Een nieuw jaar, een nieuwe Call Of Duty. Het is inmiddels een vaste traditie in de industrie geworden. Na het vorig jaar verschenen Call Of Duty: Black Ops 6 krijgen we nu gelijk deeltje zeven voor de kiezen, voor PC, current-gen en ook last-gen platformen. Enige ervaring met Call of Duty is mij niet vreemd, maar dateert toch ook alweer uit de tijd van Advanced Warfare. Deze review is dan misschien als een tijdcapsule: wat is er in ruim tien jaar allemaal veranderd aan de beproefde Call Of Duty formule?
Om maar met de deur in huis te vallen: dat valt nogal tegen. Waar je in Advanced Warfare gewoon een campagne kon starten, lijkt Black Ops 7 steeds meer een Game as a Service (GaaS) te zijn geworden. Dat begint al bij het inloggen. Waar voorheen een inlog op PlayStation of Xbox Live voldoende was, heeft Activision bedacht dat gehele spelmechanieken alleen met een betaald abonnement gespeeld kunnen worden. Daar valt Zombies onder, maar ook de multiplayer. Ben je dus geen hardcore gamer, dan biedt Black Ops 7 je maar een enkel ding: De co-op campaign.
De campaign dus, maar ook daar zijn de nodige punten over aan te merken. Om te beginnen is dit nu een coöperatieve modus geworden. Je speelt dus altijd met iemand anders. Van singleplayer is er geen sprake meer. Hiermee volgt de game hetzelfde concept als het vorig jaar verschenen Black Ops 6. De game pauzeren stopt daardoor niet het spel. Je kan dus gewoon aangevallen worden terwijl jij een plaspauze inlast. Daarnaast is deze modus verbonden met het internet. Ben je een tijdje inactief, bijvoorbeeld omdat je een lekker broodje aan het maken bent voor je middag gamesessie, dan kiepert de game je zonder pardon uit het spel. Een schril contrast met eerdere titels welke al deze grapjes niet voor de speler in petto hadden.
Het verhaal draait wederom om Thomas Mason. Na alle tumult uit de vorige Black Ops delen is de wereld anno 2035 een gebroken hemellichaam. De digitalisering van de planeet raakt de regeringen die zich op die planeet huisvesten. Niet toereikend om de veranderende wereld het hoofd te bieden ontstaat uit de ontstane puinhopen The Guild, een technologisch conglomeraat geleid door Emma Kagan. Een bedrijf met twee gezichten. Aan de buitenkant propageert het innovatie, maar diep vanbinnen is het op zoek naar de ultieme macht - het vermogen om angst zelf als een wapen in te zetten. Te midden van dit alles staat Mason, welke samen met zijn team van JSOC in de provincie van Avalon bewijs ontdekt van een wapen dat angst kan gebruiken om zijn vijanden te verslaan. Wanneer de missie mislukt, dient Mason het conflict aan te gaan en achter de ware bedoelingen van The Guild te komen - Niet wetende dat diens verleden en heden hun eigen angsten kennen.
Het verhaal trekt ons over verschillende locaties van over de hele wereld, om te eindigen met Endgame, een nieuwe modus waarin je met 32 spelers een grote open wereld genaamd Avalon dient te doorkruisen. Het doel is om bij de hoogste blootstellingszone te geraken terwijl je bizarre schepsels het hoofd biedt. Dit doe je middels de welbekende loadouts welke je ook kan delen met anderen. Ook kies je hier je Operator uit, waarbij je de keuze hebt uit liefst vierentwintig verschillende karakters. Deze Operators en loadouts zijn verbonden met C-Link, een universele interface welke eenzelfde feeling geeft bij de verschillende gamemodi. Endgame was bij launch alleen te verkrijgen als je het spel uitspeelde, maar werd een paar dagen na launch gelijk beschikbaar. Effectief betekent het dat je naar het einde van het spel kan gaan zonder de gehele campagne te hebben gespeeld.
Call of Duty zonder multiplayer zou geen Call of Duty zijn, dus is deze uiteraard weer van de partij. In een zestiental mappen - twaalf nieuwe en waarvan vier een remaster zijn van de map uit Black Ops 2 - zijn er twee nieuwe hoofdmodi. In Skirmish speel je in twee teams van twintig, opgedeeld in squads van vier terwijl je door de omgeving heen raast. In Skirmish zijn twee mappen beschikbaar: Mission: Edge (een moderne skyline) en Mission: Tide (een militair eilandgebied). Overload daarentegen draait om het veroveren en escorteren van een gevaarlijk apparaat in vijandelijk gebied. Daarnaast zijn oude bekende zoals Team Deathmatch, Domination, Search & Destroy, Hardpoint, Kill Confirmed, Control, Gunfight, Free-for-All en Kill Order beschikbaar op de zestien mappen die de multiplayer rijk is.
Traditiegetrouw is ook de Zombies modus weer beschikbaar, waarbij de crew uit Black Ops 6 vast zit in de Dark Aether, een duistere wereld waar de tijd geen vat op heeft. Zij dienen het op te nemen tegen alternatieve versies van de oorspronkelijke helden - denk aan Richtofen, of Nikolai - in de Ashes of the Damned, een locatie die zichzelf in zes sub-locaties - en tijdlijnen - heeft opgedeeld. Zombies bevat naast de standaard modus en Survival ook twee nieuwe opties. In Cursed dien je oude relikwieën te verzamelen terwijl Directed juist bedoeld is voor de nieuwkomers die de actie-elementen naar de achtergrond verplaatst en het verhaal meer voor zich laat spreken. Ook weer van de partij is Dead Ops Arcade. De topdown shooter, welke debuteerde in 2010 en welke in dit vierde deel is omgedoopt tot Papaback in Black, ziet de speler solo of in een groep van vier het opnemen tegen de Silverback clan in maar liefst tachtig levels over twintig verschillende arena's. Via de SlayerMart kan je verdiende credits inzetten voor belangrijke wapen upgrades. Kortom, mits je het juiste abonnement hebt, biedt Black Ops 7 bijzonder veel content.
Visueel scoort Call of Duty nog steeds een dikke prima, niet zo vreemd ook wanneer men tegenwoordig een universele basis voor diens technologie gebruikt. Toch zijn de graphics niet heel vooruitstrevend te noemen en in bepaalde scenario's zelfs een achteruitgang. Raytracing wordt bijvoorbeeld alleen in de multiplayer modus ondersteund. Speel je dus co-op of Zombies, dan kan je de mooiste grafische foefjes vergeten. Dit is frappant, omdat je bij een titel als Call of Duty just verwacht dat de multiplayer iets mindere beelden op het scherm tovert. Een bijzondere keuze.
|
