In Japan zijn robots zeer populair, het land is ook het meest geavanceerd op het gebied van robotica. Men droomt er van een toekomst waarin de robots werken en de mens geniet. In Europa zijn robots minder populair. Voor de relatief kleine groep fans bracht Konami echter wel de twee Zone of Enders games naar Europa. Bedankt Konami.

Beeld en Geluid: astronomisch goed
De omgevingen waar Jehuty zijn kunsten vertoont, zijn schitterend en scherp vormgegeven. Het hele spel speelt zich af op Antilia, dus je zit voornamelijk in futuristische industriegebieden, parken en woonwijken te vechten. Omdat de mens altijd behoefte heeft aan natuur is er ook een natuurgebied op Antilia, en daar kom je ook doorheen. Het mooist zijn echter de Orbital Frames. Ze glimmen prachtig, en de energieleidingen, krachtvelden, lichtjes en onderdelen zijn constant in beweging, wat Jehuty een prachtige dynamiek geeft.

Ook tijdens de gevechten bewegen Jehuty en zijn tegenstanders zeer vloeiend. De meeste vijandelijke Frames zijn zeer origineel, wat te denken van Tempest, de reusachtige octopus? De personages zijn minder gedetailleerd en scherp vormgegeven. De driedimensionale personages hebben een heel duidelijke manga uitstraling, wat naar voren komt in de vorm van het gezicht en het haar. Dit verklaart misschien de simpelheid en zeker tekenfilmachtigheid van de personages. Tenslotte zijn er nog tussenfilmpjes te zien, die zo mogelijk nog mooier zijn dan de ingame beelden, hoewel sommige korte cinematic sequences gebruik maken van de ingame engine.

Jehuty vliegt over Antilia

De geluidskwaliteit is hoog. Explosies en geschut worden mooi naar voren gebracht, zonder echt overheersend en storend te zijn. Er klinkt de typische futuristische, astronomische muziek, die een mix is tussen techno en klassiek. Woorden die bij me opkomen zijn: ruimtegeluiden, trippy, sterrenmuziek en space symphony. De titelsong, het liedje dat je hoort bij het titelscherm en bij de introductie, is van het zelfde soort muziek. Er wordt alleen ook nog in gezongen, op een mooie, futuristische manier. Dit is heel belangrijk voor de sfeer van een spel. De zangeres is ongetwijfeld Japans, wat te horen is aan haar Engelse uitspraak. Tenminste, ik ga er van uit dat het Engels is, het is nauwelijks te verstaan.

Ten slotte is er nog de voice acting. Er komen betrekkelijk veel cinematic sequences voor in het spel, waarin betrekkelijk veel wordt gesproken. De toon van deze dialogen is zakelijk, realistisch, maar daardoor van tijd tot tijd ook wat saai. Helemaal als de gesprekken lang duren, en de toon niet veel verandert. De stem van Leo is het minst monotoon, en hij laat ook het meeste emotie blijken. ADA, Jehuty's boordcomputer is wel veel aan het woord, en je kunt wel raden hoe monotoon die klinkt.

Gameplay: de machtige Jehuty
Jehuty is een zeer machtige robot, en dat komt door een aantal factoren. Ten eerste is er de behendigheid. Jehuty is zeer beweeglijk en behendig, hij kan zich vrijelijk in de ruimte bewegen, naar boven/beneden, naar voren/achteren en opzij. Daar bovenop heeft de robot nog een boost-ability, waarmee hij snelle bewegingen kan maken om te ontwijken, of vlug op een vijand af kan springen om een Burst Attack uit te voeren.

Naast de Burst Attack kan Jehuty nog andere aanvallen van dichtbij uitvoeren. Hij heeft een zwaard, waarmee hij ook combo's kan maken. En hij kan een vijand vast grijpen, en hem vervolgens tegen de grond of tegen een gebouw aan smijten. Als je een vijand tegen een gebouw aan gooit, vernietig je hiermee het gebouw. De omgeving in Zone of the Enders is grotendeels op deze manier kapot te maken, en dat is heel geavanceerd voor een spel uit 2001, aangezien anno 2006 de shooter Black er prat op gaat. Je kunt ook proberen om de omgeving zoveel mogelijk intact te laten, want daarvoor zul je worden beloond aan het einde van het spel. Leo Stenbuck is een heel vredelievend jongetje!