In 2007 experimenteerde Sony Computer Entertainment Europe met het bandspecifieke SingStar: Die Toten Hosen, waarna SingStar ABBA en SingStar Queen volgden. Nu komt Sony met SingStar Take That, maar waarom verdient Take That een eigen game? Wij bekijken alvast hun geschiedenis om te ontdekken waarom.

Het verhaal van Take That begint in 1989 wanneer beginnend muziekmanager Nigel Martin-Smith probeert om zijn eigen boyband op te richten. Geïnspireerd door het succes van het Amerikaanse New Kids On The Block wil hij een Brits equivalent oprichten. Natuurlijk kende Groot-Brittannië toen reeds verschillende grote rockgroepen zoals The Who, maar een boyband is toch iets compleet anders. Een boyband rekent namelijk alleen op zijn stem, wat Take That meteen de ideale groep maakt voor SingStar en compleet ongeschikt voor Rock Band en Guitar Hero. Zijn zoektocht verliep ook redelijk vlot. In eerste instantie vond hij Gary Barlow dankzij fotograaf/acteur Michael Braham. De achttien jarige Barlow had enkele maanden eerder een sterke debuutsingle gelanceerd welke snel flopte. In 1990 organiseerde Martin-Smith dan audities om de rest van de band te vullen. Op deze manier kwamen Mark Owen, Howard Donald, Jason Orange en de zestienjarige Robbie Williams. Eens de groep samengesteld was, werd de groep voorgesteld in 1990 aan de wereld via de televisieshow The Hitman & Her waarin ze ht nummer Love opvoerden. Later keerden ze nog eens terug om Waiting Around op te voeren waardoor de groep bekend werd.


Hun eerste singles zoals Do What You Like, Promises en Once You've Tasted Love waren dan ook kleine hits. Een doorbraak kwam er echter pas toen Take That een cover lanceerde van 'It Only Takes A Minute' waarna men snel met I Found Heaven en A Million Love Songs op de proppen kwam. In 1992 volgde dan een cover van Barry Manilow: Could It Be Magic. Het bleek hun eerste superhit, maar supersterren waren ze nog niet. Dat veranderde in 1993 met de release van het album Everything Changes. In Groot-Brittannië haalden vier singles van het album de eerste plek in de charts. Het nummer zorgde ook voor een Europese doorbraak van de band. Als je Take That in de jaren '90 beu was gehoord, is dit album de schuldige. Het succes zorgde er ook voor dat het merk 'Take That' niet langer beperkt was tot de groep. In deze periode kon je fotoboeken, posters, stickers, poppen, juwelen en allerlei andere memorabilia in de winkels vinden. Het zorgde ervoor dat je geen enkele Britse meisjeskamer meer kon binnenkomen zonder overspoeld te worden door zulke items.

In 1995 kwam Take That met het album Nobody Else wat het album was van de single Back for Good. Met deze single brak de band eindelijk echt door in het buitenland. Het behaalde de eerste plek in 31 verschillende landen en het bleek hun enige hit ooit in de Verenigde Staten. Het was hun grootste hit ooit en het leek ook de laatste te worden. De meeste boybands stierven in de jaren '90 een stille dood, maar Take That stopte op een hoogtepunt. Midden jaren '90 piekte Take That qua populariteit, maar Robbie Williams was ontevreden binnen de groep. Williams wilde namelijk nieuwe genres zoals rap en hip hop verkennen, maar Barlow en manager Martin-Smith schoven zijn ideeën aan de kant omdat Barlow enkel ballades wilde brengen. Uiteindelijk gaf Williams op en besloot hij enkel nog bevelen op te volgen in plaats van creatief mee te denken. In 1995 leidde zijn drugsverslaving bijna tot een dodelijke overdosis wat een dag voor de MTV Europe Awards gebeurde, wat voor frictie bij de andere groepsleden zorgde. Zij waren ook ontevreden over Williams aangezien hij vaak repetities miste en niet binnen de groep paste.


Tijdens een repetitie spraken de andere groepsleden Williams aan over zijn gedrag en ze vertelden dat ze wilden toeren zonder hem. Williams had geen bezwaar en hij verliet de band. Het was meteen ook de laatste keer in twaalf jaar dat de vijf Take That leden samen zouden praten. Het afscheid van Williams zorgde eerst voor paniek bij de fans, maar de groep ging gewoon verder op hun elan. Ze scoorden een hit met de single Never Forget waarna ook het bijbehorende album en tour een succes werd. Zonder Williams brak er echter iets bij de groep en op 13 februari 1996 kondigden ze hun split aan wat gepaard ging met vele tranen van de vrouwelijke fans. Enkele maanden later volgde hun laatste concert in Amsterdam. De split zorgde natuurlijk voor vele tranen van de fans, maar die fans waren snel tevreden toen bleek dat zowel Gary Barlow als Robbie Williams een solocarrière wilden uitbouwen. In de media werden hun solocarrières gehyped en werd gespeculeerd welke van de twee zangers het succesvolst zou worden. Met Forever Love en Love Won't Wait scoorde Barlow in 1997 meteen twee hits, maar zijn succes was niet van lange duur.