Met het aankomende EK voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen hebben we aan sporttoernooien geen gebrek. Ontwikkelaars springen hier handig op in, zo ook Nintendo die Mario, Sonic en kornuiten naar Rio af laat reizen.
Toch zijn het niet deze iconische personages, maar juist de speler zelf die de hoofdrol opeist in de Road to Rio modus. Of beter gezegd; het Mii-evenbeeld van de speler. Nog niet de topsporter die direct kans maakt op een medaille, maar de beginnende topatleet die wel graag mee zou willen strijden voor de beste noteringen. Je doet dit door een keuze te maken uit het kamp van Sonic of Mario. Kies je voor de één, dan worden de teamgenoten van de ander automatisch je tegenstanders in de verschillende disciplines, waarover later meer.
Je Mii-personage is niet gespecialiseerd in één specifieke sport, maar beoefent meerdere takken. Het is om deze reden verstandig eerst te oefenen, waartegenover ook een beloning staat. Verkregen fruit is de valuta waarmee je nieuwe kledingstukken kunt kopen. Het betreft niet alleen visuele opsmuk voor je karakter, maar geeft je ook voordelen in termen van kracht, snelheid, uithoudingsvermogen en overige vaardigheden. Om de kleding aan te kunnen trekken zul je wel een bepaald level moeten bereiken, waardoor je nooit het idee hebt dat trainingen nutteloze bezigheden zijn. Ook op andere manieren is fruit te verkrijgen, zo bekijk je de Braziliaanse stadjes vanuit een bovenaanzicht en kun je fruit en schatkisten zoeken en praten met de aanwezige karakters. Verder is er een stappenteller onder de naam Pocket Marathon, die je beloont met fruit en andere extra's naarmate je meer stappen hebt gezet in het dagelijks leven.
De sporten zelf, veertien in totaal en wederom gepresenteerd als minigames, zijn uiteenlopend in kwaliteit. Hoewel we begrijpen dat er een limiet is aan het aantal sporten dat je over kunt nemen voelt het nogal gemakzuchtig om het hardlopen en speerwerpen gewoon te kopiëren uit voorgaande titels. De andere sporten zijn vooral opgebouwd uit de mogelijkheden die de Nintendo 3DS weet te bieden. Te denken valt aan het draaien van je handheld, het blazen in de microfoon en het krassen met je stylus. Bij de ene sport werkt dit prima, bij de ander moet je dermate agressief te werk gaan dat de werking eerder lachwekkend dan stimulerend is. In je huiskamer is dit nog te overzien, maar wanneer je even een spelletje in het openbaar vervoer wilt spelen zul je toch wat blikken toegeworpen krijgen.
Onder de hoogtepunten van het spel vinden we onder andere golf. Je moet er, spelend met de stylus, rekening mee houden hoe je de bal raakt en welke snelheid je de bal mee geeft. Dit werkt prima, net als het schieten met pijl en boog, waarbij je middels motion controls moet zien te richten en tevens rekening dient te houden met de wind. Daarentegen werkt het zwemmen, waarbij je hard in de microfoon moet blazen om extra vaart te maken en eveneens gebruik maakt van de gyroscoop, een stuk minder goed. Het is verder opvallend te noemen dat niet alle sporten te benaderen zijn vanuit Quickplay. Je komt ze wel tegen in Road to Rio, de spelmodus waar je ook andere karakters vrij moet spelen, waardoor het des te opvallender is dat je ze niet even snel kunt selecteren.
Naast de normale sporten vinden we ook zogeheten Plus evenementen. Het zijn geen andere sporten, maar aangepaste varianten. Neem bijvoorbeeld het tafeltennis. Waar je na een rally normaal één punt scoort zou je er hier zomaar vijftien kunnen krijgen. Dit komt omdat de tafel is ingedeeld in vlakken, waarbij een vlak steeds een punt hoger krijgt op het moment dat de bal hier terecht komt. Weet je uiteindelijk een rally af te ronden via een vlak dat vijftien keer geraakt is, dan scoor je dit aantal punten. Een ander voorbeeld is het zwemmen waar ineens enorme golven op je af komen en je tijdig moet anticiperen door hier onderdoor te zwemmen.
Qua multiplayer verdient Nintendo een pluim, terwijl ze tegelijkertijd steken laten vallen. Door de ondersteuning van Download Play heb je slechts één game nodig om met meerdere spelers de vreugde (en uiteraard het verlies) te delen. Hier staat tegenover dat om onverklaarbare reden geen ondersteuning is voor online multiplayer. In andere games als Mario Kart was dit een duidelijke meerwaarde voor de aanschaf, maar in deze titel is het tegenovergestelde waar. Als laatste is er nog de ondersteuning voor Amiibo's. Inderdaad, meervoud, maar het gaat enkel om Mario en Sonic die je een extra kostuum geven. Gezien het aantal Amiibo dat inmiddels beschikbaar is voelt dit wat magertjes aan, een conclusie die we ook kunnen trekken voor de game als geheel. Op zichzelf is Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Rio 2016, ondanks de wisselende kwaliteit van minigames, een leuke game. Heb je echter reeds eerder een titel uit de serie aangeschaft, dan moet je jezelf afvragen of hier enige meerwaarde uit te halen is. Veel van de sporten zijn overgenomen, hetgeen natuurlijk geen minpunt vormt als dit je eerste aanschaf is, maar ook dan moet je er rekening mee houden dat online gameplay ontbreekt.
Beoordeling
70
Wanneer Rio 2016 je eerste game is binnen de reeks van Mario & Sonic op de Olympische Spelen, valt hier behoorlijk wat plezier uit te halen. Hoewel niet iedere sport kwalitatief even sterk is zijn er voldoende hoogtepunten om je mee te vermaken, mits je tegen de verschillende besturingsmogelijkheden kunt. Helaas moet je er wel rekening mee houden dat je niet online je krachten kunt meten met anderen. Ben je daarentegen iemand die reeds eerder een game uit de serie heeft gespeeld, dan zal Rio een stuk minder indruk maken. Nintendo speelt heel erg op safe en zelfs leentjebuur bij haar eerdere titels.
