Aan het begin van Murder on the Orient Express is in een filmpje te zien hoe een houten gebouw omsingeld is door een groot aantal politieagenten omstreeks 1924. Een agent schreeuwt richting het huis en beveelt de bewoners onmiddellijk naar buiten te komen. Geen reactie. De agent begint af te tellen. Ook nu geen reactie. Hierop opent de politie het vuur. Niet echt een spectaculair gezicht, aangezien de wapens uit die tijd na elk schot herladen dienen te worden. Ondanks dat is het beginfilmpje wel het meest actievolle moment van het gehele spel.

Agatha Christie had al verschillende detectives geschreven toen ze in 1933 Murder on the Orient Express schreef. Het boek was een groot succes en wordt ook nu nog gezien als één van de betere detectives ooit. Eenenveertig jaar later, in 1974, werd het boek verfilmd. Nu, 73 jaar sinds het verschijnen van het boek, is er een videospel gebaseerd op de detective. De game moet dus in ieder geval een zeer sterk verhaal bevatten, dat na vele jaren nog weinig van haar glans heeft verloren. Helaas blijkt de game op de andere punten, vooral op het gebied van gameplay, een stuk minder sterk te zijn.

De hoofdrolspeler van MotOE is de Belgische detective Hercule Poirot, in de game speel je echter met de 24 jaar jonge treinmedewerkster Antoinette. Ik heb het nog eens nagezocht op de officiële site, maar Antoinette is toch echt 24 jaar. Persoonlijk had ik daar grote twijfels bij, ze ziet er meer uit als een vrouw die al heel wat levensjaren heeft en ze gedraagt zich ook als een bejaarde vrouw. Vanaf de eerste momenten dat ik met Antoinette op pad was, irriteerde ik me al aan haar. Met haar domme opmerkingen en die ijskoude ogen, wat een verschrikkelijk persoon. Hoe meer het spel vorderde, hoe meer ik een hekel aan haar kreeg. Ik hoopte dat ze onder een trein zou komen. Maar genoeg over Antoinette, ik zal eens wat dieper ingaan op het verhaal.



Het spel speelt zich af in 1934 aan boord van de Orient Express, een luxe trein die van Istanbul naar Parijs rijdt. Aan boord bevinden zich, naast de medewerkers, rijke en deftige mensen afkomstig uit de hogere klasse van de samenleving. Mensen als een koningin, een graaf, een zakenman en natuurlijk de bekende detective Hercule Poirot. Als de trein nog maar net onderweg is, trekt de machinist plotseling aan de noodrem. Het spoor is bedolven onder een lawine van sneeuw en de Orient Express kan niet verder reizen, er zit niets anders op dan te wachten tot de sneeuw weg is. Alsof dat nog niet vervelend genoeg is, wordt er die nacht ook nog een moord gepleegd. Antoinette heeft het moeilijk, deze treinreis loopt bepaald niet voorspoedig. Gelukkig is Poirot aan boord, hij helpt haar met het oplossen van de moord.



Saai. Dat woord schoot meerdere malen door mijn hoofd toen ik bezig was met het oplossen van de moord. Een detective hoort spannend te zijn, maar dat was dit spel allerminst. Het lag niet aan de vele personages, elk met goede voice-acting. Het lag ook niet aan de graphics die niet bijzonder mooi, maar ook niet slecht waren. Nee, het lag aan de ongelooflijk repetitieve gameplay. Point en click adventures zijn al over het algemeen al niet zulke actievolle spellen, maar zo saai als MotOE zie je ze niet vaak. De logica is vaak ver te zoeken en het is gewoon klikken tot het lukt (trial and error). Een duidelijke uitleg hoe de menu’s werken kent het spel ook niet, dat zul je zelf moeten uitzoeken. De opdrachten zijn vaak ook niet duidelijk, wat is nu precies de bedoeling, wat heb ik nodig en waar moet ik heen? Meestal blijft het lange tijd onduidelijk. Bovendien zijn de opdrachten ook erg saai. Verdachten verhoren betekent niets meer dan één voor één de vragen aanklikken en wachten tot het antwoord gegeven is. Bewijsmateriaal verzamelen blijkt alleen maar te bestaan uit elke slaapkamer (die allemaal wel erg veel op elkaar lijken) in te gaan en alles aanklikken wat je aan kan klikken.

Op zich is Murder on the Orient Express niet eens zo’n slecht spel. De sfeer is goed, de personages hebben elk een heel eigen karakter en de tijdsgeest van 1934 wordt goed neergezet. Er zit alleen te weinig leven en logica in het spel. Als je toevallig heel erg van saaie spellen houdt en je bent fan van het boek of film, dan heel misschien zou je toch nog plezier kunnen beleven aan deze game. Maar zelfs dan is de kans groot dat het spel een tegenvaller is.