient te houden in je verwachtingen. Ondanks de focus op het verhaal, stelt de Engelse voice-acting wel teleur. De bijbehorende stemacteurs slagen er niet in om de juiste atmosfeer over te brengen om ervan te genieten. Gelukkig is de Japanse voice-acting wel op niveau, zodat het vooral een kwestie is van overschakelen naar deze dub. De soundtrack van Akira Senju – bekend van de FullMetal Alchemist Brotherhood muziek – versterkt die atmosfeer verder.

Ondertussen is het ook genieten van de grafische stijl, men heeft opnieuw de HD-2D stijl benut waarin 2D sprites binnen een HD wereld worden gezet. Dit weet de stijl van oudere Role Playing Games terug te brengen met de nodige pracht en praal. Het is een groot verschil met de zielloze HD remakes die de vorige generatie frequent voorkwamen, want een HD stijl heeft vaak moeite dezelfde schoonheid als sprites over te brengen. Tegelijk zijn alle moderne effecten zoals de verlichting aanwezig om echt te onderscheiden van de oude 8 en 16-Bit games. De Switch was niet altijd krachtig genoeg om dit alles zonder problemen op het scherm te toveren – de framerate was in handheld mode niet altijd stabiel – maar de overzetting naar PlayStation 5 en Xbox Series brengt een hoop extra kracht mee. Alles ziet er dus net iets beter en scherper uit, en het laden gaat ook een pak sneller.


De focus op het verhaal betekent dat er minder gevechten zijn, maar daardoor zijn ze extra impactvol, wat wordt benadrukt door door de lengte ervan. Een gevecht kan zelfs op lagere moeilijkheden gemakkelijk een half uur duren, waarbij kleine fouten zwaar kunnen worden afgestraft. Met name de pincer-beweging – als je een vijand aanvalt en aan de andere kant van de vijand staat een bevriend karakter, dan valt dit automatisch ook aan – heeft een belangrijke impact op het verloop. Als je even niet nadenkt over de plaatsing van je karakters, kunnen vijanden je namelijk op dezelfde manier omsingelen. Dit is zowat het enige originele element aan het vechtsysteem, maar het voert alle basis elementen perfect uit, zodat het een verslavend, interessant systeem is. Dat maakt de focus op het verhaal eigenlijk spijtig, want meer gevechten hadden absoluut een meerwaarde geweest.