Daar waar veel mensen een hekel hebben aan filmgames kan ik er meestal veel plezier uit halen. Mits goed uitgewerkt geeft het wat meer inzicht in een film en een verheldering van de achtergrondverhalen. Precies, mits goed uitgewerkt…
Dat een game lang niet altijd een meerwaarde naast de film hoeft te zijn bewijst Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer. De game draait, zoals je uit de titel al af kunt leiden, om de Silver Surfer en uiteraard speelt ook Victor Von Doom een grote rol in het geheel. Veel meer dan dit zal ik er niet over vertellen, mocht je de film nog willen zien of de game nog willen spelen dan wil je geen spoilers weten. Als de Fantastic Four, een viertal met ieder zijn unieke mogelijkheden, is het de bedoeling om het spel tot een goed einde te brengen, waarbij je zelf constant tussen de vier kunt switchen. Dat dit soms ook echt nodig is bewijzen de levels, zo zijn er momenten waarbij je als Sue Storm onzichtbaar langs een obstakel zult moeten lopen of als Johnny Storm even iets aan zult moeten laten branden. Hoewel er ook aanvallen zijn die de mogelijkheden van de karakters combineren heb je deze zelden nodig om daadwerkelijk verder te komen.
Het spel kent een verdeling in diverse levels, helaas blijkt al snel dat de ontwikkelaar weinig moeite heeft genomen (of tijd heeft gekregen) om hier een leuke ervaring van te maken. Hoewel de levels in vergelijking met elkaar nog wel enige vorm van afwisseling kennen is deze binnen de levels totaal niet aanwezig. Constant heb je het ‘ik ben hier toch al geweest?’ gevoel aangezien de ontwikkelaar één gedeelte geknipt lijkt te hebben om deze vervolgens twintig keer in een level te plakken. De enkele levels waarbij er meerdere gangen zijn krijgen dan ook veel verwarring met zich mee omdat je regelmatig geen idee meer hebt welke gang je nu wel en niet betreden hebt. Ook het gegeven dat de Xbox 360 versie meer op een Xbox titel lijkt helpt niet mee aan dit vervelende gevoel.
Eerder gaf ik al aan dat ieder van het fantastische viertal zijn eigen mogelijkheden heeft qua aanvallen. Het is hierbij leuk verzonnen dat je punten in het spel krijgt die je kunt toebedelen aan de verschillende eigenschappen. Op deze manier kun je één van de karakters zeer sterk maken, of meer een balans zoeken in het viertal zodat ze allemaal even sterk blijven. Wat wel weer jammer is, is dat de krachten van The Thing en The Human Tourch vele malen sterker zijn dan de overige twee, waardoor je die maar weinig zult gebruiken. De gameplay blijft helaas achter op dit verder leuke idee, het is veelal button bashen rondom vijanden omdat er maar weinig tactiek bij komt kijken.
Naast de gameplay scoort ook het geluid geen hoge ogen. Herhalende opmerkingen van de karakters, geluidseffecten die zich keer op keer herhalen en muziek dat amper hoorbaar is zorgen er niet voor dat je een goed gevoel krijgt bij de muziek en deze dan ook eerder af zult willen zetten. Hoewel ze de replaywaarde wat hoger hebben getracht te leggen doordat je speciale muntjes en spy bots kunt verzamelen vind ik het al een hele prestatie als je de game één keer door hebt weten te spelen, daarna zul je niet de behoefte hebben om dit nog eens te doen. Dit is jammer, want met vier unieke karakters zou je toch denken dat je met enige moeite een goede game zou kunnen maken. Ontwikkelaar Visual Concept heeft enkele leuke titels op haar CV staan, toch moeten ze zichzelf eens flink achter de oren krabben voordat ze weer een film tot game om willen toveren.
|
45
