Vorig jaar mocht ik aan de slag met Man of Medan, het eerste deel van de Dark Pictures Anthology. Het betreffen opzichzelfstaande horrorverhalen waarvan nu het tweede deel is verschenen, Little Hope genaamd.
De naam van de game verwijst naar het gelijknamige stadje waarin de verhaallijn zich afspeelt nadat een schoolbus een ongeluk heeft gekregen. Niet vanwege een klapband, de chauffeur moest uitwijken voor een meisje dat in het midden van de weg stond. Het is aan de studenten Andrew, Angela, Taylor en Daniel samen met hun docent John om de vermiste chauffeur terug te vinden en huiswaarts te kunnen keren. De enige verbindende factor met Man of Medan is dat de Curator je bij praat over de gebeurtenissen, verder staat de game geheel op zichzelf en je hoeft het eerste deel dan ook niet gespeeld te hebben.
Als we een hoofdrol aan moeten wijzen dan is het niet één van de karakters die je om beurten onder de knoppen zult krijgen maar vooral het stadje zelf. De ontwikkelaar trekt vele horrorclichés uit de kast, denk aan een overmatig gebruik van jump scares, een dichte mist, verlaten panden die je normaliter nooit binnen zult gaan en telefoons die geen bereik hebben. Toch weten ze het verhaal zelf goed uit te diepen door je heen en weer te laten gaan tussen verschillende tijden waarin hekserij een grote rol speelde en voldoende collectibles te presenteren die wat meer verdieping geven. Jammer is dat het cameragebruik je wel erg opzichtig het verhaal wil laten volgen en het dan ook loont om juist het tegenovergestelde pad te bewandelen, er is namelijk een grote kans dat je hier wat interessante objecten tegen komt.
Door de cameravoering en belichting waan je jezelf meermaals in een film, toch is achterover leunen – voor zover mogelijk binnen een horrorsetting – niet aan te raden. Voortdurend heb je een gevoel van ongemak en probeer je de juiste keuzes te maken om iedereen het er levend vanaf te laten brengen. Dit laatste zorgt ervoor dat de game ook meerdere eindes kent en de zes uur die het me duurde om het verhaal te doorlopen makkelijk verlengd werd door het nog eens te spelen. De game helpt je, in vergelijking met het eerste deel, wel wat meer op weg om betere keuzes te maken. Werden Quick Time Events in Man of Medan nog vanuit het niets op je af geworpen daar krijg je nu een vooraankondiging. Een prima keuze wat mij betreft.
Tegelijkertijd is niet ieder aspect binnen de game even logisch. Even rustig wat informatie lezen uit een gevonden krant terwijl je opgejaagd wordt voelt niet logisch en ook de acteerprestaties van sommige karakters hadden beter gekund. Will Poulter, onder andere bekend van de films We’re the Millers en de Maze Runner reeks is overduidelijk de sterkste troef, zijn collega’s weten wat minder te overtuigen. Hier staat wel tegenover dat de ontwikkelaar flink wat moeite heeft gedaan om ieder karakter uit te diepen. Als laatste heb ik nog wat kritiek op de camera die met name in de kleinere ruimtes voor irritaties kan zorgen.
Ondanks deze kritiek heb ik toch genoten van Little Hope. Eenmaal gemaakte keuzes heb ik zelf niet ongedaan gemaakt en zijn altijd nog te corrigeren in een tweede playthrough, mocht je echter meer waarde hechten aan één run dan kun je de hoofdstukken simpelweg opnieuw spelen om zonder veel tijdsverlies je eigen fouten ongedaan te maken. Verder is het leuk om de ervaring te delen, zo kun je online het verhaal doorlopen waarbij elke speler een ander personage speelt en het is ook mogelijk om dit op de bank te doen. Er is weinig leukers dan de controller door te geven aan je vrienden en ze vervolgens aan te vallen op hun gemaakte keuzes. Zeker als dit betekent dat er slachtoffers vallen.
Beoordeling
80
Little Hope is een opzichzelfstaand vervolg van Man of Medan waarbij de gameplay en de Curator de verbindende factoren zijn. Hoewel niet iedere acteur even sterk is haalt dit de donkere verhaalvertelling nergens onderuit en meermaals zat ik dan ook op het puntje van mijn stoel - of er net boven - om het verhaal voort te stuwen, hopende dat iedereen het er levend vanaf zou brengen.
