We leven in een tijd waarin de grafische kracht van videogames steeds groter en groter wordt. Detailwerk waarbij we de wimpers van personages kunnen tellen en de explosies niet meer van echt te onderscheiden zijn. Toch was dit vroeger anders. Vandaar dat we bij Gamed zo nu en dan eens terugkijken naar enkele titels die vroeger ons hartje sneller deden kloppen. In de Retro Feature van vandaag kijken we terug naar Grand Theft Auto 2.

Door de jaren heen is Grand Theft Auto één van de meest populaire gamefranchises ooit geworden. Daar waar het meest recente deel in de franchise het realisme omarmt en menig verkoopsrecord heeft verbroken, ging het er in de grondleggers van de franchise ietsje anders aan toe. Uiteraard was het de eerste Grand Theft Auto uit ’97 waarmee het stelen van auto’s en het omleggen van nietsvermoedende voorbijgangers allemaal begon, maar de game die de basis van de franchise tot een solide geheel uitwerkte en een breder publiek heeft kunnen overtuigen van de goedheid van virtueel geweld, was de game die amper twee jaar later verscheen, namelijk Grand Theft Auto 2.

“Respect is everything”, hoorde je telkens wanneer je de wereld van Grand Theft Auto 2 opnieuw betrad. En respect is waar je uiteindelijk voor speelde, want hoewel de game maar drie spelwerelden bevatte – welke overigens tamelijk pittig waren om uit te spelen – begon je iedere keer dat je de game een speelbeurt gaf weer met een lichte overmoed en onverzadigbare lust naar actie. Daar restte dan ook meteen een moeilijke keuze: wilde je serieus missies gaan doen om respect en geld te vergaren of had je meer zin om een eigen weg te slaan. Een duistere weg die vrijwel altijd grensde aan criminaliteit aan de ene kant en psychopathie aan de andere.


Wanneer je dan toch koos voor de storyline gedreven kant van het spel, was je nog steeds erg vrij in je gangen en de vordering van de game. Elke stad waarin je kon spelen had drie bendes. Yakuza, Rednecks, gekke wetenschappers en ander gespuis kwamen allen te pas in GTA2's georganiseerde misdaad. Elk van de bendes bood een eigen scala aan missies aan welke jij naar eigen gelieve kon accepteren. Zo kon je bijvoorbeeld de bendes afwisselen om zo te profiteren uit meerdere fronten, of je richtte je op je favoriete organisatie. In dit laatste geval moest je ook niet vreemd opkijken wanneer de andere bendes je niet langer als vriend beschouwden en roekeloos op je begonnen te schieten bij elke confrontatie. Dit was overigens snel op te lossen door een hoopje bendeleden af te slachten ten gunste van de bende met wie je ruzie had.

De missies in GTA2 waren erg gevarieerd, zeker voor de tijd waarin de game verscheen. Van het simpelweg omleggen van groepen bendeleden tot aan meer grootschaligere projecten. Zo was er bijvoorbeeld een missie waarbij je met een stadsbus voetgangers moest ophalen en ze vervolgens naar een vleesfabriek diende te chaufferen. Hier werden ze verwerkt tot smakelijke hotdogs, welke jij vervolgens mocht verkopen op straat. Een andere geniale missie was die met het gelijknamige lied uit GTA2’s soundtrack. Taxi Drivers Must Die van Bula Matari is het nummer in kwestie en de opdracht spreekt wel voor zich.

Eén van de meest memorabele aspecten van Grand Theft Auto 2 was misschien nog wel diens sfeer. Of je nou al boeren- en schetenlatend gemengd was onder de menigte, of in een nog maar net gestolen sportwagen door de stad cruisede, je was niet alleen in de wereld. Voetgangers bestalen elkaar en groepen Elvis imitators trokken alle aandacht. Beter gezegd, ze smeekten gewoonweg om platgereden, geflambeerd of geëlektrocuteerd te worden. Autodieven sjeesden roekeloos door de straten en geïrriteerde chauffeurs konden je zo nu an dan ook nog eens opzij beuken. En natuurlijk was er politie om je te om je op het rechte pad te houden.


Al schrijvende komen er allerlei mooie herinneringen bij me terug naar boven. Eén der vele hiervan is het gebruik van de in grote hoeveelheden aanwezige cheatcodes. Grand Theft Auto 2 is een van de weinige games waarin het gebruiken van cheats niet alleen geinig, maar ook aanvaardbaar was. Starten met alle wapens in je bezit, een overvloed aan Elvis imitators, naakte mensen op straat, noem het maar op en er was een cheatcode voor. Enig probleem was dat je alle codes één voor één moest invoeren, maar na een tijd kende menig cheater deze toch uit zijn hoofd.

Een gedenkwaardige tijd, een memorabele game. Het begin van een franchise die is uitgegroeid tot een van de meest bekende en bestverkopende videogames aller tijden. Mocht je nu plotseling toch weer terugverlangen naar deze topper of wil je hem alsnog een kans geven, dan heb je geluk. De game is namelijk evenals zijn eerste voorganger gratis te downloaden van Rockstar haar eigen website. Ondertussen start ik het spel voor de zoveelste keer op om te jagen op wat van die Elvis imitators, want deze moeten en zullen mijn virtuele straten verlaten.