Schaarsgeklede dames, zombies en zeeën met bloed, Onechanbara: Bikini Samurai Squad heeft het allemaal. Tamsoft denkt op deze manier snel te kunnen scoren en theoretisch gezien is deze combinatie zeker een winnaar. Maar al na tien minuten spelen kwam er een vraag bij mij op: waarom?

Eigenlijk kwam er eerst een ander woord bij mij op: Dreamcast. Op die bijna tien jaar oude console had deze game uitstekend gekund. Mijn conclusie had dan ongeveer als volgt geklonken: ,,Grafisch ziet Onechanbara er vet uit. Het bloed druipt letterlijk van je scherm af. Hordes zombies strompelen op je af. En oké de dames zien er best aardig uit. Jammer van de eentonige en soms wat frustrerende actie, maar de fans van een lekker potje hakken zijn hier flink een aantal uren zoet mee. Een zeven.”

Helaas voor Onechan, maar het afgelopen weekeinde speelde ik toch echt op een Xbox 360. De dames zien er redelijk geanimeerd uit, maar daar blijft het ook bij. De zombie animaties ogen houterig en sloom, de omgeving lelijk en statisch en de ‘tussenfilmpes’ zijn te slecht voor woorden. Alleen de eerste drie zijn volledig geanimeerd, daarna krijgen we statische gesprekken. Wat mij nog het meest verbijsterde was de overgang naar een ander veld. Ga je van een plein een tunnelveld in, dan moet je eerst op A drukken. Anders blijft mevrouw tegen een onzichtbare muur oprennen. Dit had ik al jaren niet meer gezien.


De gameplay is beter, maar het scheelt niet veel. De dames hebben een aardig scala aan vechtmoves of schietijzers tot hun beschikking. Helaas zal je het grootste gedeelte enkel op de X-knop drukken, want dat is al voldoende om je vijanden aan stukken te hakken of te schieten. Je duim gaat ook een intense relatie met die knop hebben want duizenden (en dan bedoel ik ook duizenden) ondoden dienen aan vellen te worden gesneden of geschoten. Geen uitzondering of enige variatie. Twin-tig-hoofd-stukken-lang.

Verder verzamel je enkel sleutels. Dat gaat zo: je rent naar de plek die op de kaart staat aangegeven. Vervolgens dood je daar net zolang zombies, totdat je er twee tegenkomt die niet met normale aanvallen zijn te verslaan. Blijf dan net zolang met de zwaardmeisjes moorden totdat ze in berserkermode terecht komen en maak dat duo alsnog af. Tenslotte pik je de sleutel op en gebruik je een voorwerp om uit die modus te komen. Anders ga je uiteindelijk zelf dood - want die fase leegt je levensbalk. Vervolgens ga je naar de volgende plek voor een andere sleutel… en dat twin-tig-hoofd-stukken-lang.

Als je niet hersenloos aan het moorden bent, dan trek je wel de haren uit je hoofd. Sommige velden zijn enorm frustrerend. In het vijfde veld rijd je op een motor rond waarbij je achtervolgt wordt door tienduizend ondode honden die je snel doodbijten. Het zevende veld kent een baas (die twee jaar te laat kwam voor deze top tien) met vreselijke goedkope moves. Nadat je het kreng eindelijk hebt verslagen komt ze direct in zesvoud terug. Aangezien je te zwak voor haar bent, moet je jezelf upgraden. Daarvoor moet je alleen weer miljoenen zombies uitmoorden. Oh, had ik al verteld hoeveel hoofdstukken deze game had?


Ik moet toegeven, dat het heel ontspannend kan zijn om hordes zombies af te slachten. Vooral met Aphex Twin op de achtergrond, de gamemuziek stelt namelijk niet zoveel voor. En Tamsoft doet zijn best om je zoveel mogelijk uren voor je geld te geven met veel modes, vechtmoves en een kledinggalerij. Maar wil je hier echt zoveel uren aanbesteden – laat staan veertig euro hiervoor uitgeven? Er is heel weinig aan deze game wat je zal aantrekken - zelfs de schaarsgeklede dames boeiden mij weinig. Sterker nog, de enige beloning voor je inspanning is RSI.

Wellicht dat ik vriendelijker was geweest, als we nog rond de eeuwwisseling leefden en ik een Dreamcast exemplaar in mijn handen had. Maar nu we bijna tien jaar verder zijn kan Onechanbara: Bikini Samurai Squad echt niet meer. Het ziet er niet uit, het is te eentonig, te frustrerend en het speelt af en toe allerbelabberdst. Zelfs voor platte fanservice en zinloze hakfestijnen zijn er betere alternatieven. Heren Tamsoft, het jaar 2000 belde. Ze wil haar game terug.