SEGA doet dappere pogingen om hun mascotte Sonic in leven te houden. Enkele dagen geleden konden jullie in de recensie van Sonic Free Riders lezen dat deze poging voor Kinect faalde, maar met Sonic Colours krijgen ze een herkansing op de Nintendo Wii.

Ondanks een nieuwe start voor Sonic blijft Dr. Eggman ook nu de grote boosdoener om wie het verhaal draait. Dit keer heeft hij een groots ruimtelijk amusementenpark gebouwd, niet echt de daad voor iemand die vooral bekend staat vanwege zijn kwade daden. Al snel blijkt echter dat er meer uit zijn plan zit: doel is om zogeheten Wisps naar het park te trekken, buitenaardse wezens die speciale krachten bezitten en van wie Dr. Eggman de energie wil onttrekken. Sonic laat het hier uiteraard niet bij zitten en reist af om dit te voorkomen. Vanaf een wereldmap krijgt Sonic toegang tot verschillende gebieden, allen met hun eigen thema. Een kleurrijke, Mediterraanse setting wordt hierbij afgewisseld met een wereld die volledig bestaat uit snoepgoed. Het zijn slechts twee voorbeelden van de werelden die je zult doorkruisen, waarbij ieder weer uniek is ten opzichte van zijn voorganger.


Het spel draait, zoals we van Sonic gewend zijn, vooral om snelheid, waarbij er een mix aanwezig is tussen 2D en 3D elementen. Gamers die gewend zijn met Sonic games weten hierbij wat ze kunnen verwachten: hoge snelheden, veel zijpaden en de nodige vijanden die je de weg versperren. De game maakt hierbij gelukkig niet dezelfde fouten als Sonic Unleashed, de platformelementen zijn tot een minimum beperkt en vormen nergens een hinderlijke onderbreking, maar eerder een aangename afwisseling.

De toevoeging van Wisps zijn niet enkel om verhaalredenen gedaan, tevens vormen ze een wezenlijk onderdeel van de gameplay. Ieder van deze wezens heeft een speciale kracht die door Sonic ingezet kan worden. Ieder gebied heeft hierbij zijn eigen Wisps en daarmee zijn eigen specialiteiten, denk aan een extra snelheid om door obstakels heen te breken, een sprong die je naar grotere hoogtes brengt of een drilboor die je juist dichter naar de grond brengt. Deze speciale krachten zorgen ervoor dat je voortdurend terugkeert naar levels om zo nog betere tijden neer te zetten, nog meer ringen te verzamelen en bovenal om de levels nog beter te leren kennen. Qua levels zit het dus wel goed, maar helaas maakt SEGA een fout door ook baasgevechten toe te voegen aan het einde van een wereld. Het ontbreekt hier aan echte variatie en daardoor zijn ze vooral een herhaling waar je eens in de zoveel tijd tegenaan loopt. Om een onverklaarbare reden vonden ze het tevens nodig een wereld toe te voegen, Game Land genaamd, die geheel draait om coöperatieve gameplay. De wereld is grafisch een stuk slechter en tevens werkt de gameplay simpelweg niet goed. Gelukkig zijn deze coöperatieve uitdagingen ook door één speler te doen, echter haalt dit het idee erachter wel weg.


De verhaalvertelling van de game gebeurt middels vrolijk kleurgegeven cutscènes. Voor de wat meer volwassen doelgroep kan dit iets te kinderachtig over komen, maar aangezien de vrolijke kleuren worden doorgetrokken in de game zelf lijkt dit juist ook de doelgroep te zijn waar Sonic Colours zich op richt. Ook de stemmen zijn dit keer goed verzorgd om reden dat er een geheel nieuwe cast is aangetrokken om deze te verzorgen. De muziek sluit hier naadloos bij aan, ondanks het gemis van enkele bekende Sonic geluiden weten deze de juiste sfeer neer te zetten.

Gedurende het spelen van Sonic Colours bekroop me een Mario gevoel: goed uitgedachte levels, interessante power-ups, een sterke sound en schitterend vormgegeven werelden. Het is lang geleden dat Sonic me zo’n gevoel gaf, ondanks dat enkele secties overdreven lastig gemaakt zijn, zo ook door de raar geplaatste checkpoints. Laat je dit echter niet in de weg staan tot deze leuke Nintendo Wii titel, een Sonic game die al geruime tijd niet meer zo’n kwaliteit heeft gehad.