Gamen is geen zonde, maar er zijn genoeg zondige gamers. In de rubriek De Zeven Zonden staat elke keer zo’n zondige gamer én daarnaast verschillende games centraal waarin de zonde een rol speelt. Hoogmoed, hebzucht, lust, jaloezie, gulzigheid, wraak en luiheid, elk thema komt voorbij. Vandaag aandacht voor wraak.

Een luchtige wraak
Marga gilde het uit. ‘Jaahaaa, ik ga je vermoorden ja!’. Sommige mensen zouden haar wellicht hysterisch noemen. Anderen zouden haar licht hysterisch noemen. En ik noem haar wel hysterisch. Zo was Marga niet altijd. Een maand eerder was ze de kalmheid zelfde. Overdag ging ze naar haar werk, ’s avonds zat ze achter de PC en speelde ze Waelstrotter, een MMORPG die ongekend populair was. Marga stond hoog in de rankings en ze speelde dan ook veel. Soms de hele nacht door zodat ze dan de volgende ochtend met een brak hoofd op haar werk kwam. Aan het begin vertelde ze iedereen dat ze hevig was wezen stappen, ze schaamde zich een beetje voor haar verslaving. Haar collega’s dachten echter dat ze een alcoholprobleem had. Toen ze later op haar werk honderuit vertelde over magiccannons en great balls of warlocks, dachten haar collega’s dat ze een drugsprobleem had. Dat was onterecht natuurlijk. Marga had een gameverslaving en daarmee was alles gezegd. Oh, en af en toe mediteerde ze met berggorilla’s om tot bezinning te komen.

Marga lachte het uit. Easillllly, zong ze, toen ze weer een quest had voltooid. Op en neer sprong ze van enthousiasme door de kamer totdat ze buiten adem was. Zo, dacht Marga terwijl ze hapte naar lucht, ik heb weer een ultiem goede dag. Marga merkte dat het al weer diep in de nacht was. Opeens denderde een trein van moeheid door haar hoofd. Nog even m’n mail checken, dacht ze, voordat ik ga slapen. Hé, ze had een mailtje van de admins van Waelstrotter. Had ze daar ooit eerder een mail van gehad? In de mail stond dat de admins blij waren met zulke actieve spelers als Marga. Dat ze die actiefheid ook wel wilden belonen met een verdubbeling van diamotos, het betaalmiddel in Waelstrotter. Het enige wat Marga hoefde te doen was op de link klikken en daar haar gebruikersnaam en wachtwoord laten verifiëren. Slaapdronken als ze was zag Marga helemaal niet welke site ze bezocht. Morgen zouden de diamotos bijgeschreven zijn, las Marga hevig gapend. Zo, dacht Marga terwijl ze hapte naar lucht, ik heb weer een ultiem goede dag. Met een gelukzalige glimlach viel ze in slaap.

Marga $#N00#XtE het uit. Haar hele account was leeggeplunderd. Ze kon het niet bevatten. Later bevatte ze het wel. Toen besefte ze dat haar levenswerk was verwoest. Iemand had haar account kapot gemaakt en daarmee Marga zelf. Marga mediteerde met de langste en grootste berggorilla die ze ooit gemediteerd had. Dagenlang probeerde ze door te komen zonder aan Waelstrotter te denken, maar als ze ’s avonds thuiskwam van haar werk viel ze in een diep gat. Er zat nog maar 1 ding op. Ze moest en zou de hacker van haar account vinden, hoeveel tijd, geld en werk het haar ook zou kosten.

Drie weken, 194,67 euro en veel werk later had Marga haar hacker gevonden. Hackster, was het eigenlijk. Het was een vrouw geweest en Marga ging naar haar toe om verhaal te halen. Marga nam een zwaard mee. Dat deed ze normaal niet als ze ergens verhaal ging halen, maar zovaak haalde Marga ook niet verhaal. Toch zou je kunnen zeggen dat Marga vanaf dat moment hysterisch zou zijn.

Marga trapte het uit. Trap, trap, trap, de deur was ingetrapt. Het was een groot huis waar Marga binnen liep met haar zwaard. Ergens in dit huis woonde Chilton. Marga wist alles over haar, dat ze drie jaar jonger en dus vijfentwintig was, dat ze schoenmaat 39 had en dat ze een hekel had aan mensen die boeren laten als ze heel veel melk hebben gedronken. En dat Chilton haar leven kapot had gemaakt. ‘Zo, wat kom jij hier doen,’ vroeg Chilton toen Marga de woonkamer binnenstapte met opgeheven zwaard: ‘Kom je me vermoorden ofzo?’

Marga gilde het uit. ‘Jaahaaa, ik ga je vermoorden ja!’. Marga rende met het zwaard op Chilton af. Dat hoofd zou zo mooi door de ruimte vliegen, net als bij al die warwoks in Waelstrotter. Fuck. Marga smakte op de grond, Chilton had de tafel tegen haar aan geduwd en haar gevloerd. Het zwaard kletterde op de grond en Marga voelde een trap tegen haar hoofd.

Toen Marga weer wakker werd stond ze tegen de muur. Ze was vastgetaped en vastgespijkerd in de muur. Chilton stond voor haar, met een glimlach trok ze een plastic zak over het hoofd van Marga. Zo, dacht Marga terwijl ze hapte naar lucht, ik heb weer een ultiem goede dag.

Wraak in games:
Een voorbeeld als ik hierboven schetste komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Al eerder waren er wraaklustige gamers bij MMORPGS, maar ook het afnemen van een console kan tot veel agressie leiden. Hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, was een jongen die zijn ouderlijk huis in brand stak toen zijn Xbox werd afgepakt.

Behalve bij gamers, staat ook bij sommige games ‘wraak’ hoog in het vaandel. Titels als Burnout: Revenge, Castlevania II: Belmont's Revenge, SpongeBob Squarepants: Revenge of the Flying Dutchman, Command & Conquer Red Alert 2: Yuri's Revenge, Crimson Skies: High Road to Revenge, Rayman: Hoodlum's Revenge, Star Wars Episode III: Revenge of the Sith en X2: Wolverine's Revenge maken dat duidelijk.

Ook bij gamepersonages speelt wraak meer dan eens een rol. Wraak lijkt vaak zelfs wel een vrijbrief om ongeremd alle agressie van je af te kunnen slaan, schieten en moorden. Chow Yun-Fat uit Stranglehold, Scott uit Red Steel, Ashe uit Final Fantasy, Lara Croft uit Tomb Raider, allemaal willen ze wraak.