De titel doet het al vermoeden en de game is het bijna: een combinatie van elementen van Civilization games en Sim City games. Natuurlijk schemert meer van het één door dan van het ander en zo hebben we een game die toch weer een vrij standaard benadering heeft op het citybuilding genre.

Het militaire aspect blijft in mijn ogen vooral bij verdedingen, je krijgt in CivCity: Rome veel last van vervelende vijandelijke indringers. Deze kun je in de stad of daarbuiten stoppen door een militaire macht waarvan de eenheden rechtstreeks te besturen zijn. Het verkrijgen van handelspartners is ook te realiseren dankzij een miliraire macht, deze kan namelijk gebruikt worden om steden te veroveren en aan je gebied toe te voegen.

De campagne in CivCity: Rome verloopt precies zoals je zou verwachten. Aan het begin moet je je stad ontwikkelen en krijg je rustig te maken met enkele problemen die zich voordoen. Later zal je stad veel groter zijn en zul je rekening moeten houden met meer problemen. Welke problemen er ook zijn, het doel is altijd om het geluk van de bewoners zo hoog mogelijk te houden, dit is te zien aan smilies. Naast het ontwikkelen van je stad en deze zo probleemloos te laten ontwikkelen krijg je ook probleemscenario's voorgeschoteld waarbij je juist even je creativiteit moet tonen om het probleem op te lossen. De campaign heeft een uitstekende lengte, al weet de game niet helemaal de spanning hoog genoeg te houden om het écht leuk te houden. Dit mede door vereenvoudigingen in de ketting van productie tot consumptie en de behoeftevervulling van inwoners. Dit is ook een probleem in het eerder verschenen Glory of the Roman Empire.



Natuurlijk moet het er allemaal een beetje leuk uit zien en CivCity: Rome slaagt daar redelijk in. Alle gebouwen zijn niet met veel detail weergegeven en het oogt allemaal niet realistisch. Waar ik in Glory of the Roman Empire nooit het gevoel had te spelen met een echte grote Romeinse stad, heb ik dat gevoel echter wel in CivCity: Rome. De steden staan op een gegeven moment vol grote gebouwen die imposant zijn vergeleken met de dorpjes waar je eerst mee aan het knutselen was. Een ander belangrijk vlak is de bedrijvigheid in de game, overal zie je dingen plaatsvinden, er wordt gewerkt, handel gedreven je ziet continu slaven lopen. Ook de bevolking zelf bestaat niet uit huismusjes dus een grote stad wordt ook echt een levende stad.



CivCity: Rome blijft, ondanks de invloeden van met name Ceasar, een vrij standaard citybuilder. De campaign mode blijft niet de volledige lengte leuk omdat de game een vereenvoudigde aanpak hanteert die de spanning er niet geheel in weet te houden. Het citybuilding genre is toe aan iets wat de kijk op het genre compleet over de kop gooit. Ceasar IV kan dit misschien doen, laten we daar dan maar op wachten. Dankzij CivCity: Rome hebben we toch een redelijk vermakelijk tussendoortje en weten we precies wat we allemaal willen in Ceasar IV.