Met de iPhone en iPod Touch maakte Apple respectievelijk een multimedia mobiel en een multimedia muziekspeler. Echter, allebei de toestellen bezitten ook toegang tot een grote App Store waarin tot nu toe 35.000 programma's te downloaden zijn. Tussen al die programma's kan je ook games vinden waarvan wij er tweewekelijks een paar onder de loep nemen.

Let op: de volgende opmerking kan verwarring veroorzaken. PathPix, gemaakt door Kris Pixton en verkrijgbaar voor €1,60, is een hele leuke puzzelgame om jezelf in te verliezen. Maar PathPix is wel een irritante game die niet leuk is om te spelen. Tja, dat spreekt elkaar nogal tegen, hm? Hopelijk brengt de review extra duidelijkheid.

PathPix is een simpele puzzelgame waarin je vlakken (in levels van bijvoorbeeld 20 bij 20 vlakken) in moet kleuren. Maar je kan er niet zomaar op los gaan en elk vakje inkleuren. Dit gaat via regels die duidelijk worden uitgelegd in de game. Stel: je begint met een puzzel. De camera staat dan helemaal linksboven en daar zie jij een blauw vakje met een zes erin. Die zes betekent dat je zes vakjes in moet kleuren, maar de kleur moet wel weer eindigen in vakje van zes met dezelfde kleur. Oftewel, je mag niet zomaar in het wild wat ingaan kleuren, je hebt een vast start- en eindpunt. Dit klinkt simpel, en dat is het ook. Misschien vind je het zelfs wat saai klinken. Het spijt me, maar daarvoor moet ik het eeuwige cliché gebruiken: je moet dit spelen om te ervaren.


Hoewel de gameplay zeker niet saai is, zijn de graphics en het geluid dat wel. Statische beelden zonder enige vorm van muziek, dus ook geen geluidjes. In het geval van PathPix is dat nou ook weer niet zo heel erg, want doordat er geen muziek is, kan je je goed concentreren. En als je toch muziek wilt, kun je nog altijd je eigen muziek opzetten. De graphics zijn ook niks bijzonders, maar je houdt (in de begin levels) veel overzicht. Waar wel echt over geklaagd moet worden, is de interface.

Zoals gezegd weet PathPix het overzicht te behouden in de eerste levels van de game. Deze levels zijn vaak maar tien bij tien, waardoor je amper over het veld hoeft te navigeren. Echter wordt het nogal een probleem in de latere levels, wanneer je bijvoorbeeld een veld van 30 bij 30 vakjes in moet kleuren. In het begin weet je nog wel enkele vakjes in te kleuren, wanneer je alleen maar blauwe zevens ziet. Maar wanneer je verder naar het midden gaat, wordt de game erg onduidelijk. Alleen al om in het midden te komen is een hel: met pijltjes op het scherm kun je steeds een vakje verder naar rechts gaan, maar dat gaat veel te langzaam. Je kan wel in- en uitzoomen, maar de game kent maar twee zoomposities: ingezoomd, de positie waarin je speelt, of uitgezoomd, waarmee je overzicht over het hele veld hebt, waar je trouwens niks aan hebt wanneer spelvelden groter worden. Apple heeft toch niet voor niks het 'pinchen' (in- en uitzoomen met je vingers) uitgevonden?


Maar je hebt nu eindelijk het midden bereikt, bravo! Nu moet je de cijfertjes weer naar elkaar toetrekken. Maar dat is het probleem: door de bomen zie je het bos niet meer. Linksboven staat een blauwe zes, maar daarnaast staat ook een rode zes. Daaronder staat weer een rode negen, en daarnaast een blauwe acht. Wat nu? Als je cijfers met elkaar wilt verbinden, moet je weer werken met de irritante pijltjes. Apple heeft toch niet voor niks het 'swipen' (het scherm verschuiven met je vingers) uitgevonden?

We zitten hier dus met een dilemma: hoewel de eerste dertig levels nog wel leuk zijn om te spelen omdat ze niet te groot zijn, zo is de rest een hel om te spelen. Er zijn 169 puzzels om je tanden in te zetten, waarvoor de ontwikkelaar een compliment verdient, want met 169 puzzels kun je je wel uren vermaken. Maar alleen als je een echte doorzetter bent want de interface wordt naar het einde toe te irritant.