Met Ultra Street Fighter II: The Final Challengers brengt Capcom de Street Fighter-franchise naar de Nintendo Switch. De originele release van Street Fighter II vond plaats op Japanse arcadesystemen in februari 1991 en de game heeft sindsdien vele iteraties mogen ontvangen. Is het ondertussen echter tijd geworden om de titel te laten rusten of kan de game nog gerust enkele jaartjes mee?
Heb je in het verleden al eens eerder een Street Fighter titel gespeeld dan weet je al wat je kunt verwachten. Zeker als je al eens eerder Super Street Fighter II Turbo HD Remix op de PlayStation 3 of Xbox 360 hebt gespeeld. Ultra Street Fighter II: The Final Challengers bouwt daar namelijk op voort. Dat is niets verkeerd, want de gameplay van de titel stond en staat nog steeds als een huis. In totaal zijn er negentien karakters om mee te spelen. Twee hiervan zijn niet eerder in een Street Fighter II editie verschenen: Evil Ryu en Evil Ken. Naast een ander uiterlijk en minieme aanpassingen in aanvallen en speelsnelheid verschillen deze echter niet van hun normale versies, waardoor er met zeventien echt uiteenlopende karakters te spelen valt.
Spelen doe je in één van de zes verschillende spelmodi. Zoals gebruikelijk is er een Arcade-modus, waar je het achtereenvolgens tegen een tiental computergestuurde tegenstanders opneemt. In Buddy Battle kun je het samen met een vriend of CPU opnemen tegen een karakter naar jouw keuze. Ideaal om nieuwkomers te introduceren zonder bang te zijn dat je het spel domineert en hun plezier wegneemt. In versus neem je het zelf op tegen een vriend of computer met karakters en levels naar jouw keuze. Uiteraard keert de Training-modus terug om alle uitdagende aanvallen te oefenen en kan je het online tegen andere spelers opnemen. Tof is dat je tijdens het spelen van Arcade alvast matchmaking kan aanzetten, zodat je direct naar het online-gevecht schakelt als er een geschikte match is gevonden. Wanneer je klaar bent keert het spel gewoon weer terug naar de Arcade-modus. Online loopt het spel als een zonnetje, met snel gevonden tegenstanders en geen vertragingen in de gameplay.
De zesde en nieuwe modi is ‘Way of the Hado’, waarin je het vanuit de ogen van Ryu opneemt tegen verschillende tegenstanders en daarbij gebruik maakt van de bewegingscontrollers om aan te vallen. Hoewel origineel voor de serie is dit met gemak het slechtste aspect van de game. Tijdens de oefeningen moet je één move meesteren, waarbij de bewegingen goed geregistreerd lijken te worden. Het blijkt echter dat wanneer er echt gestreden dient te worden het spel totaal niet doorheeft welke bewegingen je aan het maken bent. Om pure wetenschappelijke redenen heb ik tijdens het spelen de Macarena gedanst terwijl ik ondertussen totaal onbedoeld met de mooiste Hadoukens, Shoryukens en Shinku Hadokens mijn tegenstanders omver blies. Het idee van Way of the Hado is leuk, de uitvoering is helaas ondermaats.
Wat betreft gewone besturing voldoet de Nintendo Switch prima aan dat wat Street Fighter vereist. Dat het de Joy-Con aan een fatsoenlijke D-pad ontbreekt doet weinig aan de gameplay af. Als casual Street Fighter speler had ik dan ook weinig problemen om op gebruikelijke wijze mijn aanvallen uit te voeren. Zowel met twee Joy-Con in de hand als op één Joy-Con kan iedereen snel met de game uit de voeten. Doorgewinterde Street Fighter spelers zullen waarschijnlijk minder tevreden zijn, gezien de precisie waarmee zij te werk gaan niet met de gebruikelijke Switch-controllers haalbaar is. Mocht jij niet tot deze specifieke groep behoren dan heb je niets te vrezen en kun je jezelf gewoon aan deze game wagen.
Naast de gewone gameplaymodes zijn er voor liefhebbers van de franchise nog wat in-game extra’s te vinden. Zo is er een Color Editor, waarmee de kleuren van alle karakters aangepast kunnen worden, en je statistieken worden daarnaast nauwkeurig bijgehouden om vervolgens met genoegen op terug te kunnen staren. Het leukste van de nieuwe toevoegingen is echter de galerij, waarin een origineel Japans artworkboek van Street Fighter II is opgenomen. In totaal liggen er 273 pagina’s aan fantastische tekeningen klaar, die tot 400% haarscherp in te zoomen zijn. Tijdens het bladeren kun je daarnaast rustig luisteren naar de soundtrack van de game. Tot slot zit in het optiemenu nog de mogelijkheid verstopt om je spel zowel qua graphics en geluid ruim vijfentwintig jaar terug de tijd in te gaan door in de klassieke modus te schakelen. Ultra Street Fighter II: The Final Challengers is dan ook een titel die het oude met het nieuwe mixt, maar de fantastische gameplay intact laat. De ‘Way of the Hado’ zullen we voor het gemak maar gewoon vergeten.
|
