Na het succes van Call of Duty kon een tweede deel natuurlijk niet uitblijven. Eerst mochten de PC gamers met de shooter aan de gang, maar sinds de launch van de Xbox 360 kunnen ook bezitters van deze console oorlogje spelen. Of dat bevalt lees je in deze review.
Alle begin is moeilijk
Vanaf het begin word je meteen in de game getrokken. In het koude Rusland word je rustig uitgelegd hoe je een geweer in de hand houdt en leer je met aardappelen gooien (als vervanger voor granaten) tot onverwacht het echte werk begint. De vijand valt aan en dus moet je er als jonge Russische soldaat op uit om je te mengen in de oorlog.
Gedurende de game wissel je enkele keren van personage omdat je niet enkel in Rusland zult vertoeven. Naast het koude Rusland ga je namelijk ook naar de hitte van de woestijnen in Egypte (alwaar je met de Britten speelt) en naar de stijle rotsen van Pointe Du Hoc, alwaar je een Amerikaan onder handen mag nemen. Aan afwisseling dus geen gebrek.
Gelukkig ben je natuurlijk niet de enige in de oorlog, en je zult dus altijd een team achter je aan hebben. Het is jammer dat je hier echter weinig aan hebt. Natuurlijk moet er een balans gezocht worden, zodat je niet enkel achter een team aan hoeft te hobbelen, maar het overgrote deel komt op jou neer. Je teamgenoten zullen zo nu en dan de intelligentie bezitten om een deur in te trappen of een vijand neer te halen, maar daar blijft het bij.
Binnen elke missie word je heel erg aan de hand genomen. Er zullen gamers zijn die dit als prettig ervaren, een andere groep houdt er echter absoluut niet van. Ga je tot aankoop over, bedenk dan goed tot welke groep je behoort.
Door de lineaire paden door de levels zul je weinig van de game missen. Hierdoor hebben de ontwikkelaars voor zichzelf de ruimte gecreeërd om scripted events in de game te verwerken. Dit soort events keren dus steeds op dezelfde positie terug, maar zijn zo goed in elkaar gezet dat het nergens gaat irriteren.
In totaal zul je een tiental missies moeten doorlopen, die elk weer onderverdeeld zijn naar submissies. Deze submissies variëren, waardoor de afwisseling groot blijft. De ene keer kruip je als sluipschutter rond, een andere keer krijg je zwaarder geschut om vliegtuigen neer te halen. Dit doe je niet altijd vanaf de grond, regelmatig mag je zelf op een vrachtwagen of tank klimmen om vanaf daar de oorlog te beleven.
Genoeg uitdaging
Wat opvalt is dat de game niet heel erg lang is. Met ongeveer tien uur heb je de game doorgespeeld, maar gelukkig houdt het dan niet op. Het loont de moeite om ook de hogere moeilijkheidsgraden eens te doorlopen, deze geven nog meer de intensiteit van de oorlog weer omdat ook de kleine foutjes genadeloos afgestraft zullen worden.
Ook Xbox Live draagt natuurlijk zijn steentje bij om de game langer zijn waarde te laten behouden, hierover meer op de volgende pagina.
|
90
