Nu is er eindelijk eens een strategisch oorlogsspel waarin je niet eindeloos door militaire eenheden kunt bouwen om tenslotte je vijand daarmee te overspoelen. In Diplomacy tellen de factoren die ook in het echt bepalen of een land machtig wordt of niet: ten eerste een solide productiebasis voor militair materieel, ten tweede een gunstige geografische ligging, en ten derde een gunstige diplomatieke positie. Met natuurlijk de nadruk op diplomatiek handelen laat het spel Diplomacy je echt ervaren hoe macht werkt. Maar is dat ook leuker dan gewoon een legertje op te bouwen en op je vijand af te rennen?

Diplomatiek handelen is op zich al zeer interessant. Het is leuk om anderen te manipuleren, zodat jij je geheime plannen ten uitvoer kunt brengen. Bij menselijke spelers is dat des te leuker. Maar het aspect van verraad, het aspect van de dolk in de rug, maakt het spel nog interessanter. Door zoveel nadruk op de dolk te leggen is het duidelijk dat de makers van het spel dat ook vinden, en terecht. Wat is er nu leuker dan zo een goede verstandhouding op te bouwen met één bepaalde bondgenoot, samen oorlogen tegen anderen te vechten en te winnen, totdat hij jou zo vertrouwt dat hij steeds meer soldaten van jullie gemeenschappelijke grens verplaatst, om dan op zo een moment keihard een dolk in de rug van je bondgenoot te steken door hem in zijn onverdedigde rug aan te vallen?

Bordspel
Diplomacy werd in de jaren '50 ontworpen als bordspel door ene Allan Calhamer. Het gevoel van een bordspel te spelen wordt ook door deze elektronische versie opgeroepen. Het speelveld is geen realistische weergave van Europa, maar een speelbord dat ook duidelijk zo herkenbaar is als je uitzoemt en de randen van de speelomgeving afgebakend ziet zijn door een dikke houten lijst. De grenzen van de landen zijn dikke zwarte lijnen, en de vorm van de landen is bovendien sterk gesimplificeerd. Sommige landen (Zwitserland, IJsland) doen niet mee aan het spel, omdat ze te onherbergzaam zouden zijn, en zijn dus duidelijk gearceerd. De namen van de landen zijn op het speelbord zelf geschreven, en de legereenheden staan op voetstukjes en komen zo plastic over. Door deze lelijke gestileerde vormgeving, die overduidelijk een bordspel wil nabootsen, verdwijnt het gevoel dat je strijd om echt land en echte macht.



Aan de andere kant geeft deze vormgeving wel een bepaalde sfeer weer. Als je een legereenheid de opdracht hebt gegeven om zich te verplaatsen verschijnt er alvorens de handeling echt te laten plaats vinden een dikke gekleurde pijl op het speelbord. In Diplomacy maak je namelijk eerst plannen voor het verplaatsen van je legers, en drukt daarna op een knop om die plannen tot uitvoer te brengen. Deze pijlen stellen de voorgenomen troepenbewegingen voor, de aanvalsplannen dus, en doen sterk denken aan de landkaartjes die je wel eens ziet in documentaires op Discovery Channel over de Eerste of Tweede Wereldoorlog, of die je ziet in de inleiding van de oude Britse comedyserie Dad's Army. Op die manier geeft deze vormgeving wel de sfeer weer van de militaire en politieke leiders van die tijd, die Europa ook inderdaad echt als hun speelbord beschouwden.

Het speelbord bestaat uit 76 gebieden, waarvan er 34 een zogenaamde supply center bevatten. De hoeveelheid supplycenters die je in handen hebt, bepaalt hoeveel legereenheden je in handen hebt. Ieder land begint met 3 supply centers, behalve Rusland, die begint met 4. Ieder land behalve Rusland begint dan ook met 3 leger- of vlooteenheden. De speelbare landen, zoals Duitsland en Rusland, bestaan uit 6 gebieden, waarvan 3 een supply center bevatten. Een niet speelbaar land als Spanje is een te onderscheiden gebied en heeft één supply center. Een land als Finland is ook te herkennen, maar heeft geen supply center. Dit is zeer belangrijk om rekening mee te houden bij de strategische keuzes die je maakt.