Wanneer ik voor het eerst een game opstart, dan kijk ik altijd even rustig de introductiebeelden waarin duidelijk wordt wie de game maakt. Vaak worden deze gevolgd door wat gameplaybeelden, een extra filmpje of meteen een ‘Push the A-button’ scherm. Deze game niet. Deze game laat je kijken naar een paaldansende chick. Een paaldansende chick met een flinke bos hout voor de deur en, jawel, een Wiimote. Enter Overkill.

Zoals Joris in zijn review van The House of the Dead 2 & 3: Return al aangaf; op vakantie in de zuidelijke landen van Europa kom je ze nogal eens tegen. Nee, ik heb het niet over paaldanseressen, maar over arcadekasten met games als Outrun, Mortal Kombat en House of the Dead. Helaas was ook ik niet het jongetje uit zijn inleiding, welke vele uren van zijn jonge leven heeft gestoken in Sega’s zombieshooter. Echter ben ik de afgelopen jaren in Azië wel in aanraking gekomen met het daar razend populaire fenomeen en toen bekend werd dat House of the Dead met een exclusief nieuw deel naar de Wii zou komen ging het weer kriebelen. Toen daaraan werd toegevoegd dat dit ‘de hardcore game’ zou worden waar elke Wii-bezitter op zit te wachten begon het helemaal te jeuken.



Een hardcore titel, dat is deze on-rail shooter zeker geworden. Het bloed spat over je scherm en druipt van de (digitale) muren, terwijl ledematen alle kanten opschieten. Twee extreem stereotype filmhelden betreden het witte doe……..TV-scherm. Een vergissing die menigeen zal maken, want de game heeft een heerlijk B-film sfeertje over zich. Van die typische ‘bioscoopfilm’ strepen krassen door het beeld, terwijl Special Agent G en Detective Washington enorm over-acteren in een verhaal dat helemaal nergens over gaat en ondertussen wel elk B-film cliché oppikt. Mensen die niet tegen gevloek in films of games kunnen; House of the Dead: Overkill zit er propvol mee, dus waag je er niet aan. Stoor jij je daar niet aan, dan mag je je opmaken voor een avontuur met erg geestige cutscenes, die bij vlagen het randje van smakeloosheid toucheren. Washinton en G worden aangevuld met personages als Papa Caesar en de stripper uit het introfilmpje: Varla Guns. Wat dat betreft heeft Sega haar woord gehouden, dit is hardcore.

Overkill is opgedeeld in een zevental missies die elk lijken op een scene uit een film. Je begint in een huis wat zo uit The Texas Chainsaw Massacre zou kunnen komen, om vervolgens onder andere een ziekenhuis, circus, trein en ondergrondse basis aan te doen. De levels zitten bomvol met zombies in alle soorten en maten en ze worden afgesloten met een baasgevecht. Helaas is het niet mogelijk om, zoals in de vorige delen, halverwege het level de richting van je route te kiezen. Echter is het, na het uitspelen van de singleplayer (wat je zo’n 3 tot 4 uurtjes zal kosten), wel mogelijk de zeer aangepaste ‘Directors Cut’ mode te doorlopen. Deze bevat dezelfde locaties, maar voegt daar extra ruimtes en wezens aan toe en is een stuk lastiger. Tevens heb je hier maar drie continues per level, terwijl je in de normale singleplayer in principe zo vaak kunt doodgaan als je wilt, al kost het wel de helft van je punten.



En punten is waar het om draait in The House of the Dead: Overkill. Bovenin beeld loopt het puntenaantal op naarmate je meer ondoden terugstuurt naar het dodenrijk. Wanneer je meer zombies achter elkaar raakt creëer je een combo: blijven raakschieten en niet geraakt worden houdt deze in stand. In de levels liggen gouden breinen verstopt en wanneer je deze raakt krijg je extra punten erbij, terwijl het halen van bepaalde achievements (schiet bijv. een bepaald aantal zombies in het been) de score nog verder ophoogt. Red je tijdens het spelen ook nog enkele onschuldige voorbijgangers dan levert je dat extra punten op. Deze punten worden uiteraard bijgehouden in een ranglijst, waardoor het de moeite loont om levels vaker door te spelen voor die ultieme combo en score. Helaas is de ranglijst niet online, waardoor je jezelf niet met de rest van de wereld kunt vergelijken.

Naast het standaard dienstwapen is het mogelijk om nieuwe wapens aan te schaffen, zoals een shotgun of uzi. De punten die je verdient worden namelijk omgezet in geld, waarmee je ook je huidige wapens kunt upgraden. Minder terugslag, meer kogels, meer schade en sneller herladen zijn enkele aspecten die hierbij om de hoek komen kijken. Helaas zijn niet alle wapens even effectief, aangezien het maken van een combo met de uzi of het machinegeweer zo goed als onmogelijk is, waardoor je al snel teruggrijpt naar de magnum of shotgun. In de levels liggen hier en daar ook granaten verstopt, die na een welgemikt schot aan je voorraad munitie worden toegevoegd. Nieuw is de Slow Mo-Fo mode, welke ingeschakeld wordt door een bepaald item in een level te raken. De game vertraagt en ladingen zombies kunnen met headshots naar de eeuwige jachtvelden worden gezonden, terwijl je combometer flink oploopt.