Dankzij digitale distributie krijgt het Finse Housemarque momenteel de kans om sterk te experimenteren. Na de toppers Super Stardust HD en Dead Nation ontwikkelde men nu Outland, dat op PS3 en Xbox 360 verscheen.
Met Outland ontwikkelde Housemarque een game die zeer moeilijk te beschrijven is, de game is namelijk niet moeilijk in een hokje te plaatsen. Een combinatie van Ikaruga, Prince of Persia en een Metroidvania. Het is bijna de beste manier om Outland te omschrijven, maar tegelijk zou het een complete oneer zijn om de game zo te beschrijven. Op deze manier lijkt Outland namelijk een zwak afkooksel en dat is het zeker niet. Outland neemt de beste elementen uit deze games en maakt er een nauw aansluitend geheel van dat van begin tot eind genieten is. Het polariteitssysteem van Ikaruga wordt gecombineerd met het platformen van Prince of Persia; en de non-lineariteit en het vechten van een typische Metroidvania – de genrenaam voor oude 2D Castlevania en Metroid spellen – game.
De game begint als een vlotte platformgame. Zonder moeite zul je tussen muren omhoog springen, onder kleine ruimtes glijden en lange sprongen maken. Innoverend is de game hier niet, maar het speelt zeer fijn. Je personage reageert vlot op je commando’s en je hebt een gevoel van absolute controle. Dat zal nodig zijn want als Metroidvania zal de game je tot het uiterste dwingen om levels volledig uit te spelen. Een hoop unlockables zijn namelijk alleen te verdienen door levels opnieuw te spelen eens je meer krachten hebt verzameld. Dankzij teleporters die je regelmatig tegenkomt en de hub-wereld loop je snel van het ene level naar het andere. Tijdens het doorspelen verdien je ook nieuwe krachten, zoals de mogelijkheid om de grond te vernietigen op bepaalde plekken.
Je zal ook snel de krachten van het licht (blauw) en van het donker (rood) verdienen. Als je de krachten van het licht activeert, ben je bestand tegen de blauwe energie en ben je sterker tegen rode vijanden. Als je de krachten van het duister activeert, dan ben je bestand tegen de rode energie en sterker tegen de blauwe vijanden. Even simpel als in Ikaragu dus. Wisselen gaat hierbij zeer vlot, wat nodig is want je zal vaak in het midden van een sprong moeten wisselen om bijvoorbeeld van een blauw naar een rood platform te springen. Zeker in laatste levels vereist dit veel aandacht. Je zal bijna continu lopen wisselen zodat de hectiek redelijk hoog blijft. Ondanks dit allegaartje van mogelijkheden vormt dit een sterk geheel.
Als singleplayer-game is het dus een goede game, maar er is eveneens een coöperatieve mode aanwezig. Je kan de normale levels doorspelen in coöp, of speciale uitdagingen doorspelen met een vriend. Voordat je ze kan spelen, moet je de levels eerst tegen komen in de singleplayer. Zo wordt de speeltijd sterk verlengd, je zal dan ook niet op 1-2-3 door de game heen zijn. Je zal ook de nodige tijd verliezen met het bewonderen van de graphics. De game speelt namelijk met kleuren en contrasten waardoor de omgevingen (met name de achtergronden) en de bazen er verbazend uitzien. Deze graphics worden vergezeld door rustige muziek die het hele gebeuren nooit overstemt. De game is dus een topper over de hele lijn die in geen enkele collectie mag ontbreken.
|
93
