Wanneer Dimps en Bandai Namco vorig jaar Dragon Ball Xenoverse lanceerden, konden ze kritisch geen hoge toppen scheren. De game wist echter qua verkopen wel de verwachtingen waar te maken, zodat Dimps wel met een vervolg moest komen. De vraag is natuurlijk of Dragon Ball Xenoverse 2 de minpunten van het origineel kan rechttrekken?

Dimps heeft alvast de goede aanpak gekozen. De studio koos ervoor de sterke punten te behouden en trachtte te verbeteren waar nodig. Dat valt al op in het uitgangspunt, een semi-herhaling van de originele verhaallijn waarin de speler een eigen karakter moet aanmaken om hiermee in te springen in de bekende verhalen om de geschiedenis te beschermen tegen nieuwe vijanden. Dat betekent dus alle historische gevechten opnieuw beleven, inclusief enkele uit de recente films. Vanuit Conton City – een open stad waar de speler vrij kan bewegen en kan genieten van de typische Dragon Ball omgevingen als Namek – starten de verhalende missies, net als optionele missies inclusief vele online opdrachten, coöperatieve missies en gevechten tegen menselijke spelers die eveneens ronddwalen in de stad wanneer de game verbonden is met de servers. Xenoverse 2 doet hierdoor aan als een Massively Multiplayer Online-ervaring wat een interessante draai geeft. Er is dan ook geen reden tot verveling, zelfs wanneer het verhaal wat stiller wordt. Het is ook een ideale manier om verder te blijven spelen na het einde van de lange campagne. Het enige grote nadeel is dat de game niet beschikt over een overzicht van de actieve sidequests, zelfs geen kaart, zodat het vaak terugkeren is om te kijken waar welke sidequests uitgevoerd dienen te worden.


De uitgebreide 'character creator' is bewaard gebleven, zodat spelers nog steeds hun persoonlijke favoriete karakter kunnen aanmaken voor de protagonist. Het begint met het uitbouwen van een specifiek uiterlijk, maar het gaat veel verder dan dat. Xenoverse 2 biedt een gigantische set aan vaardigheden die aan te leren zijn, een taak die verder gaat lang na het einde van de campagne. Dit is dan ook een goede manier om een personage aan te passen naar de persoonlijke wensen. Hetzelfde gaat op voor de esthetische kant, er zijn winkels vol kledij beschikbaar. Deze verbeteren de statistieken van het personage zodat ze een belangrijke bonus vormen. Tegelijkertijd geeft de game de optie om de statistieken van één outfit te combineren met het uiterlijk van een andere, zodat de speler niet wordt gedwongen een lelijke outfit te dragen om de bonus hiervan te krijgen. Het is daarnaast mogelijk onmiddellijk vijf verschillende personages aan te maken. De vooruitgang in de verhalende mode blijft wel beperkt tot een specifiek karakter, zodat ze elk apart het verhaal moeten doorlopen. Het had veel klantvriendelijker geweest als deze karakters dezelfde verhaallijn konden delen zodat vijfmaal herspelen niet nodig is. Het is een detail dat verregaande gevolgen heeft, het ontraadt namelijk om nieuwe karakters aan te maken wat juist het grote verkooppunt is.

Het vechtsysteem vormt daarentegen geen verkooppunt. Xenoverse 2 heeft opnieuw een eenvoudig systeem waarin lichte en zware aanvallen worden gecombineerd in flitsende zetten. De speler heeft eveneens speciale vaardigheden tot zijn beschikking, die worden uitgevoerd via simpele knoppen-combinaties. Een zeer effectief systeem dat de serie goed nabootst, maar spijtig genoeg niet altijd bijster interessant speelt. Het is een probleem dat ook in de originele Xenoverse opspeelde en de combat toen reeds vermoeiend maakte. Tegelijkertijd is het belangrijk om op te merken dat de nieuwe Xenoverse wel duidelijke verbeteringen bevat die het vechtsysteem aangenamer maken. Bovendien is het nu bijvoorbeeld gemakkelijker om aanvallen aan elkaar te linken want vijanden zijn minder lang onoverwinnelijk nadat ze geraakt worden. Het is nu ook interessanter om vijanden van dichtbij te confronteren, waarbij Xenoverse 2 de speler eveneens opties biedt om de tegenstander snel te achtervolgen wanneer deze vlucht. Dimps creëert hierdoor een vloeiender, vlot gevechtssysteem dat met name in de online één versus één en drie versus drie confrontaties voor een prachtige chaos zorgt. Het is duidelijk dat er nog ruimte voor verbetering is om de aanvallen wat meer impact te geven en het vechtsysteem minder buttonmashing te maken. Het vechtsysteem is dus leuk in kleine dosissen, maar het heeft nog niet de diepgang om Xenoverse 2 om te toveren tot een sterke game.


De game vertoont dus weinig diepgang in het vechtsysteem, maar het brengt de Dragon Ball Z ervaring grafisch wel echt tot leven. De hoge framerate zorgt in combinatie met de felle kleuren voor een levendige animatie die goed aansluit bij de serie. De texture pop-in – het plots verscherpen van texturen – vormt hierin maar een kleine hindernis. De muziek versterkt de Dragon Ball Z sfeer verder, deze bestaat namelijk grotendeels uit remixes van bekende nummers uit de serie en voorgaande games voor een nostalgisch gevoel. Dat gevoel wordt versterkt door de aanwezigheid van zowel de officiële Japanse als de Amerikaanse stemacteurs. In het geval van de Amerikaanse stemacteurs gaat het dan bijvoorbeeld om Christopher Sabat en Sean Schemmel terwijl de Japanse voice-cast onder andere Masako Nozawa en Ryo Horikawa beslaat. Goku en Vegeta klinken dus perfect in beide talen. Het gebrek aan interactie tussen omgeving en personages is het enige wat ontbreekt om de serie goed na te bootsen. Het voelt namelijk toch nooit als Dragon Ball Z zonder een karakter dat door een berg vliegt wanneer hij achteruit wordt geslagen. De visuele pracht was gelukkig niet het enige technische element waaraan men heeft gewerkt. Het team heeft namelijk tegelijkertijd ook gewerkt aan de laadtijden. Zij blijven opvallend, maar ze zijn niet meer zo irritant als in het vorige deel.