Begin dit jaar begon het avontuur van Max Caulfield, een op het oog doodnormale studente die echter over een bijzondere gave beschikt. Een gave die zowel een zegen als een vloek bleek te zijn, zo leren we ook maar weer in de laatste episode; Polarized.

In de voorgaande episodes trachtte Max antwoord te krijgen op vele vragen. Waar was Rachel bijvoorbeeld gebleven? Hoe zou de toekomst eruit zien als ze in het verleden andere beslissingen had genomen bij haar vriendin Chloe? En waar komt die naderende storm toch vandaan die Arcadia Bay van de aardbodem lijkt te gaan vegen? Al deze vragen komen in de laatste episode samen, maar je dient er rekening mee te houden dat iedere actie een consequentie heeft. Anders gezegd; het oplossen van het ene probleem kan ervoor zorgen dat een ander probleem alleen maar groter wordt, het zogeheten butterfly effect.


Hoewel Max haar eigen problemen heeft, zo is ze in handen gevallen van de persoon die veel op zijn kerfstok heeft, denkt ze toch vooral aan de personen om haar heen. Het is om deze reden dat ze, middels het concentreren op foto's, teruggaat naar momenten uit het verleden om zo de toekomst te kunnen veranderen. Uiteraard gaan we deze momenten hier niet voor jullie uiteen zetten, maar de manier waarop de ontwikkelaar dit doet verdient een dikke pluim. Als speler ben je soms de draad kwijt in welke (alternatieve) realiteit je jezelf begeeft en wat de gevolgen van je daden zijn. Dit klinkt als een zwaktebod, maar sluit juist perfect aan bij de gedachtegang die de studente zelf ook ondervindt.

Wat deze episode zo sterk maakt is dat het heel erg draait om een verhalend slotstuk. Dit betekent weliswaar dat er meer momenten zijn waar je geen controle over hebt, maar dit heb ik nergens als storend ervaren. Onlogische puzzels zijn eveneens afwezig, de enkele puzzel die je op dient te lossen voelt logisch en nergens geforceerd. Tegelijkertijd speelt de ontwikkelaar met je psyche, enig nadeel hierin is dat ze de vorige episodes deels losgelaten lijken te hebben. Eerder genomen beslissingen hebben weinig invloed op het spelverloop, mede omdat je zult worden teruggenomen naar momenten die zich hiervoor afspeelden en daardoor (nog) geen rol spelen. Een ander terugkerend kritiekpunt is dat de keuzes die je kunt maken niet altijd even duidelijk zijn. Soms wist ik niet wat er precies bedoeld werd met een keuze qua antwoord, waardoor onduidelijk is wat Max hier precies mee bedoelde en in welke richting het gesprek zou gaan.


De twee a drie uur die het duurde om Polarized uit te spelen vlogen, ondanks deze kritische punten, voorbij. In één ruk heb ik deze episode doorgespeeld, waarbij ik zelden een moment in een game had die me zo wist aan te grijpen dan het einde. Alhier dien je een keuze te maken waar ik sinds januari naartoe heb geleefd. Lange tijd staarde ik naar het scherm. Waar je ook voor kiest; een emotioneel einde is het gevolg. Het was de afsluiting van een unieke beleving, neergezet door een ijzersterke cast en wellicht een nog sterker geschreven verhaal. Mocht je Life is Strange nog niet gespeeld hebben, dan is dit het moment om je een dag lang op te sluiten. Je hebt aankomende nacht immers toch een uur langer de tijd.