James Cameron had met Titanic al een groot succes in handen, maar dit succes weet hij ruimschoots te overtreffen met Avatar. Van zijn Titanic film verscheen geen game, maar Ubisoft mag laten zien dat Avatar wel kan scoren als game.

Om het verhaal van Avatar kort samen te vatten: de mensheid is – zoals altijd - op jacht naar geld en dit hebben ze nu gevonden op de planeet Pandora. Op deze planeet zit namelijk Unobtanium in de grond, een stof die voor enkele miljoenen per kilo verkocht kan worden. Na de stationering op de planeet blijkt alleen dat deze al bevolkt is door de zogeheten Na’vi, en hun thuisbasis staat ook nog eens op de grootste Unobtanium bron. Het resultaat hiervan laat zich raden: de mensen komen lijnrecht tegenover de Na’vi te staan, met een oorlog tot gevolg.

Mensen die Avatar gezien hebben kunnen zich wellicht het moment herinneren dat Jake Sully op Pandora aan komt. Op de achtergrond zien we al veel mensen die hem voorgegaan zijn en dat is nu net waar de game om draait: een prequel op Avatar. Jake Sully is in deze prequel nog niet op Pandora aangekomen en jij behoort tot de eerste groepen die op Pandora gestationeerd worden. Helaas faalt de game hierna behoorlijk in de uitwerking. Je krijgt nog net mee dat je Abel Ryder heet, een nieuwe soldaat bij de RDA, maar enige vorm van motivatie ontbreekt verder. Enige verdieping had hierbij van een toegevoegde waarde geweest, maar Abel Ryder is nu enkel een naam, zonder een identiteit.


Al snel nadat je als RDA rookie begonnen bent, kom je voor een kritische keuze te staan: ga je verder voor de RDA en neem je het op tegen de Na’vi of verraad je je eigen soort en strijd je verder aan de zijde van de Na’vi? Daar waar een soortgelijke keuze in de film goed wordt uitgelicht, daar is het nu een beslissing die je overvalt en snel moet nemen. Kies je voor de RDA, dan zal de titel verder gaan als een third-person shooter, waarbij je het opneemt tegen de flora en fauna van Pandora, alsmede de Na’vi strijders die tussen jou en de Unobtanium staan. Kies je voor de Na’vi kant, dan vecht je met andere, ietwat primitievere wapens en uiteraard ook voor een ander doel.

Iedere factie kent zijn eigen missies en gemiddeld ben je zo’n vijf uur kwijt om één factie uit te spelen. Deze duur is echter wel genomen aan de hand van de hoofdmissies, hiernaast zijn er namelijk nog vele submissies die de spelduur aanzienlijk vergroten. Helaas blijkt echter al snel dat een langere spelduur niet per definitie een betere game oplevert, zowel de hoofd- als de submissies zijn namelijk behoorlijk eentonig, waarbij je heen en weer loopt tussen karakters en ondertussen op alles schiet wat beweegt. Dit doe je overigens niet in één grote wereld, je reist tussen verschillende locaties die ieder weer net even anders opgebouwd zijn.


Het beste aspect van Avatar is wellicht nog wel het grafische aspect. De wereld van Pandora komt echt tot leven, en met de aanwezigheid van een 3D optie kan dit nog eens verder uitgelicht worden. Hiermee samen gaat de Pandorapedia, een encyclopedie die je kunt vullen door de wereld van Pandora te verkennen. In deze encyclopedie leer je alles over de planten en dieren van het eiland, iets wat geen toegevoegde waarde heeft voor de gameplay, maar wel een extra inzicht geeft in de wereld waarin je rond loopt.

Helaas weet de gameplay de goede lijn van de graphics niet door te trekken. Het is lastig om de vinger op de zere plek te leggen, maar alles voelt net even niet scherp genoeg aan. De controls zijn net wat te losjes, de camera laat het meer dan eens afweten en de toevoeging van een vleugje RPG, waarbij je XP verzamelt en automatisch sterkere wapens en bepantsering krijgt, faalt in de uitwerking. Deze zelfde tekortkomingen komen ook in de multiplayer naar voren, alwaar je bekende modi als Capture the Flag en Deathmatch speelt. Aangezien er op het gebied van multiplayer betere alternatieven op de markt zijn is het dan ook niet raar dat er maar weinig mensen online te vinden waren.


Het beste element uit Avatar: The Game is niet het verhaal van de Na’vi, noch het verhaal van de NDA, maar een minigame die duidelijk geïnspireerd is door Risk. Middels een landkaart is het de bedoeling dat je gebieden over neemt, waarmee je weer upgrades en Experience Points voor de singleplayer kunt verdienen. Zoals het een minigame betaamt is het slechts een klein onderdeel van de gehele game, maar het is opvallend te noemen dat ik juist hier het grootste plezier uit haalde.

Avatar: The Game laat niet dezelfde indruk achter als de film en het is ook geen project waar James Cameron trots op zou zijn, ondanks dat zijn naam op de cover staat. Ubisoft heeft voor een veilige weg gekozen door met het spel een prequel te ontwikkelen, waardoor een directe vergelijking met Avatar niet mogelijk is. Eigenlijk had het maar weinig uitgemaakt of ze de tijdspanne nu ervoor, tegelijkertijd of na de film af hadden laten spelen, als geheel gezien schiet Avatar: The Game op teveel punten tekort. De twee verhaallijnen zijn hierbij niet van een dusdanig hoge kwaliteit dat je de gehele game geboeid zult blijven, en zelfs een spelletje Risk kan daar helaas niets aan veranderen.