Het was nog maar kort geleden dat we bij Take 2 op bezoek gingen om Table Tennis te mogen testen. Deze korte test deed ons verlangen naar meer en nu ligt het spel dan voor ons. Kan het de positieve gevoelens vasthouden?

Als een ontwikkelaar zegt de mogelijkheden van de Xbox 360 af te willen tasten, dan hebben we natuurlijk hoge verwachtingen op grafisch gebied. Het is goed om te zien dat Rockstar al deze verwachtingen weet waar te maken en zelfs te overtreffen. Omdat ze zich slechts hoefden te richten op kleine omgevingen hadden ze weinig geheugenverlies en konden ze daardoor veel detail aanbrengen. Dit detail is vooral aan de spelers te zien met veel gezichtsuitdrukkingen en shirtjes die realistisch wapperen tijdens het lopen en slaan.

Ook de toevoeging van zweet draagt bij aan dit realisme, maar is nergens te ver doorgevoerd. In andere games wilden spelers nog wel eens bezweet het veld op komen lopen, alsof ze eerst twintig kilometer hadden hardgelopen, maar bij Table Tennis komt dit pas tijdens het spelen. Ook het publiek lijkt weggelopen te zijn uit het echte leven, niet langer kijken we naar twintig gelijke exemplaren, iedereen is namelijk uniek.



De stap van het publiek naar het geluid is een kleine, gezien de enorme bijdrage die het geluid levert aan dit spel. Zo kun je goed spelen en het publiek op je hand krijgen, maar ze keren zich even hard tegen je als je de ballen slecht raakt. Sta dan ook niet raar te kijken als je slechte ballen beantwoord worden met boegeroep en je speler hierdoor lichtelijk geïrriteerd wordt. Dit uit zich weer doordat zijn hoofd wegdraait van het spel en het publiek even streng aan wordt gekeken. Daarnaast wordt er ook een techno muziekje gestart na een tiental slagen (het aantal wordt altijd bijgehouden in beeld) wat het gevoel van spanning nog eens verhoogt.

In totaal zijn er elf spelers in het spel aanwezig, vier hiervan zul je vrij moeten spelen. Ieder van deze spelers heeft zijn eigen kwaliteiten en vormen dus een aangename afwisseling op elkaar. De één kan bijvoorbeeld hard slaan, terwijl de ander weer meer spin kan geven aan een bal. Hoewel deze balans dus goed is voelt het aan als een gemis dat je zelf geen spelers kunt creëren. Er zijn echter wel weer de nodige unlockables (denk aan shirtjes en stadions) bij de spelers die er wel zijn, waardoor het geheel wat meer balans krijgt.



Zoals we eerder al aangaven wil Rockstar de kracht van de Xbox 360 ontdekken en daar hoort natuurlijk ook een deel AI bij. De singleplayer is opgedeeld in een viertal moeilijkheidsgraden, te weten Easy, Medium, Hard en Expert. Met name in deze laatste mode is het spel behoorlijk pittig, mede omdat er geen vaste manier van scoren is. Kun je in andere games vanuit een bepaalde hoek of tactiek altijd scoren, daar is dit binnen Table Tennis simpelweg onmogelijk.

Conclusie:
Table Tennis is een aangename verassing van Rockstar die je voor een zacht prijsje vele uren weet bezig te houden. Het gebrek aan een career mode en de creatie van eigen spelers worden ruimschoots gecompenseerd door de verslavende factor in multiplayer potjes, en daar is dit spel dan ook eigenlijk voor bedoeld.