Midden 2008 lanceerde Marvel Comics met 'Iron Man' hun eerste succesvolle live-action film, waarna hits als Iron Man 2 en Thor volgden met als absolute uitschieter 'The Avengers' waarmee Marvel Studios $1,5 miljard verdiende. Nu tracht Marvel het succes van hun eerste serie films verder te zetten met Iron Man 3, de start van hun tweede fase films. Kent men echter een succesvolle doorstart?

In Iron Man 3 heeft Tony Stark te kampen met de naweeën van zijn trip naar New York. De typische stressvrije miljardair-uitvinder heeft te kampen met posttraumatische stress en de gevolgen hiervan op zijn relatie met Pepper Pots, iets wat uitermate problematisch blijkt wanneer een fout uit zijn verleden uitgroeit tot een ramp voor de toekomst. Een terroristische bommenlegger in de stijl van Osama Bin Laden veroorzaakt namelijk grote problemen voor de Verenigde Staten en Iron Man blijkt samen met War Machine de enige die de dreiging kan stoppen. Het plot toont hierbij grote gelijkenissen met dat van The Dark Knight Rises – maar met logischerwijs meer plaats voor humor – waarbij een gestresseerde miljardair geconfronteerd wordt met een fout uit zijn verleden die hem dwingt zichzelf opnieuw uit te vinden. Bij het begin wordt ook meteen duidelijk dat het terroristische plot meer vertakkingen kent, hoewel de film zijn uiterste best doet om plotwendingen te verbergen. Dat lukt echter niet zodat je regelmatig denkt 'Mmm, dat zag ik een kwartier geleden al aankomen' wat desondanks niet ten koste gaat van je genot.


Dat komt grotendeels door de ijzersterke prestatie van Robert Downey Jr. die de kwaliteiten van Tony Stark zoals steeds perfect weergeeft. Zoals in vorige films is Downey de ideale acteur om de frivole kant van Stark te tonen, maar in Iron Man 3 beheerst hij ook de meer serieuze kanten van Stark zoals de posttraumatische stress. Met momenten lijkt Downey zelfs te goed als Tony Stark, in dit deel brengt hij namelijk opvallend veel tijd door als Tony Stark en zien we hem veel minder als Iron Man. Hoewel Downey Jr. boven de rest van de cast uittorent, is hij zeker niet de enige goede acteur. Onder andere nieuwkomers als Guy Pearce en Ben Kingsley laten een goede indruk na, maar het meeste lof gaat naar de twaalfjarige Ty Simpkins die Tony helpt om zijn inspiratie terug te vinden. Simpkins blijkt een groot talent die perfect bij Downey past. Tegelijk worden Gwyneth Paltrow (Pepper Pots) en Don Cheadly (James Rhodes) deels genegeerd waardoor zij minder overtuigend uit de hoek komen.

In Iron Man 3 mag Downey Jr. zich eveneens tonen als actieheld, maar door de keuze om meer aandacht te schenken aan Tony Stark dan aan Iron Man krijgt de actie een nieuw aanzicht. Deze is trager en luchtiger dan typische Iron Man-gevechten, en brengen voldoende variatie ten opzichte van vorige films waar Tony zonder pak vaak machteloos was. Tegelijk vergeet regisseur Shane Black niet dat we van Iron Man 3 spectaculaire actie verwachten, iets wat duidelijk wordt in het grootschalige gevecht aan het eind van de film. Het gevecht is te duister en te hectisch waardoor de actie niet altijd even aangenaam om te volgen is, en daarnaast lijkt er ook geen gevaar voor de hoofdpersonages wat de spanning wegneemt. Met name in 3D stelt de actie overduidelijk teleur, wat na scènes zoals Iron Man versus jets in Iron Man een duidelijk minpunt is. De actie verschuift snel in deze scène waardoor je vaak achter de feiten aanloopt en deze nooit mooi in beeld ziet.


Na de uitstekende The Avengers-film is Iron Man 3 duidelijk een teleurstelling. Als zomer popcorn-film zal Iron Man 3 niet teleurstellen, maar de film laat te veel steken vallen om top in het genre te worden. De absoluut talentvolle acteurs kunnen zeker niet verbergen dat het script vaak zwak of onlogisch is, en dat de laatste spectaculaire actiescène niet zo memorabel is als het zou moeten zijn. Na je bioscoop-bezoekje zal je zeker niet met een slecht gevoel naar huis gaan, maar het is geen film die je regelmatig opnieuw zult bekijken. Net zoals X-Men 3 en The Dark Knight Rises is Iron Man 3 een afsluiter voor een trilogie die te veel wil doen en daardoor de basis uit het oog verliest.