Rockstar heeft me al vele mooie momenten laten beleven. Of het nu mijn avonturen in San Andreas of Vice City waren, mijn tochten te paard in het Wilde Westen of de wedstrijden die in een auto bepaald werden, het waren stuk voor stuk ervaringen die ik niet snel zal vergeten. In hun laatste titel trachten ze wederom zo’n unieke ervaring voor te schotelen. Welkom in Los Angeles in het jaar 1947.

Het verhaal in L.A. Noire draait om hoofdpersonage Cole Phelps. De man is actief geweest in de oorlog en besluit zijn legertijd in te wisselen voor die van het agentschap bij het Los Angeles Police Department. Net als ieder andere agent start je onderaan de ladder, maar naarmate je naam maakt zul je op nieuwe afdelingen terecht komen met bijhorende zaken die je op dient te lossen. Enkele van deze afdelingen zijn bijvoorbeeld verkeer en brandstichting, zodat je ongeveer weet wat je te wachten staat.

De missies die je voorgeschoteld krijgt, kennen een redelijk vaste structuur, waarbij de crime scene in eerste instantie centraal staat. Alhier maken we dan ook kennis met één van de gameplaytypes, te weten het uitvoeren van een onderzoek. Doel is om zoveel mogelijk informatie te verzamelen, zie je namelijk belangrijke bewijsstukken over het hoofd dan kan je dit later zuur opbreken. Deze informatie kan op verschillende manieren gevonden worden, zo kun je een lijk onderzoeken op sporen, kijken of er objecten zijn die te maken hebben met het voorval en praten met ooggetuigen. Dit laatste vormt wellicht één van de belangrijkste elementen uit de game.


Ontwikkelaar Team Bondi heeft in eigen huis namelijk een technologie ontwikkelt, MotionScan geheten, die deze ondervragingen zeer realistisch maakt. Middels een uitgebreid camerasysteem zijn de gezichten van acteurs en actrices overgezet naar een karakter voor de game. Een voorbeeld hiervan is Cole Phelps die veel mensen tevens zullen herkennen als Ken Gosgrove uit de serie Mad Men, maar in het echt door het leven gaat als Aaron Staton. Gedurende de game zul je zo meer bekende gezichten tegen komen die als een replica van hun evenbeeld dienen.

De grote nadruk op de gezichten heeft alles te maken met de genoemde ondervragingen. Aan de uitdrukking valt in veel gevallen namelijk af te lezen of iemand liegt, zo kan het zijn dat de ondervraagde voortdurend weg kijkt of andere zenuwtrekjes heeft die verraden dat er een loopje wordt genomen met de waarheid. Gelukkig draait het echter niet alleen maar om deze gezichtsuitdrukkingen, we krijgen namelijk de keuze om het antwoord te beoordelen als waarheid, twijfelachtig of ronduit als leugen. Het verschil tussen deze laatste twee is dat we de beschuldiging van een leugen moeten onderbouwen met een bewijsstuk. Naarmate de game vordert zal het echter steeds lastiger worden om mensen in te schatten, zie het als een moeilijkheidsgraad die op loopt aangezien deze niet in te stellen is.


Dat het maken van de juiste keuzes belangrijk is blijkt al snel wanneer je iemand vals beschuldigt, zij kunnen namelijk dichtslaan en de ondervraging afkappen. Het resulteert er tevens in dat je bepaalde vragen niet kunt stellen en daarmee informatie mist. Je hoeft hiervoor overigens niet altijd iemand tegen je in het harnas te jagen. Door inschattingsfouten kun je iemand onterecht vertrouwen waardoor bepaalde vragen niet aan bod komen, terwijl dit juist de doorbraak had kunnen betekenen voor je onderzoek.

Het bovenstaande kan nogal overdonderend over komen, zo krijg je gedurende een zaak vele namen, locaties en mogelijke bewijsstukken die ook nog eens in verband gebracht moeten worden met elkaar. De oplossing is door de ontwikkelaar gevonden in iets simpels als een notitieboekje dat Phelps altijd bij zich draagt. Hierin is alles terug te vinden wat je gevonden hebt of met wie je hebt gesproken, zodat je altijd een overzicht hebt van hetgeen wat gebeurd is. Ook op ander gebied kunnen hulpmiddelen worden ingeschakeld, denk aan het trillen van de controller op het moment dat er een bewijsstuk dichtbij is of het weg gaan van de muziek op het moment dat je juist alle bewijsstukken gevonden hebt. Tevens zijn er (spaarzame) intuïtiepunten te verdienen die je in kunt schakelen voor het vinden van bewijsstukken, of gedurende een ondervraging. Bij dit laatste streept het één van je antwoorden weg of laat het zien voor welke keuzemogelijkheid andere gamers, die geregistreerd zijn op de Social Club, voor kozen. Het betreffen echter optionele hulpmiddelen die je ook geheel achterwege kunt halen.


De gehele game speelt zich af in de veertiger jaren, een tijd die op veel gebieden anders is dan de tijd waarin we nu leven. Het slaan van vrouwen en het benoemen van negroïde mensen als ‘negro’ komt dan ook veelvuldig voor, echter is het niet alleen op dit gebied dat de game zijn tijd goed weet neer te zetten. De ontwikkelaar beweert het Los Angeles uit deze tijd nagemaakt te hebben en ze lijken hierin goed geslaagd te zijn. Onder andere billboards die het stemmen op Nixon aanmoedigen of de vele auto’s uit deze tijd doen ons onderdompelen in een andere tijd. Leuk hierbij is dat niet alle gameplay enkel verbonden is aan de cases, zo is het ook mogelijk om simpelweg de stad te verkennen die behoorlijk groot is. Gedurende deze verkenning kun je op zoek gaan naar verborgen filmrollen, belangrijke locaties uit de stad ontdekken of radio-oproepen van de politie opvolgen. Achievement en Trophy jagers zullen hiermee tevens hun score verhogen, hetgeen het nut ervan voor sommigen zal verhogen.

Ondanks alle positieve opmerkingen in de bovenstaande tekst moeten er tevens enkele kritische kanttekeningen geplaatst worden. Hoe goed de ondervragingen ook uitgewerkt en geïntegreerd zijn, de uitkomst is niet altijd even logisch. Terwijl jij een duidelijk bewijsstuk in handen lijkt te hebben ziet de game dit niet altijd zo en zonder uitleg zal deze dan ook niet als zodanig geaccepteerd worden. Er zijn tevens enkele actie-elementen in de game verwerkt, echter lijkt hier minder aandacht naar uit gegaan te zijn. De game bepaalt al van tevoren op welke momenten we ons wapen mogen gebruiken en op de momenten dat dit mogelijk is heeft een schot in het been een zelfde resultaat als een schot door het hoofd. Ook grafisch laat de game zo nu en dan steken vallen, waarbij rare glitches meer dan eens voor komen. Gelukkig zijn het kleine punten van kritiek, zeker ook omdat de game op ander gebied juist weer enorm uitblinkt. Een voorbeeld hiervan is het geluid, waarbij de stemmen veel emotie bevatten om samen te gaan met de gezichtsanimaties.


Vele games die we van Rockstar kennen zijn behoorlijk over the top, waarbij Grand Theft Auto wellicht de eerste titel is die naar boven komt. Verwacht van L.A. Noire echter niet hetzelfde. Het is een realistische titel met realistische verhaallijnen en gameplay in een realistische setting. Fouten maken is hierin mogelijk en de game laat ons dit ook toe, het zorgt er enkel voor dat we andere manieren moeten vinden om de waarheid boven tafel te krijgen, voor zover je dit natuurlijk lukt. De game hanteert hierin een rustig tempo waarbij onderzoek op de voorgrond staat en de actie-elementen een aangename afwisseling vormen. Tegelijkertijd gaat de game altijd voorwaarts, zelfs wanneer je een case niet tot een oplossing brengt zal je niet gedwongen worden deze nogmaals door te spelen.

Wanneer we enkel het hoofdverhaal volgen in L.A. Noire zullen we tussen de vijftien en twintig uur kwijt zijn. In totaal zijn er 21 cases die we op moeten lossen, waarbij sommigen ons zelfs meer dan een uur bezig houden. Ondanks dat de game een redelijk vaste structuur heeft zijn er genoeg onderbrekingen met de eerder beschreven collectibles of het verbeteren van je score die je aan het einde van de cases krijgt toebedeeld. Ondanks enkele schoonheidsfoutjes weet L.A. Noire een unieke sfeer te bieden (waarbij de game zelfs geheel in zwart/wit te spelen is) waarin we door de MotionScan meer dan voorheen worden meegenomen in emoties.