Klimmen en klauteren, flexibel bewegen en efficiënt naar uitwegen zoeken: het is niets nieuws in videogames. Volgende week komt EA met hun nieuwe game Mirror’s Edge, welke volledig ontworpen is rondom dit concept. In de volgende feature duiken we in het wereldje van datgene wat we onbewust al in vele games naar voren zagen komen en wat met Mirror’s Edge naar een nieuw level getild moet gaan worden: Parkour.

Je hebt het vast wel eens gezien, op het eerste gezicht waaghalzen die over hekjes springen, tegen muren op rennen en andere halsbrekende acties uithalen. De manoeuvres die ze uithalen springen meteen in het oog en menigeen zal zich afvragen of het wel veilig is. Vooral vanaf eind jaren 90, en begin 21e eeuw is het zogenaamde Parkour in opkomst, maar dat betekent niet dat het niet al veel eerder begonnen is. Grote vraag is dan natuurlijk: wat is Parkour nu precies?

Parkour is een discipline waarin het de bedoeling is om zo efficiënt mogelijk van punt A naar punt B komen (met in oog houdend de mogelijkheid dat je ook weer terug kunt). Het wordt een discipline genoemd, te vergelijken met zelfverdedigingsporten waarbij geen wedstrijden voorkomen. Dit omdat het Parkour geen regels kent, geen teamwork en geen competitie. Het idee achter het geheel is dat je zo snel mogelijk kunt ontsnappen op het moment dat dit nodig is. Je wilt zo snel mogelijk vooruit kunnen ten opzichte van iets of iemand welke vijandige bewegingen tegen jou onderneemt of ondernam. Een voorbeeld: je wordt achterna gezeten door schietgrage agenten of je achtervolgt een koerier in Mirror’s Edge. In beide gevallen gebruik je de omgeving zo efficiënt mogelijk om verder weg te komen of juist dichterbij. Vaak wordt dit verward met ‘Free-running’, echter is dit een variant op het Parkour. Hierbij is het de bedoeling om salto’s en andere acrobatische toeren uit te voeren op het parcours, welke niet van invloed zijn op de efficiency van jouw acties.



Bij het lezen van bovenstaande alinea zijn er waarschijnlijk de nodige games in je gedachten voorbij gekomen, want hoewel EA het gegeven naar een hoger niveau lijkt te tillen, is het niet geheel nieuw. Denk bijvoorbeeld aan de Sands of Time trilogie van Ubisoft, waarin je de omgeving diende te gebruiken om vooruit te komen of, in het tweede deel genaamd Warrior Within, te ontsnappen aan de Dahaka. Je had enkele seconden de tijd om de omgeving in je op te nemen en deze te gebruiken om zo snel mogelijk afstand tussen jouw en je tegenstander te creëren. En eigenlijk zagen we dit ook al wel een beetje in Jordan Mechner’s klassieker Prince of Persia uit 1989, waarin je regelmatig zo snel en efficiënt mogelijk door het level moest springen en klimmen, omdat het hekje binnen enkele seconden dicht zou klappen en jij er op tijd onderdoor moest. Toen waren de soepele animaties die in beeld werden gebracht revolutionair, een soepelheid die ook bij Parkour voorop staat.

Parkour kent zijn oorsprong, zoals vele sporten, in het leger. Hoewel het ongetwijfeld eeuwen geleden al gebruikt werd, heeft het een naam gekregen door Georges Hébert (1875-1957). Voor de eerste wereldoorlog (1914-1918) reisde deze Franse marineofficier de hele wereld over en zodoende trof hij in Afrika inheemse stammen aan. Hier raakte hij al diep onder de indruk van de fysieke gesteldheid die men had, door het simpel leven in de wildernis en gebruik te maken van de omgeving. Jaren later, in 1902, werd Georges gestationeerd op het eiland Martinique in het Caribische gebied. Hier vond op 8 mei dat jaar een gigantische vulkaanuitbarsting plaatst waarbij 30.000 mensen om het leven kwamen. Saint-Pierre toenmalige hoofdstad op het eiland, werd compleet vernietigd, net als omliggende dorpen. Tijdens deze gigantische ramp coördineerde Hébert een reddingsactie waarbij 700 mensen uit de brandende hel zijn ontsnapt. Wederom geloofde hij dat atletisch vermogen de mens in staat stelt te ontsnappen en hij creëerde uit deze ervaring zijn motto: ‘Être fort pour être utile’, oftewel ‘sterk zijn om nuttig te zijn’. Terug in Frankrijk ontwikkelde hij zijn methodes verder als docent in het Franse Reims. Tijdens zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog werden zijn technieken uitgebreid en toegepast in het leger. Later werden deze zelfs het standaardsysteem om Franse militairen te trainen en ook de Franse brandweer gebruikte de lessen Hébert.

Van Georges Hébert springen we enkele jaren vooruit in de tijd, naar 1939. In de Unie van Indochina, ook bekend als Frans Indochina en tegenwoordig bekend als Vietnam, werd Raymond Belle geboren. Aldaar kwam zijn vader om het leven tijdens de eerste Indochina oorlog en werd hij in 1954 van zijn moeder gescheiden. Raymond werd naar Frankrijk gebracht waar hij een studie aan de militaire academie met succes afrondde. Hoewel hij werd opgeleid om te doden, zette hij zijn leven juist in om levens te redden, door een carrière te starten bij de brandweer van Parijs. Al snel klimt hij op tot de top van de brandweermannen van het land, door o.a. zijn fysieke gesteldheid. Zo werd hij kampioen ‘touwklimmen’ in zijn regiment en kreeg vele medailles voor zijn reddingsacties. Raymond volgde de leer van Georges Hébert nauwkeurig en was dan ook van mening dat dit hem tot grotere hoogten bracht. In 1973 kreeg Raymond een zoon, David. David, oprichter van de discipline Parkour, was gefascineerd door de heldenverhalen van zowel zijn vader als grootvader en stopte op zijn 15e met school om in dienst te gaan. Dit bleek toch niet helemaal wat voor hem te zijn, waarna hij, net als zijn vader en grootvader, bij de brandweer ging. Hier behaalde hij grote successen, maar zijn aanleg voor avontuur ging niet samen met de discipline van de brandweer of het leger. Hij stopte en legde zich toe op zijn passie: Parkour. Samen met enkele vrienden, welke ook Parkour als passie hadden filmde hij zijn acties eind jaren 90 en werd hij al snel opgemerkt in de reclame en filmwereld, waar zijn vloeiende bewegingen veelvuldig gebruikt werden in films en reclames. Wereldwijd is Parkour nu bekend en wordt het beoefend door vele fans. Een van de medeoprichters van Parkour en vriend van David Belle is Sebastien Foucan, grote man achter het Free-Running. Hij heeft meegewerkt aan EA's Mirror's Edge.



Mirror’s Edge, een van de nieuwe, innovatieve IP’s van EA, is gebaseerd op Parkour. In de game dien je als een zogenaamde ‘runner’ (in het Parkour worden de deelnemers ‘traceurs’ genoemd) je omgeving te gebruiken om te achtervolgen, dan wel te ontsnappen op zo’n efficiënt mogelijk manier. In de realiteit zit er een filosofie achter het Parkour, namelijk dat het de beoefenaar leert in het dagelijks leven obstakels te overkomen, zijn grenzen te ontdekken en het zelfvertrouwen te verhogen. Het is in het Parkour van groot belang te weten wanneer je in staat bent een sprong te maken en nog belangrijker: wanneer je er niet toe in staat bent. Competitie is niet gewenst, aangezien dit mensen in staat brengt dingen te doen die ze niet kunnen volbrengen en dit levert gevaarlijk situaties op. Hier springt dan ook meteen het grote contrast in het oog tussen de discipline en onze passie: videogames. Buiten de realiteit kun je dingen die je in werkelijkheid hoogstwaarschijnlijk niet kunt en Mirror’s Edge, zijnde een fictionele videogame, maakt hier dan ook gebruik van. En gelukkig maar, want waar zouden wij zijn zonder onze Time-Trial mode om prestaties te vergelijken? En waar we in het dagelijks leven niet snel gevaarlijke toeren uithalen, springen we in de games van gebouw naar gebouw op tientallen meters hoogte, want het gevolg van een ‘game over’ scherm valt nog wel te overzien.

EA’s Mirror’s Edge komt 14 november uit. De game, welke het idee achter Parkour in een virtuele wereld tot een hoger niveau wil dragen, zal rond die tijd uiteraard ook een review krijgen op Gamed. Wil je zelf eens kijken of het spel iets voor jou is, download dan vooral de demo die verkrijgbaar is op Xbox Live en PlayStation Network. Mirror’s Edge komt uit op de PlayStation 3 en Xbox 360 en begin 2009 op de PC.