Jaarlijks produceert de game-industrie duizenden games, maar zelden vinden we interessante personages. In onze Gamecharacter-feature blikken we regelmatig terug op een personage dat ons jarenlang is bijgebleven.
In 2000 lanceerde F.E.A.R.-ontwikkelaar Monolith Productions hun James Bond-parodie The Operative: No One Lives Forever waarna in 2002 het vervolg No One Lives Forever 2: A Spy in H.A.R.M.’s Way kwam. De games namen ons mee naar de jaren ’60 waarbij men meteen de James Bond-films uit die periode op de korrel neemt. Een James Bond-parodie zonder ‘James Bond’ gaat natuurlijk niet, en in No One Lives Forever krijgt de Schotse Cate Archer die eer. Een vrouwelijk personage dus in een wereld die typisch wordt gedomineerd door mannen waarbij Cate ook duidelijk moet afrekenen met de vooroordelen die nu door je hoofd gaan. Aan James Bond twijfelt nooit iemand, en ook Sam Fisher en Solid Snake moeten nooit opboksen tegen vooroordelen over hun geslacht. Al haar collega’s zien haar als een leuke brok vlees, maar achten haar incompetent omdat ze een vrouw is, zelfs al toont ze heel haar leven al haar vele competenties en haar kracht.
Origineel werd Cate geboren in een rijke Schotse familie, maar door de dood van haar moeder bij haar geboorte en de zelfmoord van haar vader na financiële problemen belandde ze op twaalfjarige leeftijd in de criminaliteit om voor zichzelf te zorgen en zich te amuseren. Jarenlang was ze een dievegge, maar in 1958 liep het mis. Ze probeerde namelijk het horloge te stelen van Bruno Lawrie, een spion die werkte voor de geheime dienst UNITY. Dankzij een chip in het horloge kon hij haar volgen en haar een baan aanbieden omdat hij zo onder de indruk was van haar vaardigheden. De eerste jaren bij UNITY kon ze die vaardigheden echter niet gebruiken want ze kreeg vooral saaie missies. Toen in september 1967 zeven spionnen werden gedood door een mysterieuze huurling, werd Cate echter gepromoveerd door Mr. Smith en Jones van UNITY. Samen met Bruno Lawrie moest ze naar Marokko reizen om de huurling op te sporen en diens baas – de criminele organisatie H.A.R.M. – uit te schakelen. Een heftige taak die ze alleen krijgt omdat Bruno haar helpt.
In de originele game beleven we haar avonturen in Marokko, waarbij Cate meteen toont dat ze een uitermate capabel geheim agente is door er de Amerikaanse ambassadeur te beschermen en twee groepen gewapende H.A.R.M. handlangers te doden. Door de grote hoeveelheid H.A.R.M. agenten beseffen de twee echter al snel dat er verraad in het spel is, maar die kennis helpt hen niet. Eerst wordt Bruno neergeschoten en later wordt ook de ambassadeur gedood. Met een gefaalde missie op haar palmares moet ze terugkeren naar het UNITY hoofdkwartier waar Mr. Jones haar tot ergernis van Mr. Smith een nieuwe kans geeft. Ook haar volgende missies falen echter terwijl H.A.R.M. steeds sterker wordt. Mr. Jones behoudt echter het vertrouwen in de jonge agente, vertrouwen waarvoor hij regelmatig wordt beloond. Cate weet over het tweetal games verspreid namelijk honderden H.A.R.M. agenten uit te schakelen waaronder enkele spionerende pionnen binnen UNITY. Ze bewijst dan ook dat ze uitermate capabel is en dat vrouwen ook gewoon uitstekende spionnen zijn ondanks de vele tegenstand die ze kreeg van haar mannelijke collega’s.
Het is eigenlijk een uitermate opvallende game, No One Lives Forever is een duidelijke voorloper van het feminisme waarbij de game-industrie de laatste jaren eerder een stap achteruit heeft gemaakt. Cate Archer is alles wat een vrouw in een videogame nu bijna niet mag zijn: capabel, emotioneel sterk en onafhankelijk van de mannen in haar leven. Zelfs andere vrouwelijke heldinnen worden nooit zo tegengewerkt door de mannen die hen moeten helpen. Ze hoort dan ook perfect bij haar game. Ook die is alles wat een game vandaag niet meer mag zijn: een luchtige spionagegame die draait om stealth en niet om actie. Zowel Cate Archer als No One Lives Forever zijn anachronismen in de game-industrie en mede daardoor onze aandacht waard. Dat ze de laatste jaren vooral verschijnt op lijstjes met knapste dames in videogames benadrukt het probleem nog eens dubbel. Een nieuwe game moeten we nooit meer verwachten – vermoedelijk rechtenhouder Activision-Blizzard weet niet eens of ze de serie eigenlijk wel bezitten – maar we kunnen wel op zoek gaan naar de oude games.
|
) die bijna gecancelled was want hoofdpersonage is een vrouw (oh noes, ramp!), maar een rondhuppelende Lara in strak tanktopje kan dan weer wel... echt te gek voor woorden 
