Je kunt het bijna niet gemist hebben, The Legend of Zelda serie viert dit jaar zijn 25e verjaardag. Er zijn weinig videogames die zo’n mijlpaal kunnen neerzetten. De grote vraag rijst dan ook: is dit nieuwe deel, Skyward Sword, nog wel verrassend of voelt het als een herhalingszet uit 25 jaar historie?

Op Wind Waker na zijn er weinig titels in The Legend of Zelda serie die met zoveel wantrouwen zijn benaderd als Skyward Sword. Niet geheel onterecht natuurlijk, want een serie met miljoenen fans verspreid over de hele wereld wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Er moet vernieuwing zijn, de serie moet groeien, maar dat mag absoluut niet ten koste gaan van datgene wat de Zelda games zo leuk maakt. De serie heeft meer heilige huisjes dan welke andere dan ook. Dit uit zich prachtig in de kritieken van de achterban op Wind Waker en Twilight Princess. De eerste was bij voorbaat te afwijkend op grafisch gebied, terwijl de tweede achteraf juist de kritiek kreeg veel te weinig nieuws te doen. De heren en dames in Japan zijn opnieuw druk aan de slag gegaan met Skyward Sword, absoluut de meest vernieuwende Zelda-game sinds Ocarina of Time.

Laten we beginnen bij datgene wat Nintendo twee jaar lang bij elke gelegenheid en in elke demo probeerde te benadrukken: Wii Motion Plus. De add-on voor de Wii’s controller is een vereiste, wil je The Legend of Zelda: Skyward Sword kunnen spelen. Niet alleen Link’s zwaard wordt volledig bestuurd via de motion controls, ook de overige voorwerpen in de game hebben elk een unieke wijze van controle waarbij motion-based gamen voorop staat. Het zwaardvechten is wennen, maar de game geeft je hier de mogelijkheid toe, door de eerste paar uur enkel simpele vijanden op je af te sturen, die met vrijwel elke aanval te doden zijn. De aanvallen die je op het scherm ziet zijn 1-op-1 overgenomen van datgene wat jij met de WiiMote doet. We zagen het al in Red Steel 2 en WiiSports Resort, maar Skyward Sword neemt het allemaal nog een stapje verder.


Duidelijk is dat chaotisch je controler heen en weer zwiepen absoluut geen zin heeft. Nintendo heeft de vijanden zo geprogrammeerd dat ze dan vrijwel al je aanvallen blokken en counteren, waardoor je enkel levens verliest. Timing, precisie en korte bewegingen zijn de toverwoorden. Nee, je hoeft niet als een bezetene te staan zwaaien, de game is uitstekend vanuit de luie stoel te spelen (hoewel de meer hectische gevechten je ongetwijfeld overeind doen komen). Je schild breng je in positie met de Nunchuck, iets wat ook stukken nauwkeuriger werkt dan in Twilight Princess. Hoewel je de WiiMote af en toe opnieuw moet kalibreren, iets wat binnen twee seconde is gedaan en slechts een druk op de d-pad vereist, en de game af en toe een aanval niet goed registreert, voelt de nieuwe manier van vechten als een gigantisch pluspunt en zul je nooit meer een Zelda game willen spelen op de ‘oude manier’.

Het is niet alleen de besturing die goed in elkaar steekt en je het gevoel geeft echt zelf tegenover je vijand te staan, het is ook de wijze waarop Nintendo de monsters in deze game opnieuw heeft uitgevonden. Van de Deku Baba’s tot de Skultulla’s, je kent ze allemaal, maar ze waren zelden zo leuk om te verslaan en tevens zo lastig. In tegenstelling tot Wind Waker en Twilight Princess is Skyward Sword namelijk behoorlijk pittiger geworden dan we gewend zijn. Tegenstanders vereisen meer strategie en een fout van jouw kant wordt keihard afgestraft. Waar ik in Twilight Princess niet eenmaal het ‘Game Over’ scherm heb gezien, daar werd ik in Skyward Sword enkele malen tot op één hartje gebracht door doodgewone vijanden. Ter illustratie: een rake klap kan maar zo twee complete levens van je afnemen, wat meteen verklaart waarom we voor het eerst in een Zelda game met zes in plaats van drie hartjes beginnen.


Zoals gesteld leunt de game zwaar op de motion controls die de Wii zo succesvol maakte. Niet alleen het zwaardvechten is hierdoor opnieuw uitgevonden, ook de overige voorwerpen zijn opnieuw op de tekentafel beland. Oude bekenden als de katapult besturen we zoals we dat ook al in Twilight Princes deden, met het verschil dat de zaadjes ditmaal meer met een boogje worden afgeschoten in plaats van in een rechte lijn. Andere voorwerpen, zoals de pijl en boog, werken meer zoals we in WiiSports Resort zagen. Deze wijze van interactie, door zelf met simpele bewegingen de tools te gebruiken, maakt dat je nog meer voldoening haalt uit het oplossen van een puzzel of het verslaan van een tegenstander. Helaas werkt het niet altijd perfect en zul je ook hier af en toe de WiiMote opnieuw moeten kalibreren. Gelukkig staat dit echter niet in de weg van je speelplezier. Naast de voorwerpen die we reeds zagen in eerdere Zelda titels heeft Nintendo er ook enkele nieuwe ingestopt. Wat dat betreft doet de titel erg denken aan Minish Cap, een avontuur op de GBA welke ook op ingenieuze wijze oude voorwerpen terugbracht en nieuwe introduceerde.

The Legend of Zelda: Skyward Sword is een typische ‘Origin’ game, een verhaal waarin de oorsprong van de legende uit de doeken wordt gedaan. Voor fans is het fantastisch om te zien hoe de voor hun zo bekende elementen op hun plek vallen in het avontuur. In vergelijking met eerdere delen is het verhaal in Skyward Sword een gigantische stap vooruit. In de basis blijft het gelijk; red Zelda en daarmee tevens de rest van de wereld, weinig verrassend dus. Het is meer de wijze waarop het verhaal zich ontplooit en de karakters meer dan ooit tot leven komen. Niet eerder zagen we bijvoorbeeld Zelda zo prachtig worden neergezet en je zult meer dan ooit je best doen om haar te redden. Tegen Nintendo’s traditie in is de volledige game ook een stuk meer filmisch, waarbij de vele cutscenes je in het verhaal zuigen. Het avontuur floreert dan ook vooral als een verhaal waarbij individuen als Zelda en Link en hun relatie voorop staat. Meer dan ooit zul je het einde willen halen om Zelda te redden en dat de wereld dan ook profiteert lijkt bijzaak. Een gigantische stap vooruit voor zowel Nintendo als de serie, niet eerder wisten ze een verhaal zo boeiend en prachtig te brengen.